"Τύλιξα με ρούχα το μωρό μου" - Αντίο στον 17χρονο Παναγιώτη

Στην τελευταία του κατοικία οδηγείται το ερχόμενο Σάββατο, 21 Οκτωβρίου, ο 17χρονος Παναγιώτης από τη μαρτυρική Άσσια, τα οστά του οποίου ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του dna.

Ήταν μαθητής του Παγκυπρίου Γυμνασίου, ο 17χρονος Παναγιώτης Λοΐζου, ο οποίος πυροβολήθηκε στο πλευρό από τους Τούρκους στην Άσσια και αγνοείτο από τις 14 Αυγούστου του 1974. Ήταν το τρίτο παιδί του Παναγιώτη Λοΐζου, ο οποίος μίλησε στη Σημερινή πριν από 10 χρόνια. Φοιτούσε στο Παγκύπριο με υποτροφία, ενώ, όνειρό του, ήταν να γίνει γιατρός.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία

του πατέρα του, τότε, στη Σημερινή: «Εκείνη τη μέρα, στις 16 Αυγούστου του 1974, στο σπίτι μας ήμασταν εγώ και η γυναίκα μου Μαργαρίτα, με τα παιδιά μας, τον Παναγιώτη 17, τη Σπυρούλα 8 και τον Χριστάκη 14. Γύρω στις 4:00 το απόγευμα, ήρθε μια ομάδα ένοπλων Τούρκων και Τουρκοκύπριων στρατιωτών στο σπίτι μας και κτυπούσαν με λύσσα την πόρτα να τους ανοίξουμε. Άνοιξα και με τα ελάχιστα τούρκικα που ήξερα, τούς είπα «πόσκερτιν εφέντιμ», που σημαίνει «τι κάνετε, τι θέλετε αφέντες;».

Τότε, ένας στρατιώτης, που προφανώς ήταν Τουρκοκύπριος, μου είπε στα ελληνικά «γ*** τη γενιά σας, λαλείς μας πόσκερτιν εφέντιμ. Εγινήκαμεν αφέντες τωρά ρε γκιαούρη.

Ο Παναγιώτης εκείνη τη στιγμή έστεκε κοντά μου. Οι Τούρκοι άρχισαν να ρίχνουν πυροβολισμούς στον αέρα για να μας τρομοκρατήσουν. Πιστεύω ότι δεν ήθελαν να κτυπήσουν τον Παναγιώτη μου, αλλά μια σφαίρα κτύπησε το μωρό μου στα πλευρά. Τον άκουσα που έβγαλε κραυγή, ένα μακρόσυρτο «αααα» και σωριάστηκε αιμόφυρτος στο έδαφος.

Οι Τούρκοι αμέσως έφυγαν και εγώ έτρεξα κοντά στο μωρό. Στο μεταξύ, εγώ, μόλις έπεσαν οι πρώτες σφαίρες, φώναξα στη γυναίκα μου να πιάσει τα άλλα δύο μωρά και να φύγει και αυτή, αφού πετάκτηκε από το παράθυρο με τα άλλα μωρά, πήγαν στο σπίτι του παπά, όπως τους είπα.

Πήρα ρούχα από το σπίτι και έδεσα τις πληγές του Παναγιώτη μου, που, αν και αιμορραγούσε, είχε τις αισθήσεις του. Η σφαίρα είχε μπει και είχε βγει από το σώμα του. Μπορούσε να περπατήσει και έτσι σιγά σιγά, πήγαμε στο σπίτι του παπά-Σωτήρη, όπου ήταν η γυναίκα μου και τα άλλα μου δύο παιδιά.

Εκεί ήταν και η παπαδιά, μαζί με τα παιδιά τους. Επίσης, η μητέρα του παπά-Σωτήρη. Εκεί, αργά το απόγευμα, ήρθε μια άλλη ομάδα Τούρκων και άρχισαν να κλέβουν τα έπιπλα από το σπίτι. Είδαν τον Παναγιώτη, που αν και είχε τις αισθήσεις του, εντούτοις αιμορραγούσε και πονούσε: «Να το πάρετε στην Αφάνεια το κοπελλούιν, που έχει γιατρό. Εν κρίμα», μας είπε ένας Τουρκοκύπριος, ανέφερε ο πατέρας του.

Ο Νίκος Λοΐζου, σε δηλώσεις του στη Σημερινή τότε, είπε: «Διάβαζε και μόνο διάβαζε ο Παναγιώτης. Γιατί ήθελε πολύ να γίνει γιατρός και αυτό ονειρευόταν και ο πατέρας του. Μέχρι που το απόγευμα της 16ης Αυγούστου του 1974, ο πατέρας του άνοιξε την πόρτα στους Τούρκους που κτυπούσαν λυσσασμένα και τα όνειρα της οικογένειας τα κάλυψε ο εφιάλτης».