O «άγνωστος» νικηφόρος πόλεμος της Τηλλυρίας τον Αύγουστο 1964

«Οι Ελληνες δεν γονατίζουν παρά μπροστά στους νεκρούς τους».

«Λευτεριά δεν είναι αυτό που έχουμε. Λευτεριά είναι αυτό που πρέπει να πάρουμε».

«Το καθήκον βαρύ σαν το βουνό,

ο θάνατος ελαφρύς σαν το πούπουλο».

Πρώτη σκέψη.

Ελληνες, η ιστορία γράφεται με αίμα και όχι με ψευδο/παραχαραγμένα/χαλκευμένα  ντοκουμέντα και δήθεν «αποχαρακτηρισμένα»  έγγραφα. Αυτά είναι όχι αληθής αλλά υποβολιμαία ιστορία.

Απλή ερώτηση:  υπάρχει μια περίπτωση στο δισεκατομμύριο κάποιος να δώσει έξω έγγραφα και ντοκουμέντα βαφτίζοντας τα ως «αποχαρακτηρισμένα»  μετά από 30 ή 300 χρόνια

Υπάρχει μια στο δισεκατομμύριο περίπτωση να δώσει κάποιος έξω τυχόν παλιοχάρτια τα οποία τον ενοχοποιούν;

-Για να μήν παίρνουν τους ανθρώπους μας για ηλίθιους δηλαδή!

Κύπρος 1964

«Ο πόλεμος είναι για τον άντρα ότι η μητρότητα για την γυναίκα»

Τιμή και σεβασμός στον αγώνα των δυνάμεων της νεοσύστατης Εθνικής Φρουράς.

Η  Εθνική Φρουρά, δηλαδή η Κύπρος και τα παιδιά της παρά τα κλαψουρίσματα τρομοκρατημένων και ψοφοδεών, ηττοπαθών, τρομοκρατημένων και ηττημένων στα μυαλά επωνύμων και ανωνύμων παραγόντων, απλών και «σύνθετων», πολιτικών και πολιτειακών,  καταγραφέων, ιστορικών και παρα-ιστορικών του συστήματος, το 1964, εξετέλεσε στο ακέραιο το καθήκον της και έφερε την νίκη των Ελληνικών όπλων.

Να ξεκαθαρίσουμε μια παρεξήγηση:

Μην σας επηρεάζουν φωτογραφίες της εποχής αρνητικού περιεχομένου, ναι υπήρξαν επιθέσεις κατά αμάχων και στρατιωτών όσο θλιβερές και είναι όσο αν πονούν την ψυχή όλων μας. Όμως, θα μας εξέπλησσε πάρα πολύ αν δεν υπήρχαν επιθέσεις, διότι ο πόλεμος πάντα γίνεται με επιθέσεις. Πολύ απλό. Αυτό όμως δεν ήταν η κατάληξη του πολέμου, η κατάληξη ήταν νικηφόρα για τα Ελληνικά όπλα.

Ούτε ακόμη να σας επηρεάζουν και τινές μίζεροι και «γέριμοι» της εποχής εκείνης που πάντα βρίσκουν τα πάντα λάθος και πάντα υπάρχουν «ελλείψεις»:   βεβαίως και υπάρχουν ελλείψεις σε ένα πόλεμο και θα ήταν άκρως περίεργο να έχουμε όλες τις πολυτέλειες, όλες τις μπύρες και  όλα τα «κομφόρ» στην πρώτη γραμμή, διότι οι ανεφοδιαστικές γραμμές τραίνων, λεωφορείων, φορτηγών και αυτοκινήτων είναι οι πρώτοι στόχοι που βομβαρδίζονται από τον αντίπαλο. Τινές αφηγούνται θέματα που έζησαν τότε, ακόμη και στο πολεμικό πεδίο διηγούμενοι ιστορίες, τις οποίες με πολλή συμπάθεια κατανοούμε όμως αφορά δικές τους θέσεις και οι οποίες θέσεις ακόμη και αν είναι σε μικρό ή μεγάλο μέρος αληθείς, όμως η ερμηνείες που δίνουν είναι λάθος διότι είναι γεμάτες με απαισιοδοξία, με άρνηση να δούν και να εκθειάσουν (με ταπεινότητα όμως) όλα εκείνα τα θετικά, τα ηρωϊκά  και νικηφόρα του 1964.

Θα έπρεπε όμως αυτοί που δίνουν έξω αυτές τις ερμηνείες να γνωρίζουν ότι στον πόλεμο υπάρχουν και γίνονται κακά και πολύ άσχημα πράγματα αφού στον πόλεμο κανείς δεν πετά στον αντίπαλο λουλούδια- είναι δυσεύρετα. Ο πόλεμος είναι... πόλεμος και όσα και να υποφέρουμε σε ένα πόλεμο είναι απολύτως «φυσιολογικές επιπτώσεις» και αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα κακά, τα βασανιστικά, τα θανατηφόρα και οι αφάνταστες ταλαιπωρίες και κακουχίες τότε απλά δεν θα ήταν πόλεμος. Τί θέλουμε λοιπόν; Βελούδινο πόλεμο;  Δεν υπάρχει βελούδινος πόλεμος παρά στα παραμύθια.  Εξ άλλου όσα και να συμβούν σε έναν  πόλεμο «αυτό που μετρά είναι το αποτέλεσμα» είπε ο Μέγας Ναπολέων.

Υπάρχει επίσης δυστυχώς και μια ανεπαρκής στρατιωτική αντίκριση, προερχόμενη  ακόμη και από άτομα και θεσμούς που ΔΕΝ έπρεπε εκ της αρμοδιότητα και θέσης τους να μιλούν έτσι, ότι δηλαδή πάντα εμείς είμαστε οι «βλάκες» και «ανοργάνωτοι» ενώ ο εχθρός  είναι ο «καλός». Να σημειώσουμε ότι λίγα χρόνια πριν το 74 όταν διεξήχθη άσκηση εφαρμογής του σχεδίου «Αφροδίτη» (αντιμετώπισης απόβασης) με δόγμα «μάχη επί των ακτών διά τας ακτάς» όλοι οι ξένοι παρατηρητές και στρατιωτικοί (άρα δεν τα είπε επί τούτω η πλευρά μας) κατεντυπωσιάστηκαν, δεν πίστευαν σ’ αυτά που έβλεπαν και χαρακτήρισαν το επίπεδο της Εθνικής Φρουράς «άριστο».

Επομένως αυτά τα χαμηλά που διαδίδουν τινές, είναι η απλή και προσωπικού επιπέδου  «μικροϊστορία», είναι ένα μικρό «απάρτιο» της ιστορίας η οποία συντίθεται από δισεκατομμύρια απάρτια. Επομένως η ιστορία είναι άλλο πράγμα χίλιες φορές μεγαλύτερο και περιεκτικότερο της μικρο-ιστορίας, διότι η ιστορία βλέπει και καταγράφει το σύνολο του κάθε αγώνα το οποίο και ερμηνεύει σωστά και όχι τί πέρασε ο Λάκης και πώς αυτός  το ερμηνεύει.

