Άλλη μια 21η Απριλίου

Άλλη μια 21η Απριλίου, άλλη μια μέρα είτε για θριάμβους και αφορμή για εξύμνηση των «λυτρωτών», είτε για απεχθή λόγια για τους εμπλεκόμενους. Η Χούντα των Αθηνών, λοιπόν, όντας το επίκεντρο πολιτικών συζητήσεων μεταξύ νέων και ηλικιομένων σε καφενεία και πλατείες, βρίσκει πάντα στο τέλος τους ομιλητές νευρικούς και αντιμαχόμενους. Συζητήσεις οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου, να καταλήγουν πάντα είτε σε κατάρες, είτε σε νοσταλγία για τις παλιές καλές εποχές.

Υπερασπιστές

και αντιμαχόμενοι, έτοιμοι, όπως επίσης και διαθέσιμοι, να εξουδετερώσουν τον αντίπαλο τους με όσα λεκτικά μέσα κατέχουν, αν και εφόσον δεν ξεφύγει από πολιτισμένα πλαίσια. Πράγμα περίεργο, πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμα οι συζητήσεις να περιστρέφονται γύρω από τις ίδιες λέξεις: Παπαδόπουλος, Ιωαννίδης, πραξικόπημα, Χούντα, δημοκρατία, μεταπολίτευση, εισβολή. Μας στοιχειώνουν οι λέξεις φαίνεται, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε, να δούμε μπροστά. Εκεί, αγέρωχοι, στις ίδιες αξίες, στα ίδια λόγια.

Έτσι και εγώ. Εδώ θα μείνω, αγέρωχος και αμετανόητος, να κατηγορήσω ή να εξυμνήσω κάποιον. Άλλωστε την αλήθεια θα πω, προκλητική ή μη, γιατί να την κρύψω, γιατί να φοβηθώ; Πες το δική μου άποψη. Δική μου μεν, αλλά μη εμπνευσμένη από blogs και sites, των οποίων ο κόσμος έχει κύρια πηγή ενημέρωσης και διαμόρφωσης αντίληψης. Πέραν της επιλεκτικής ενημέρωσης, το πρόβλημα ξεκινάει πολύ πίσω, στα παιδικά χρόνια, όπου το σχολείο και οικογένεια μας κατεύθυνε σε κολλημένες, μικροκοσμικές αντιλήψεις.

Στο θέμα μας λοιπόν. Στα μάτια του κόσμου δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ πολιτικών και αξιωματικών σε θέματα ηθικής και πατριωτισμού. Για κάποιους, φιλικότερο είναι το γεγονός να βλέπουν αξιωματικούς στις τάξεις της πολιτικής σκηνής. Για άλλους, να βλέπουν και ανθρώπους του θεού. Για μένα; Ότι χειρότερο. Δεν υπάρχει χειρότερος συνδυασμός μεταξύ πολιτικής και στρατού/θρησκείας. Η κοροιδία στο αλαφρά αυτιά του απλού λαού είναι πολύ μεγαλύτερη, με γνώμονα ότι η αγάπη και εμπιστοσύνη σε κάποια ιδανικά, εκμεταλλεύεται και χειραγωγείται από καιροσκόπους που, τάχα, έχουν ως λάβαρο τους την πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια.

Πάντως, κατά την επταετή διακυβέρνηση της Χούντας τέθηκαν στη κατοχή των συνταγματαρχών και των οικογενειών τους κτίρια, επαύλεις και τεράστιες εκτάσεις. Μόλις το 1ο μήνα διακυβέρνησης διπλασίασαν τον πρωθυπουργικό μισθό, αύξησαν τις αποδοχές όλων των υπουργών και υφυπουργών από 22.400 στις 35.000 δραχμές, έκαναν συμφωνίες φάντασμα με αμερικάνικες εταιρείες. Φρόντισαν να κλείσουν πολλές συμφωνίες για κτίρια και δρόμους, αποκομίζοντας εκατομμύρια δραχμές και «δολάρια» σε μίζες, και άλλα πολλά που δεν θα αναφερθούμε. Αδιάφθορη δικτατορία, αυτό είχαν στόχο, μόνο αυτό δεν έκαναν. Η απόλυτη υποκρισία.

Άξιο απορίας είναι, και ούτε οι ίδιοι το φαντάζονταν, τα τελευταία χρόνια να περιβάλλονται με φωτοστέφανο και να μνημονεύονται. Ο κόσμος όμως παρασύρεται λόγω της οικονομικής δυσφορίας και από τις πράξεις των πολιτικών που καθημερινά διαψεύδουν τη ψήφο μας. Ωθούν το λαό να σκέφτεται ακραία, να υποστηρίζει το ακραίο και να πείθεται από κοράκια του συστήματος.

H απαρτία των Συνταγματαρχών, εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική αστάθεια με σκοπό να κυβερνήσουν. Αισχροκέρδισαν στις πλάτες του κόσμου πουλώντας εθνικό φρόνημα και περηφάνεια. Έλληνες πατριώτες, με στολή αξιωματικού, θεοσεβούμενοι. Προφανώς καλύτερη εικόνα από την εικόνα κάποιου πολιτικού. Έπαιξαν με τύχες, με ζωές, για ένα καπρίτσιο, δεν ξέρω. Δίψα για εξουσία. Έκαναν το βόλεμα και το ρουσφέτι καθημερινότητα και τρόπο ζωής, καθώς ο ορισμός της οικογενειοκρατίας τιμήθηκε άψογα από την γνωστή τριανδρία: Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος. Πάντως δεν τους έφτανε η Ελλάδα, μερίμνησαν και για όλο τον απανταχού ελληνισμό. Εισχωρώντας βαθιά στο πετσί του ψυχρού πολέμου και του αντικομουνιστικού κλίματος αποφάσισαν να λυτρώσουν και τη Κύπρο, με την ευλογία και τα χρήματα των ΗΠΑ. Εκμεταλλεύονται με άψογο τρόπο τους εκεί καιροσκόπους (και κάποιους αφελείς), επικυρώνουν θέλοντας ή μη το μοίρασμα της διχάζονται, αλληλοσυγκρούονται, πέφτουν, επιστρέφει η Δημοκρατία, φτάνουμε στο σήμερα, νοσταλγώντας εποχές πραξικοπήματος, ανάπτυξης και δήθεν σταθερότητας και ασφάλειας. Μέχρι σήμερα πληρώνουμε το τίμημα και ακόμα εξακολουθούμε να τους εξυμνούμε.

Οι κοστουμάτοι δε, με τον ίδιο τρόπο αισχροκερδούν και εκμεταλλεύονται, θα πείτε. Το ξέρουμε όλοι, όμως δεν κρύβονται πίσω από τη σκιά της εθνικής περηφάνιας ή της εκκλησίας. Αν κάποιος προτιμά τη δικτατορία, τη λογοκρισία, το ρατσισμό, τη μη ελευθερία και ακόμα νοσταλγεί αυτές τις εποχές, τότε να ζήσει στη Βόρειο Κορέα. Εμάς μην μας λέτε για δικτατορία, δήθεν ανάπτυξη, εθνική υπερηφάνεια, όνειρα απατηλά, μας αρκεί έστω και η χειρότερη, διεφθαρμένη και ελεγχόμενη Δημοκρατία. Στο χέρι μας είναι να τη βελτιώσουμε.\

Ο Δημήτρης Χριστοδούλου είναι απόφοιτος του Πάντειου Πανεπιστήμιου Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών και του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας και κάτοχος Μεταπτυχιακού Financial Economics στην Αγγλία.

Τα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com