Ας δούμε επομένως την αλήθεια:

Υπάρχει σήμερα ο θύλακας στην Τηλλύρια Κοκκίνων-Πωμού- Παχυάμμου εύρους και πλάτους ή ακτίνας περί τα 15 χιλιόμετρα μέχρι «Σελλάνταππί» Αλεύκα, και Ανατολικότερα μέχρι Μασούρα

εκτός από 500 μέτρα στα Κόκκινα το οποίο κομμάτι εσώθη από την εκεχειρία των Εγγελζοαμερικανών και η κυβέρνηση μας στις 10 Αυγούστου το 1964 πολύ στενοχώρησε τον Ντεκτάς, διότι αρνήθηκε να δεχθεί το αίτημα  του να παραδοθεί ο θύλακας. Και στο οποίο θλιβερό αυτό σημείο μέχρι σήμερα, η μεγαλοψυχία ημών των Ελλήνων, παρέχει ανέσεις ηλεκτρισμού, νερού, οδικής προσπέλασης και διάφορα που δεν τα ξέρουμε; Κάποιοι είπαν ότι πιθανόν και πυρομαχικά όμως αυτό αποκλείεται να συμβαίνει διότι αν συμβαίνει…

Η απάντηση είναι όχι δεν υπάρχει τίποτε.

Αρα η Κύπρος νίκησε. Δεν υπάρχει τίποτε πιό απλό.

Αρα λοιπόν ποιό ήταν το αποτέλεσμα το 1964;

Και πάλι το σύστημα. Υπάρχει η εξής σκέψη και τάση στο σύστημα: όταν έχεις απαισιόδοξο  και φοβισμένο έναν λαό τον ελέγχεις καλύτερα.

Το 1964 υπήρξε η απόλυτη νίκη των Ελληνικών όπλων την οποία όμως  το σύστημα δεν θέλει αν δεχτεί και κάνει ότι μπορεί να την επισκιάσει  με κάτι «βομβαρδισμούς».

Πρόλογος γεγονότων επί του εδάφους για το συνέβη το 1964- Προϊστορία

        Τον Μάρτη του 1964 Τούρκοι στρατιώτες καθώς και αρκετό πολεμικό υλικό, όπλα και πυρομαχικά, έφτασαν στην Κύπρο με πλοιάρια από την Τουρκία, με νυκτερινές αποστολές, στην περιοχή του πρόχειρου λιμένα Κοκκίνων Τυλληρίας η οποία περιοχή «εφυλάσσετο» και «επιτηρείτο» στρουθοκαμηλίστικα από τις στρατιωτικές δυνάμεις του ΟΗΕ, οι οποίες κάνοντας τα στραβά μάτια, όχι μόνο εκάλυπταν αλλά και διευκόλυναν ουσιαστικά τους Τούρκους. Η ιστορία με αηδία κατέγραψε ακόμη με μελανά γράμματα στα χοντρά της βιβλία ότι οι ένοπλοι παράνομοι Τουρκοκύπριοι εξοπλίστηκαν σημαντικά κατά την περίοδο πρό, κατά και μετά τα γεγονότα του 1963 από τους Εγγλέζους. 

Η εν ανταρσία κατά της δημοκρατίας της Κύπρου  τελούσα Τουρκοκυπριακή πλευρά ήθελε να εξασφαλίσει από στρατιωτικής πλευράς μια γεωγραφική περιοχή υπό τον έλεγχο της (θύλακα) η οποία να έχει πρόσβαση στην θάλασσα ώστε να συνδέεται με την Τουρκία για ευνόητους λόγους.

Προηγούμενες ένοπλες προσπάθειες τους να κατεβούν από θύλακα Κιόνελι - Πενταδάκτυλο στην θάλασσα της Κερύνειας ώστε να εξασφαλίσουν πρόσβαση-σύνδεση με την θάλασσα ανεκόπηκαν από την νεοσυσταθείσα Εθνική Φρουρά, επίστρατους και εθελοντές μαχητές και πνίγηκαν στο αίμα με πολλές απώλειες αναγκαζόμενοι να οχυρωθούν το Τουρκοκυπριακό χωριό Τέμπλος και από εκεί να κοιτάζουν την θάλασσα από μερικές εκατοντάδες μέτρα. Το ίδιο σκηνικό και στα Καζιβερά.

Οι Τουρκοκύπριοι αυτοεγκλωβισμένοι σε παραστρατιωτικούς θυλάκους.

Από το 1964 μέχρι και το 1974 η Τουρκοκυπριακή πλευρά δεν είχε καμία απολύτως πρόσβαση στην θάλασσα, τελώντας αυτοαπομονωμένη σε παραστρατιωτικούς θυλάκους από τον φόβο «επανάληψης  σφαγών»  από την Ελληνοκυπριακή πλευρά. Ευρίσκετο περιορισμένη σε έδαφος 6% επί του συνολικού εδάφους της Κύπρου με την Ελληνοκυπριακή πλευρά να κατέχει το 91.5%  και το υπόλοιπο 2,5% να ελέγχεται από τις Βάσεις των Εγγλέζων κατόπιν «συμφωνιών».

Παρένθεση αναγκαία.  Για τις ως άνω επαχθέστατες «συμφωνίες» των Βάσεων μέχρι και σήμερα 2022  έχουμε θέμα :

-  υπεγράφησαν από μή νομίμως εκλεγέντες και/ή εξουσιοδοτηθέντες της Ελληνικής πλευράς. Οταν ακόμη και για μια συμφωνία πώλησης π.χ. ενός χωραφιού μέσω πληρεξούσιου αντιπροσώπου για να είναι η πράξη αυτή έγκυρη θα πρέπει να τηρηθούν εκ των προτέρων οι νόμιμες προϋποθέσεις και το σχετικό πληρεξούσιο έγγραφο να έχει περιβληθεί του εκ του νόμου  αναγκαίου τύπου ώστε ο πληρεξούσιος αντιπρόσωπος ναι, όντως να θεωρείται ως  ο νόμιμος  αντιπρόσωπος του ιδιοκτήτη του χωραφιού στο χωριό και ότι όντως ο ιδιοκτήτης τον εξουσιοδότησε.  Μήν τρελαθούμε !

Τραγικό: μα ούτως ή άλλως πώς θα ήταν αυτό δυνατό αφού δεν υπήρχε εισέτι εκ του λαού εκλεγέν συντεταγμένο δικό μας κράτος κατά την υπογραφή  ώστε να υπάρχει γνήσια εκπροσώπηση του λαού μας;

Αρα υπήρξε και αντιποίηση κρατικής εξουσίας.

-  δεν αναγνώρισε και δεν επιψήφισε έστω και εκ των υστέρων ο λαός μας τις συμφωνίες. Αν βγεί στον δρόμο ένας καλόπιστος και έντιμος πολίτης και ρωτήσει  τους διερχόμενους, αν συμφωνούν με την απόδοση ιερής γής μας σε ξένους κανείς δεν θα πει ναι.

-   Συμφωνίες Ζυρίχης- Λονδίνου.    «Ζυρίχες – Λονδίνα». 

Αλήθεια γιατί όλα αυτά που αφορούν εμάς,  δηλαδή αφού οι Βάσεις Επισκοπής, Ακρωτηρίου είναι στην Λεμεσό και η βάση Δεκέλειας, Αγίου Νικολάου είναι στην Λάρνακα και Αμμόχωστο αντίστοιχα, δεν έγιναν στο δικό μας σπίτι στην πρωτεύουσα μας Λευκωσία ή στην Λεμεσό ή στο διαμάντι της Ανατολικής Μεσογείου την Αμμόχωστο ή  έστω και σε ένα φτωχικό χωριό της Κύπρου και μάλιστα να συμβουλεύονται  τον παπά και τον δάσκαλο του χωριού και αντ’ αυτού έγιναν «για εμάς χωρίς εμάς» σε πόλεις του εξωτερικού, όπως μας έκαναν το 1923 στην Λωζάνη  με την Μικρά Ασία; Το Λονδίνο και η Ζυρίχη τί δουλειά και τί κουβέντες είχαν με εμάς και την γή μας; Αν οι Ελβετοί(Λωζάνη) και Εγγλέζοι (Λονδίνο)είχαν κάποιες σημαντικότατες για την χώρα τους συμφωνίες για τα εδάφη τους θα έρχονταν άραγε να τις υπογράψουν στην Πάφο, ή στην Λευκωσία  ή στο χωριό μου στην Βασίλεια Κερύνειας Κύπρου;(Σημ. υπάρχει και στην Ελβετία Βασιλεία). Επομένως μέχρι να καταρριφθεί υπάρχει το τεκμήριο του «κάτι» και του δόλου.  

-   Δικοί μας διαπραγματευτές μας δεν υπήρχαν στην Ζυρίχη και στο Λονδίνο κατά την σύνταξη (μαγείρεμα) συμφωνιών.

-   Τα αυθεντικά κείμενα είναι στα Εγγλέζικα. Στην Ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει επίσημο κείμενο άρα υπάρχει δόλος στην - σύνταξη - νόημα - νόημα συμπερασματικό - πρόνοιες - ερμηνεία - όπως θέλουμε και όπως μας βολεύει τα ερμηνεύουμε διότι ξέρετε «χαθήκαμε στην μετάφραση». Ο κόσμος μας δεν είναι  υπόχρεος να μιλά Εγγλέζικα, αφού ούτως ή άλλως είναι και ο μοναδικός παγκοσμίως από τις χώρες της αποικιοκρατίας των Εγγλέζων που δεν μιλά Εγγλέζικα. Όμως τα δόλια κείμενα είναι στην γλώσσα του κατακτητού. Οποία περιφρόνηση προς τον υπερήφανο λαό μας.  Και πάλι  το παράδειγμα: ακόμη και για την πώληση του χωραφιού στο χωριό είναι δυνατό να γίνει συμβόλαιο σε άλλη γλώσσα από αυτήν του ιδιοκτήτη/πωλητή. Αρα αυτοί οι οποίοι τα χειρίστηκαν ήταν αρχοντοχωριάτες και ανθρωπάκια – «μεν φανούμεν ότι ενεξέρουμεν Εγγλζικα».

Επανερχόμενοι.

Ετσι οι Τουρκοκύπριοι μέχρι και το 1974 ήταν αυτό-περιορισμένοι σε θυλάκους (λέμε αυτοπεριορισμένοι διότι απλά δεν κινδύνευαν από τους Ελληνοκυπρίους) σε αρκετούς εγκατεσπαρμένους ανά την Κύπρο γεωγραφικούς χώρους, όμως εντός του συνολικά μηδαμινού σε έκταση εδάφους όπως ανεφέρθη ανωτέρω δηλαδή ποσοστού 6/% (555τ.χιλ.). Αυτοί οι θύλακες στρατιωτικά ήταν ουσιαστικά  αδρανοποιημένοι, αφού εκ της στρατιωτικής «περίσφιξης» και του στρατιωτικού αποκλεισμού τους από την Εθνική Φρουρά, επομένως και της μή αλλήλοις (μεταξύ τους) επαφής και επικοινωνίας και κατ’ επέκταση της μή δυνατότητας επιχειρησιακής σύζευξης τους για κοινό αγώνα,  τότε σε περίπτωση γενικής σύγκρουσης επομένως θα ήταν ικανοί μόνο για απλό στατικό αμυντικό αγώνα εντός και μόνον του γεωγραφικού τους χώρου.

 Η επί του ασήμαντου αυτού εδάφους η κατάσταση αυτή σε στρατιωτικό επίπεδο τελούσε μέχρι και 1974. Το γεγονός όμως ότι ο χώρος τους ήταν λιλιπούτειος(105.000 πληθυσμός Τουρκοκυπρίων στο 6% εν αντιθέσει με 480.000 πληθυσμού Ελληνοκυπρίων στο 91.5% αποτελούσε τρομακτική διαφορά)  ήταν κάτι το οποίο και οι ίδιοι μπορεί και να ήθελαν, ώστε πολύ απλά να μπορούν να «φυλάξουν ευκολότερα και καλύτερα» τον περιορισμένο τους χώρο από τις…φανταστικές «επιδρομές» των Ελληνοκυπρίων. Παρ΄όλα αυτά ασφυκτιούσαν τόσο πολύ  ώστε  έλεγαν: δώστε μας λίγα τετραγωνικά  μέτρα να στήσουμε μια σημαία.

Τα κόκκινα

Οι επικοινωνίες της αποχής.

Για τον τότε απλό κόσμο της εποχής 1964, χωρίς πολλά αυτοκίνητα και τραίνα η επικοινωνία ήταν μια πολύ περιορισμένη πολυτέλεια. Το αυτοκίνητο ήταν η απόλυτη είδηση και η απόλυτη χαρά σε κάθε σπίτι που κατάφερνε να το αποκτήσει.

Αν κάποιος πήγαινε στον Απόστολο Ανδρέα εκτός από «άξιο προσκύνημα» και εκπλήρωση τάματος στον Αγιο, ήταν ωσάν ταξίδι σχεδόν στο εξωτερικό. Οι άνθρωποι επομένως ήταν κλειστοί στον μικρόκοσμο  τους μή γνωρίζοντας  και πολλά πράγματα ούτε και για τα διπλανό τους σχεδόν χωριό.

Ακόμη και δέκα χρόνια μετά στις 2.00 το μεσημέρι της 20ης Ιουλίου 1974, όταν τρία άρματα μας τύπου Τ.34/85 της 23ης Ε.Μ.Α.  προέλαυναν προς  την Κερύνεια  ώστε να αντιμετωπίσουν την απόβαση, παρά την περιοχή «Πικρό νερό» Καραβά και πολύ κοντά στο κέντρο «Ανεμόμυλος» κτυπήθηκαν από εχθρικές αποκοπές(μα είναι δυνατόν να βγάλει  ο εχθρός, αποκοπές μέσα στο σπίτι μας κατά των δικών μας δυνάμεων ;;;)  για τον λόγο διότι  - με κάθε τιμή και σεβασμό στα ηρωϊκά πληρώματα των αρμάτων μας - δεν ήξεραν πού είναι η Κερύνεια. Διότι αν ήξεραν οι οδηγοί των τανκς  μας που είναι η Κερύνεια απλά δεν θα τους ανέκοπτε ο εχθρός.  Και πάλι όμως με κάθε τιμή, δεν δικαιολογούνται οι αρματιστές και πολύ περισσότερο ο ουλαμαγός, διότι τις στιγμές εκείνες εκπροσωπούσαν το έθνος και το έθνος ζητούσε πολλά από τους ατσάλινους θώρακες της Εθνικής Φρουράς : θα έπρεπε οι μαυροσκούφηδες μας να έχουν προπομπούς και ανιχνευτές.  

Η άκρη του «κόσμου» τα Κόκκινα και το 276 Τάγμα Πεζικού.

Τα Κόκκινα ήταν τόσο «μακριά» από τον «άλλο κόσμο» που ο εξ Ελλάδος λοχαγός του  γράφοντος Βύρωνας Παπαδόπουλος,  όταν κάποιος στρατιώτης έκανε κάτι του έλεγε: «Θα σε στείλω στα Κόκκινα, έφυγες για 276 ».

Επομένως τώρα(1964) τα Κόκκινα ήταν η ιδανική για την άλλη πλευρά θέση,  να δημιουργήσει θύλακα διότι παρουσίαζε τα εξής πλεονεκτήματα :

περιοχή ορεινή και δύσβατη,

με πολύ ισχνό οδικό δίκτυο σε σχέση με υπόλοιπη νήσο επομένως η οδική επικοινωνία πρόσβασης σχεδόν ανύπαρκτη,

συνάμα πρόσβαση στην θάλασσα,

επαφή γειτνίαση και σύνδεση με τα πλησίον και  γύρω Τουρκοκυπριακά χωριά της  μίκρο-ευρείας περιοχής για σκοπούς εφοδιασμού/ανεφοδιασμού και υποστήριξης,

«μακρινή» για την εποχή από τον υπόλοιπο κόσμο σαν να ήταν εξωτερικό για την Ελληνοκυπριακή πλευρά με επίσης χαμηλής προσβασιμότητας για την Ελληνοκυπριακή πλευρά επομένως ήταν πολύ ευμενής η περιοχή στρατηγικοστρατιωτικά, άρα παρουσίαζε σχετικά καλές πιθανότητες σταθεροποίησης δυνάμεων, με επίσης σχετικά καλά αμυντικά πλεονεκτήματα.  

Σημείωση: αν όμως ειδωθεί βαθύτερα στρατιωτικά αυτό το θέμα υπήρχε τεράστιο λάθος  από πλευράς Τουρκίας, διότι κατά την στρατιωτική μας άποψη οι ιθύνοντες στην Τουρκία στρατιωτικοί επιτελείς έκαναν λάθος εκτιμήσεις(επιφανειακές) και κατέληξαν σε λάθος επιτελικά σχέδια. Τρανή απόδειξη όπως θα δούμε πιο κάτω η πανωλεθρία που υπέστησαν τον Αύγουστο του 1964 και ας μας παραμυθιάζει το ψοφοδεές και ά-στρατο  σύστημα μας ότι δεν νικήσαμε και απλά «εβομβαρδίσαν μας», προσβλητικά λόγια για τους νεκρούς και ζώντες πολεμιστές μας της Τηλλυρίας.

Θα εξηγήσουμε στην σκέψη μας: ακόμη και αν εξασφάλιζαν οι Τουρκοκύπριοι τον θύλακα που σκόπευαν, ο θύλακας Κοκκίνων θα ήταν απόλυτα  αποκλεισμένος  υπό τις κάννες της Εθνικής Φρουράς, («Μενέλαου» και ΕΛ.ΔΥ.Κ. αν εχρειάζετο) μή έχοντας επικοινωνία ή σύνδεση με «φίλιες δυνάμεις» πλήν του φτωχικού Τουρκοκυπριακού πληθυσμού της περιοχής,

δεν είχε ανεφοδιασμό  υλικών, πυρομαχικών, τροφίμων , νερού και

γενικά στερείτο απολύτως στρατιωτικής επιμελητείας.

Kαι ποιά θα ήταν η εις βάθος αξία του έστω και ως σημείο ή έστω ως παραστρατιωτική θέση ελέγχου της περιοχής, αφού το μόνο που θα μπορούσε να καταφέρει ήταν να αποκόψει τις διελεύσεις των καλότατων ανθρώπων της Τηλλυρίας προς Λιμνίτη Λεύκα άρα πρόσκαιρη(μέχρι να ισοπεδωθεί ο θύλακας από την Εθνική Φρουρά όταν θα έδινε; άδεια; η κυβέρνηση) αποκοπή της Τηλλυρίας  από τα Ανατολικά.

Όμως  ακόμη και αν τον θύλακα Τηλλυρίας κατάφερναν να τον συνενώσουν με την Λεύκα ή ακόμη και με τα  Καζιβερά το νόημα θα ήταν το ίδιο ως ανωτέρω.

Ας προχωρήσουμε πιό κάτω:  ακόμη και αν από την Λεύκα ή τα  Καζιβερά π.χ. έφταναν στον θύλακα Κιόνελι ( μα θα ήταν στρατιωτικά αδύνατο- είναι σαν να λέμε να θέλουμε να διασχίσουμε την έρημο Σαχάρα από Αίγυπτο να πάμε Μαρόκκο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά με το ποδήλατο) τότε και πάλι έχουμε θέμα. Μα αφού το Κιόνελι έστω και αν φτάνει μέχρι Αγύρτα - φρούριο Αγίου Ιλαρίωνα ακόμη και διάβαση Αγίου Ιλαρίωνα όμως δεν καταλήγει σε θάλασσα αλλά μέχρι το Τέμπλος. Ούτε και είχε επικοινωνία με άλλο θύλακα το Κιόνελι. Κανένας απολύτως  από τους θυλάκους δεν είχε σύνδεση με άλλο θύλακα.

Αρα; Τί θα κέρδιζαν εκτός από πολλές απώλειες ζωών.

Ομως ακόμη και αν για κάποιους λόγους που μόνο Θεός γνωρίζει ακόμη και υποθετικά

κατάφερναν οι Τουρκοκύπριοι  όλον αυτό τον (φανταστικό) θύλακα από Τηλλυρία - Λεύκα Καζιβερά - Κιόνελι - Αγύρτα - Αγιο Ιλαρίωνα - Τέμπλος να το ενώσουν με την θάλασσα και πάλι τί θα κατάφερναν αφού η θάλασσα θα ελέγχετο από τις κάννες 115 πυροβόλων της Εθνικής Φρουράς και άλλων τόσων του εκστρατευτικού σώματος του «Μενέλαου» και της ΕΛ.ΔΥ.Κ.;

Τί νόημα θα είχε αφού και πεντέξι από τα χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες βλήματα πυροβολικού που θα έριχναν οι ανοιχτομάτηδες και αετονύχιδες πυροβολητές μας κατά των εχθρικών επερχόμενων πλοίων, θα μπορούσαν να ανακόψουν ακόμη και την πιο ζωντανή ελπίδα επιτυχίας τυχόν θαλάσσιας επιχείρησης της Τουρκίας;

Γιατί τότε όλα αυτά;

Όλα είναι «μια ιδέα», όλα είναι μέσα μας, όλα είναι μέσα στο μυαλό και μέσα στην σκέψη του ανθρώπου: σκοπός ήταν για να δημιουργηθούν εικόνες οι οποίες θα έριχναν το ηθικό της Ελληνοκυπριακής πλευράς και θα ανέβαζαν αυτό της Τουρκοκυπριακής πλευράς πουλώντας της ελπίδα – ενώ συνάμα αν πετύχουν και κάτι καλώς πολύ καλώς  το πέτυχαν.    

Επομένως είτε είχε νόημα είτε όχι, δεν είχαν άλλη επιλογή: έπρεπε να δείξουν την παρουσία τους στην Κύπρο, συνεπώς ο στρατιωτικός σκοπός της Τουρκίας ήταν να δημιουργήσει προγεφύρωμα στην περιοχή Πομού - Κοκκίνων - Παχυάμμου -   Μανσούρας για επέκταση του με επιχειρούμενη στην συνέχεια κατεύθυνση προς τον θύλακα Λεύκας – Λιμνίτη και τα λοιπά αναφερθέντα.  Δύσκολο - δυσκολότατο το «Κούπρους» όμως από κάπου πρέπει να αρχίσουμε  είπαν οι Τούρκοι επιτελείς. Το σχέδιο είναι σχετικά απλό στην σύλληψη όμως δυσκολότατο στην εκτέλεση –νυκτερινές αποστολές κ.λ.π. Πρέπει σ΄αυτό το μικρό επιδιωκόμενο προγεφύρωμα Κοκκίνων- Μασούρας να τεθούν οι ρίζες και τα μικρά φυτά και στην πορεία να επεκταθεί σε αλσύλιο ενώ με την βοήθεια και εκμετάλλευση επερχομένων γεγονότων-  όποιων και νάναι φτάνει να γίνει καλή και πονηρή αξιοποίηση - καθώς και κάθε άλλων βολικών συγκυριών να επεκταθεί σε δάσος και στην συνέχεια να εξαπλωθεί προς τα Ανατολικά, στον θύλακα Λεύκας, μέσω του Λιμνίτη, και να συνεχιστεί(πάντα κατά τα Τούρκικα σχέδια) ώστε να συνενωθεί με τον κυριότερο Τουρκοκυπριακό θύλακα αυτόν του Κιόνελι μέσω των περιοχών Ξερού και Μόρφου για τα οποία υπήρχε σχέδιο κατάληψης. Ετσι θα χαράζετο  στο σώμα της Κύπρου βασική γραμμή/βάση/όριο διεκδίκησης εδάφους από την Τουρκία με σκοπό να εγκαταστήσει τους Τουρκοκύπριους για να είναι προστατευμένοι από την επιθετικότητα και τις σφαγές από τους  Ελληνοκύπριους.

Οι σφαγές.

Σημ. Ας ακούσουμε και την άλλη πλευρά.

Ας το κάνουμε, διότι το να ακούς τί έχουν να σου πούν είτε σωστό είτε λάθος είναι πράξη πνεύματος και αληθούς σκέψης.

Ακούσαμε τα γνωστά για τις σφαγές των Τουρκοκυπρίων.

Η απάντηση μας σ΄αυτά τα γνωστά που ακούσαμε για πράξεις βίας κατά των Τουρκοκυπρίων-

είναι αναληθώς υπερβολικά και εξογκωμένα. Ασφαλώς και δεν έγιναν σφαγές. Αυτό που έγινε ήταν μεμονωμένα, κάποια άσχημα πράγματα, τα οποία ΟΜΩΣ έγιναν  από πολύ - πολύ λίγους και μεμονωμένους ανθρώπους εγκληματικούς, ανόητους και «αμπάλατους» όπως λένε στην Κυπριακή διάλεκτο και για τα οποία ουδείς εξ ημών συμφωνεί και οι συγκεκριμένοι «αμπάλατοι» δεν εκφράζουν και δεν εκπροσωπούν κανένα Ελληνα της Κύπρου διότι αν τους εκπροσωπούσαν δεν θα ήταν Ελληνες. Τα εγκλήματα ΔΕΝ έγιναν από τον απλό καλοκάγαθο και φιλήσυχο κόσμο της συντριπτικότατης πλειοψηφίας του πληθυσμού των Ελληνοκυπρίων οι οποίοι και τα καταδίκασαν.

Και το σημαντικότερο: έγιναν άσχημες πράξεις και από «αμπάλατους» της Τουρκοκυπριακής πλευράς και μάλιστα με πολύ πιό φρικιαστικές λεπτομέρειες ιδίως εναντίον μοναχών στην Λάρνακα και των Κοντεμενιωτών στην Κερύνεια, ενώ να θυμίσουμε ότι οι αξιωματικοί του Ελληνικού στρατού ταγματάρχης Πούλιος και λοχαγός  Καποτάς εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από ένοπλους Τουρκοκύπριους, απλά και μόνο  διότι οι άνθρωποι δεν ήξεραν την περιοχή στο Βαρώσι και μπήκαν κατά λάθος στην άλλη πλευρά.

Επομένως ΔΕΝ υπήρχε πραγματικό  θέμα και πραγματική αιτία σύγκρουσης Ελληνοκυπρίων Τουρκοκυπρίων,

χίλιοι λόγοι παραπάνω που πολλά χωριά ήταν μικτά και στα χωριά τα σπίτια κυριολεκτικά κολλητά μεταξύ τους,

οι σχέσεις ήταν φιλικότατες και αρμονικότατες,

όλοι οι Τουρκοκύπριοι μιλούσαν Ελληνικά ακόμη και ο αρχηγός τους ο Ντεκτάς εξ Αγίου Επιφανίου Λευκωσίας μιλούσε καλύτερα από εμάς την Ελληνική γλώσσα και κατά μαρτυρία της κόρης του, σε όλε στις στιγμές του επιθανάτιου του ρόγχου μιλούσε συνεχώς Ελληνικά, ενώ

σε πολλά χωριά ειδικά Κερύνεια και Πάφο οι Τουρκοκύπριοι, δεν μιλούσαν Τούρκικα και έτσι όταν στα καφενεία πριν το 1974  κάθε Παρασκευή η τηλεόραση του ΡΙΚ μετέδιδε Τούρκικη ταινία οι Ελληνοκύπριοι διάβαζαν την μετάφραση στους υπότιτλους και έλεγαν στα Ελληνικά  στους «Τουρκοκύπριους» για το τί ελέγετο στα Τούρκικα.

Οι Ελληνες δεν «σφάζουν». Οι Ελληνες δίνουν πολιτισμό.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ποτέ δεν σκότωσε εκτός μάχης, αντίθετα ανέπτυσσε μάλιστα φιλίες και προσέδιδε τιμές στους ξένους ηττημένους αρχηγούς.

Ο Κολοκοτρώνης ήξερε τους Τούρκους στρατιωτικούς αρχηγούς με τα μικρά τους ονόματα και εκτός μάχης είχε επικοινωνία κάνοντας μάλιστα και αστεία μαζί τους. Αφού ακόμη και στο πραξικόπημα του 1974

το ραδιόφωνο έλεγε συνεχώς ότι «το θέμα είναι μεταξύ των Ελλήνων και μόνον»  και δεν πειράχτηκε ούτε μια τρίχα Τουρκοκύπριου.

Απλή ιστορική ερώτηση: γιατί δεν συγκρούστηκαν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι στους Ελληνοτουρκικούς πολέμους το 1821, το 1897, το 1912 και το 1922; Οσο για το κακό στον Κοντεμένο που προκάλεσε φωτιές και τεράστια  παρεξήγηση με τις κατά φρικτούς τρόπους δολοφονίες των Κοντεμενιωτών συγχωριανών μας, ναι είναι ασφαλώς απόλυτα καταδικαστέες πράξεις κατά της Τουρκοκυπριακής πλευράς, όμως αναγνωρίζουμε ως Ελληνοκύπριοι ότι ήταν ορατότατα κακοσχεδιασμένη προβοκατόρικη ενέργεια κατά των Ελλήνων, από αυτούς που δεν το χώνεψαν ποτέ διότι τους διώξαμε από την Κύπρο το 1959 - τους Εγγλέζους. Είχαν δηλαδή παράπονο που η ΕΟΚΑ τους έδιωξε από το σπίτι μας!!! 

Αυτοί υποκίνησαν την δολοφονική εκείνη επίθεση. 

Πώς ξεκίνησε η ο πόλεμος της Τυλληρίας.  Σκληρότατη πολεμική σύγκρουση.

Η Κύπρος το 1964 ΝΙΚΗΣΕ  

Ξέρξης: «Πέμψον τα όπλα».

Λεωνίδας : «Μολών λαβέ».

A    Επτά μήνες μετά την ανταρσία των Τουρκοκυπρίων του Δεκεμβρίο του 1963, εναντίον της Δημοκρατίας της Κύπρου, περί τα τέλη Ιουλίου 1964, Τουρκοκύπριοι ένοπλοι στασιαστές συνεπικουρούμενοι από εκ Τουρκίας στρατιώτες κατέλαβαν την ορεινή περιοχή «Λωρόβουνος» στην Τηλλυρία. Η περιοχή «Λωρόβουνος» ήταν δεσπόζουσας στρατηγικής και στρατιωτικής σημασίας και τυχόν συνέχιση της κατοχής της από τον εχθρό θα έθετε την ασφάλεια της Κύπρου σε ουσιώδη κίνδυνο. Η Εθνική Φρουρά σε καμία περίπτωση θα επέτρεπε την συνέχιση της κατοχής της περιοχής από τους Τούρκους. Δεν έφτανε όμως αυτό - οι Τούρκοι στις 6 Αυγούστου 1964 αρχίζουν να βάλλουν με πυκνά πυρά κατά των θέσεων της Εθνικής Φρουράς στην περιοχή του υψώματος «Ακόνι».

Το ύψωμα «ακόνι» .   (Οντως μοιάζει με ακόνι)

Το «ακόνι» ήταν υπό την φύλαξη των οηέδων, οι οποίοι όμως απεσύρθησαν την νύκτα της 5ης Αυγούστου χωρίς να ενημερώσουν την Ελληνική πλευρά δηλαδή

ουσιαστικά κατά σκευωρία το παρέδωσαν στους Τουρκοκυπρίους.

Ο ηρωϊκός διοικητής του 206 Τ.Π. τάγματος πεζικού, το οποίο ήταν ταγμένο στην περιοχή, ο ταγματάρχης πεζικού του Ελληνικού στρατού Νικόλαος Ντερτιλής χωρίς διαταγή διέταξε αμέσως πύρ. Οι στρατιώτες του Ντερτιλή τα παιδιά της Εθνικής Φρουράς απάντησαν αστραπιαία και οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν σε όλη την περιοχή. Οι συγκρούσεις ήταν σκληρές όμως οι ηρωϊκοί μας εθνοφρουροί κυριολεκτικά  σαν θύελλα κατάφεραν να συντρίψουν τον εχθρό και να επιβληθούν.

Το «ακόνι» κατελήφθη ενώ στην πορεία και σε 24 μόνο ώρες, την 8ην Αυγούστου 1964 κατελήφθη και  ο «Λωρόβουνος»  από τις Ελληνικές δυνάμεις. Η Εθνική Φρουρά ήταν ακράτητη, ασταμάτητη και  ταχύτατη:

Μέχρι την επομένη 9ην  Αυγούστου 1964 ΟΛΑ ΕΙΧΑΝ ΚΡΙΘΕΙ. Ο εχθρικός θύλακας εξαφανίστηκε από τον χάρτη ενώ ο πρόχειρος λιμένας Κοκκίνων ως στρατιωτική θέση δεν είχε πλέον γεωγραφική έκταση ούτε και για την διεξαγωγή ενός αγώνα ποδοσφαίρου. Ισως όμως και να χρειαζόταν λίγο μεγαλύτερος χώρος για να κάνουν κανένα ποδοσφαιρικό αγώνα οι πλευρές  όπως ακριβώς στον Α΄παγκόσμιο πόλεμο που βγήκαν την μέρα των Χριστουγέννων από τους τάφους των χαρακωμάτων από την μια αντιμαχόμενη πλευρά οι Γάλλοι και από την άλλη οι Γερμανοί και συνέχισαν την  «σύγκρουση» τους σε αγώνα ποδοσφαίρου.

«Ο πόλεμος είναι για τον άντρα ότι η μητρότητα για την γυναίκα»

Ο κυρίαρχος του πολεμικού παιχνιδιού στην Τυλλήρια το υπό τον ταγματάρχη πεζικού Νικόλαο Ντερτιλλή  206Τ.Π. Τάγμα πεζικού

Τιμή και δόξα στους μαχητές στρατιώτες, αξιωματικούς και στον διοικητή ταγματάρχη  Ντερτιλή του 206 Τάγματος πεζικού.

Τα τάγμα του Ντερτιλή από τις 7 Αυγούστου 1964 ήδη εκκαθάρισε όλη την περιοχή της ευθύνης τους ενώ προελαύνοντας στην Μασούρα διεξήχθηκε πολύ σκληρός αγώνας, όπου οι πεζικάριοι του Ντερτιλή ισοπέδωσαν την Μασούρα και εξόντωσαν  όλες τις εχθρικές δυνάμεις από ένοπλους Τουρκοκυπρίους μέχρι εκ Τουρκίας  κομάντος και Τούρκους πράκτορες που βρίσκονταν στο χωριό. Τα ναυτικά πυροβόλα της κανονιοφόρου Φαέθων υποστηρίζοντας την πολεμική προσπάθεια του 206Τ.Π. έσπειραν το όλεθρο φέρνοντας την κόλαση όταν τα εύστοχα πυρά των ηρωϊκών ναυτών πυροβολητών του Φαέθοντα ανατίναξαν την αποθήκη πυρομαχικών της Μασούρας.

Την ίδια μέρα το απόγευμα, ενώ οι Τουρκοκύπριοι στασιαστές της περιοχής Τυλληρίας ετοιμάζοντο να παραδοθούν στην Εθνική Φρουρά η Τουρκική αεροπορία με πολεμικά αεροσκάφη τύπου τύπου «ΕΦ100», προσέβαλε διάφορους στρατιωτικούς στόχους αλλά και κατά αμάχων των χωρίων της Τηλλυρίας μέχρι και το νοσοκομείο Πομού, διότι λέει ήταν εκεί ταγμένα αντιαεροπορικά πυροβόλα και γι΄αυτό το βομβάρδισαν- μα αν υπήρχαν στο νοσοκομείο α/α δεν θα κατέρριπταν τα αεροπλάνα αφού για να πλήξουν το νοσοκομείο  το προσέγγισαν σε απόσταση βολής από τις κάννες των αντιαεροπορικών ;-  με προφανέστατο  στόχο την κάμψη του ηθικού του λαού και του στρατού, συνεχίζοντας την ληστρική και βάρβαρη δράση της τμηματικά μέχρι και την «εν εκεχειρία» 13ην Αυγούστου 1964. Μάλιστα οι πιλόττοι των εχθρικών αεροσκαφών ήταν όχι καλά ενημερωμένοι για τα επί του εδάφους- αφού βομβάρδισαν και Τουρκοκυπρίους και γενικά ήταν πολύ άστοχοι στις βολές τους.

Το ΓΓΕΦ είχε το απόλυτο  σχέδιο - αποκρυμμένο όμως από θλιβερούς και τρομοκρατημένους παρα- ιστορικούς αφού σχεδόν κανείς  δεν το καταγράφει-   ώστε  να σταματήσουν αμέσως οι βομβαρδισμοί κατά αμάχων: κτυπήματα πυροβολικού εναντίον χωριών με αμιγώς Τουρκοκυπριακό  πληθυσμό.

Οχι βέβαια ότι συμφωνούμε με κτυπήματα κατά αμάχων αλλά οφείλουμε ως καθήκον προς την πατρίδα να  καταγράψουμε την στρατιωτική, νομική και εθνική μας σκέψη και επιχειρηματολογία επί του θέματος:

-αφού Κύπρος δεν είχε αεροπορία να ανακόψει την εχθρική και

-επειδή η εχθρική έκανε αυτά που έκανε κτυπώντας και καίοντας τον  κόσμο μας και

-επειδή ο απλός και άμαχος λαός μας έπρεπε να προστατευθεί

-τότε θα ήταν νομιμότατη εν καιρώ πολέμου στρατιωτική αμυντική πράξη αποτροπής των επιθέσεων αυτών από πλευράς της Εθνικής Φρουράς

με το να κτυπήσει εκφοβιστικά π.χ. με υπερκείμενα ή με καπνογόνα πυρά επιλεγμένους στόχους.

Πάντως οι Τούρκοι πιλόττοι δεν σκέφτηκαν καθόλου και ούτε για μια στιγμή να κάψουν τους ιερολοχίτες Πολεμίου, τους στρατιώτες μας του πεζικού και του πολίτες της Τηλλυρίας.

Επομένως η προτεινόμενη αυτή στρατιωτική ενέργεια θα ήταν εκατομμύρια φορές καλύτερη και ανθρωπιστικότερη, αφού τα υπερκείμενα(ο γράφων εξ ιδία γνώσεως γνωρίζει ότι τα υπερκείμενα πυρά καθώς και τα καπνογόνα πυρά εκτός από πρόσκαιρο φόβο δεν προκαλούν ούτε γρατσουνιά). Πριν μερικές μέρες οι Κινέζοι το έκαναν αυτό με υπερκείμενες διελεύσεις πυραύλων πάνω από την Ταϊβαν (πρώην «Φορμόζα») εις ένδειξη αντίδρασης και διαμαρτυρίας κατά της Αμερικανικής  επίσκεψης.

Με αυτόν το τρόπο ο πόλεμος θα τελείωνε αμέσως. Όμως αυτό δεν έγινε δυνάμει  «ύπερθεν» κυβερνητικής μή εγκρίσεως. 

Β. Ο Λωρόβουνος. 

Σπαρτιάτες: «ού οι εχθροί;»

Το τεράστιο πολεμικό σκηνικό που η ιστορία έστησε στην τοποθεσία του Λωρόβουνου Τυλληρίας ήταν μετά την Μασούρα το κεντρικότερο και σημαντικότερο του θεάτρου των επιχειρήσεων που διεξήγαγε το πεζικό της Εθνικής Φρουράς. Γεωγραφικά η περιοχή Λωρόβουνου παρείχε άριστο στρατιωτικό πλεονέκτημα στην όλη αμυντική προσπάθεια του εχθρού. Παρ΄όλα αυτά τα παιδιά της νεοσύστατης Εθνικής Φρουράς χωρίς πολλά λόγια και χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη δυσκολία, κατέλαβαν την περιοχή ανατρέποντας σε όλα τα σημεία τον εχθρό. Η εθνική συνείδηση των Ελλήνων της Κύπρου αναδύθηκε ενώπιον της ιστορίας  μεγαλειώδης όταν οι περιστάσεις του έθνους τους κάλεσαν να υπερασπίσουν τα εδάφη των πατέρων τους. Εθνοφρουροί και εθελοντές ηρωϊκοί μαχητές του χωριού Πολέμι κάηκαν ζωντανοί από τις «απαγορευμένες»,  για τους άλλους, βόμβες «ναπάλμ» στην τιτάνια εκείνη προσπάθεια τους να αποτρέψουν τις λυσσαλέες πολεμικές προσπάθειες του εχθρού να δημιουργήσει προγεφύρωμα στην περιοχή Κοκκίνων - Πωμού - Παχυάμμου Τυλληρίας. Δυστυχώς ο πόλεμος έχει πάντα απώλειες: τιμούμε και ευγνωμονούμε τους για πάντα ζωντανούς στις καρδιές μας θυσιασθέντες ήρωες μας. Η  Κύπρος και το δίκαιο νίκησε  οι νεκροί μαχητές αν και νεκροί νίκησαν όπως ο Κίμωνας.

Στις 9 Αυγούστου 1964 ο πόλεμος κρίθηκε, ο στρατός των Ελλήνων της Κύπρου νίκησε.

Το αποτέλεσμα της 9ης Αυγούστου 1964, προ-διεγράφετο από την προηγούμενη (οι στρατιωτικοί ξέρουν) και έτσι έπρεπε να ληφθούν μέτρα.

9 Αυγούστου 1964 κατάπαυση του πυρός όπως ΑΚΡΙΒΩΣ 22 Ιουλίου 1974 -γνωστό το μάθημα.

Αγκυρα.

Στρατιωτικό Επιτελείο.  8 Αυγούστου 1964.

-  Χαθήκαμε … είπαν αποκαρδιωμένοι οι επιτελείς της άλλης πλευράς περιμένοντας έξω τον επιτελάρχη και οι οποίοι ενώ ήταν σχεδόν όλοι παλιοί συμμαθητές στην σχολή και φίλοι, δεν αντάλλαξαν ούτε μια άλλη λέξη μεταξύ τους …

Σε τρία λεπτά ο αρχηγός μπήκε μέσα.

-   Κάτι πρέπει να κάνουμε, λέει ο επιτελάρχης.

-  Ο εξευτελισμός της Τουρκίας θα μας πάει 142 χρόνια πίσω όπως έπαθε τζιάνουμ Δράμαλη στα Δερβενάκια  από νάνο  Κολοκοτρών, είπε ο υπαρχηγός.

-   Ακούω ιδέες, είπε ο επιτελάρχης κρατώντας το μέτωπο του..

Ο εφευρηματικότερος των επιτελών-  Επιτελάρχα μου το βρήκα:  κατάπαυση του πυρός.

Απόλυτη σιωπή. Απόλυτη σιωπή…

Επιτελάρχης -  Γιασιά Οσμάν. Εσύ σιεϊττάν,  ήσουν ο καλύτερος στην σχολή μάσσιαλλα.

Εφευρηματικότερος - Εφέντη έκαμα κουνουσμά με τον κέρνελ Εγγλέζο.

Ελληνες,

μα πού ήταν τα ... υπουργεία εξωτερικών και οι εκπρόσωποι μας στα ηνωμένα έθνη; Γιατί δεν είπαν φύγετε πρώτα από την Κύπρο και μετά κατάπαυση του πυρός ή στην εσχάτη κατάπαυση με παράδοση των όπλων σας; Γιατί έκαναν αυτό το κακό στην πατρίδα αυτοί που ετάχθησαν να υπηρετούν τον λαό;

Όλα για να σωθούν τα Κόκκινα - το  συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ με κατεπείγον φήφισμα αργά το απόγευμα της 9ης Αυγούστου 1964 καλεί σε κατάπαυση  του πυρός τις δύο πλευρές:

– για να μην μας παίρνουν για βλάκες αυτούς που καλούσαν για κατάπαυση του πυρός ασφαλέστατα ήταν την Ελληνική πλευρά διότι απλά νικούσε. Αν νικούσαν οι Τούρκοι σε ΚΑΜΙΑ  περίπτωση θα εξεδίδετο τέτοιο ψήφισμα. Σημ. το ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ συνέβη και στις 4.30 το απόγευμα 22 /7/1974 ώστε να σωθούν οι Τούρκοι διότι το προγεφύρωμα στο «Πέντε Μίλι» όχι μόνο ΔΕΝ έφτασε στην Κερύνεια(πόλη) όχι μόνο ΔΕΝ συνενώθει μέσω διάβασης Αγίου Ιλαρίωνα με τον θύλακα Κιόνελι, αλλά οι Τούρκοι επιτελείς είχαν αρχίσει να επεξεργάζονται σχέδιο απαγκίστρωσης και επανόδου όσων δυνάμεων απέμειναν στην Τουρκία.

Είναι τόσο, μα τόσο μεγάλη αυτή η αλήθεια που ακούγεται σαν ψέμα – όμως δεν είναι ψέμα…

Ολα έγιναν λοιπόν για το εξευτελισμό της Τουρκίας. Είχε ένα προηγούμενο στον φάκελλο της στην Κορέα το 1949 να μην οξύνουμε κι΄άλλο τα προβλήματα, μέλος του Νατο γόητρο, συνοχής συμμαχίας και σχετικά.

Φυσικά την εκεχειρία του Αυγούστου 1964 δεν την τήρησαν οι Τούρκοι συνεχίζοντας τα δικά τους μέχρι και τις 13 Αυγούστου 1964. 

Η προτιθέμενη πολύ-διαφημιζόμενη ιδέα της απόβασης συνετρίβη.

Απόβαση στην Τηλλυρία. Η απόλυτη στρατιωτική ανοησία.

«Γνώμη έχουν όλοι. Εχουν όμως γνώση για να έχουν γνώμη;

Πλάτων.

Ας αναλύσουμε όμως στρατιωτικά αυτήν την «ιδέα» η οποία καλλιεργήθηκε από το εχθρό αλλά και από «μέσα» Ελληνόφωνες  καταστάσεις.

Η προσπάθεια της Τουρκίας για δήθεν απόβαση μετά την δημιουργία, εγκατάσταση και σταθεροποίηση του ονειρεμένου θύλακα Πομού - Κοκκίνων - Παχυάμμου -   Μανσούρας ως εξασφάλιση ενός σταθερού  προγεφυρώματος με την βοήθεια των παράνομων ενόπλων Τουρκοκυπρίων και των αποσταλέντων κομάντος απέτυχε.

Μα ποιά προσπάθεια ποιάς απόβασης όμως;

Της φανταστικής και ονειροπαρμένης εκείνης απόβασης άραγε για την οποία μιλούν τινές ά-στρατοι επειδή «έτσι άκουσαν» και  οι οποίοι απλά ΔΕΝ γνωρίζουν το θέμα λόγω έλλειψης στρατιωτικής παιδείας και άμεσης στρατιωτικής εμπειρίας ώστε να κατέχουν ικανήν ιδίαν γνώση και οι οποίοι άρα είναι εκτός θέματος. Είναι δυνατόν να γράφουν άλλα αντ΄άλλων οτιδήποτε πάντως εκτός της στρατιωτικής γνώσης, αλήθειας και πραγματικότητα αναφέροντας  π.χ. την διμοιρία ως τάγμα και το άρμα ως ΤΟΜΠ;  Πώς  είναι δυνατόν να εκφέρει κάποιος γνώμη  π.χ. για την κατασκευή μια τεράστιας  πολυκατοικίας και να έχει το θράσος να μιλά δημόσια ωσάν δέκα ειδικούς μαζί και να απαιτεί να θεωρούμε βαρύνουσας σημασίας αυτά που λέει όταν απλά δεν είναι μηχανικός; Πόσο μάλλον δεν μπορεί ο οιοσδήποτε να μιλά για θέματα  στρατιωτικά όπου κρίνονται οι ζωές χιλιάδων στρατιωτών και το μέλλον μιας χώρας την στιγμή που για να αλλάξει ακόμη και φράση και ένα «κόμμα» ακόμη και μια λέξη στα στρατιωτικά δόγματα και σχέδια θα πρέπει να συνεδριάσουν και αποφασίζουν επιτελεία των επιτελείων.  Γινόμαστε σκληροί όμως χρειάζεται, διότι δεν πρέπει να επιτρέπουμε να καλλιεργείται η ηττοπάθεια και η υποταγή από μή επαϊοντες οι οποίοι δεν έριξαν ένα πυροβολισμό με πολεμικό όπλο σε πεδίο βολής, ούτε εκτόξευσαν θανατηφόρα αντιαρματική ρουκέττα με «άρπιτζι» ή Π.Α.Ο, δεν έβγαλαν σκοπιά στην πρώτη γραμμή, δεν έκαναν ποτέ «πυρ και κίνηση με πραγματικά πυρά και δεν έκαναν το επικινδυνότατο παιγνίδι να «ψήσουν» χειροβομβίδα, δεν έλαβαν θέσεις μάχης με επάνδρωση πολυβολείου στην πρώτη γραμμή(άρα μπροστά τους δεν είχαν κανέναν «δικό μας» εκτός  από τον Θεό και τον εχθρό) δεν ξενύχτισαν πάνω στα πολυβόλα.

Μα όταν λέει κάποιος ότι θα γίνει απόβαση χωρίς αποβατικά σκάφη είναι σαν λέει ότι θα γίνει  αεροπορική επιχείρηση χωρίς αεροπλάνα - μα είναι αστεία πράγματα.

Οι Τούρκοι

- δεν είχαν αποβατικά το 1964

- ούτε γνώριζαν την απόβαση ως στρατιωτικό αντικείμενο διδαχθέν και εκτελεσθέν σε  ασκήσεις και δουλεμένο με ιδρώτα σε σκληρά σενάρια

- άρχισαν να ναυπηγούν αποβατικά εφτά χρόνια μετά το 1964 δηλαδή το 1971.

Εξ άλλου η απόβαση χρειάζεται και μια καλή «πλαζ» για να προσεγγίσουν τα αποβατικά και η Τηλλυρία είναι τραχεία περιοχή. Ο Παχύαμμος φαντάζει καλή περίπτωση, έχει μεν «παχύ άμμο», και μπορεί μεν με πολλές προσπάθειες έμπειρων χειριστών να πραγματοποιηθεί προσγειάλωση αποβατικών(αν γλυτώσουν από τις βολές των παράκτιων πυροβόλων) όμως,

το παράλιο έδαφος είναι  εκατόν μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης, άρα θα πρέπει προηγουμένως  να εγκατασταθούν και ανελκυστήρες για να τραβήξουν άνω τους στρατιώτες και τα άρματα τους  και όλα τα υλικά τους.

«Βομβαρδισμοί» Τηλλ