"Πατρίς", "Θρησκεία", "Οικογένεια"

Δεν περίμενα ότι σε μια αθλητική ιστοσελίδα θα διάβαζα την καλύτερη, ίσως, δημοσιογραφική προσέγγιση που γράφηκε το τελευταίο διάστημα, για την εμφάνιση του «φαινομένου» που ονομάζεται «Χρυσή Αυγή» και μάλιστα από έναν άνθρωπο που ασχολείται, κατά κανόνα, με αθλητικά θέματα και δη ποδοσφαιρικά. Αλλά και μεταξύ αυτών υπάρχουν άνθρωποι, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Κώστας Καίσαρης που έχουν μάτια και αυτιά ανοιχτά στην κοινωνία, έχουν ευαισθησίες και ορθή κρίση. Οφείλω να πω ότι μια παρόμοια προσέγγιση θα την περίμενα από τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους που κάθε μέρα από τις εφημερίδες, κάθε πρωί από τα ραδιόφωνα και κάθε βράδυ από τις τηλεοράσεις, συμβάλουν είτε στη δημιουργία «φαινομένων» τύπου «Χρυσής Αυγής» είτε στην ενίσχυσή τους. Βεβαίως, δεν είναι άμοιροι ευθυνών πολλοί από τους πολιτικούς μας, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα πάντα υπό το πρίσμα του προσωπικού και κομματικού οφέλους, αδιαφορώντας αν με αυτό τον τρόπο προξενούν ζημιά στην κοινωνία και την πατρίδα, για την οποία, κατά τα άλλα, φωνάζουν ότι κόπτονται. Αξίζει, λοιπόν, να διαβάσει κάποιος τη συγκεκριμένη προσέγγιση, για την επιλογή και την «αντιγραφή» της οποίας ευθύνεται ο Βασίλης Βαλτινός. Ο Κώστας Καίσαρης αρχίζει με το "σήμερον κρεμάται επί ξύλου" του Πέτρου Γαϊτάνου, συνεχίζει με το "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" του Καρατζαφέρη και καταλήγει στο "εγέρθητι" του Μιχαλολιάκου. Η Χρυσή Αυγή δεν προήλθε από παρθενογένεση. Σε άλλον αρέσουν τα παϊδάκια. Σε άλλον το σούσι. Σε άλλον οι μαγκιές και τα νταηλίκια. Σε άλλον τα φτερά και τα πούπουλα. Στον Πέτρο Γαϊτάνο αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής. Ο εν λόγω Γαϊτάνος (για τον οποίο καταφέρθηκε και ο Σταμάτης Κραουνάκης) είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης στον πλανήτη που "δουλεύει" μια βδομάδα το χρόνο. Tη Μεγάλη Βδομάδα: "σήμερον κρεμάται επί ξύλου" κτλ. Ιδού, λοιπόν, που η Χρυσή Αυγή έχει θαυμαστές και στον καλλιτεχνικό χώρο. Επειδή οι "κωλόμαυροι", λέω εγώ, πουλάνε τα σιντί και χάνουνε λεφτά από τα πνευματικά δικαιώματα. Κατά τα άλλα οργή και αγανάκτηση για τα τάγματα εφόδου. Ορμάνε σε θέατρα για να διακόψουν και βαράνε εν ψυχρώ. Δεν κοπανάνε πλέον μόνο τους μετανάστες. Βαράνε όποιον θεωρούν αντίπαλο ή αντίθετο τους. Και πάντα στην πρώτη γραμμή των μαχών οι βουλευτές. Όπως ο Παναγιώταρος που ζήτησε στοιχεία από όλους τους βρεφονηπιακούς σταθμούς της Ελλάδας για παιδιά μεταναστών. Που τρώνε τις θέσεις από τα ελληνόπουλα. Δεν συνιστούσε, όμως, κάποια πρωτοτυπία η ερώτηση του Παναγιώταρου. Ήδη τον είχαν προλάβει άλλοι. Άλλωστε οι διαφορές μεταξύ εθνικοφρόνων, δεξιών, ακροδεξιών και εθνικιστών ήταν πάντα δυσδιάκριτες. Οι κ.κ Πλεύρης-Γεωργιάδης, λοιπόν, σαν βουλευτές του Λάος την 1-10-2009 είχαν υποβάλει στη Βουλή, την ίδια ακριβώς ερώτηση. Απέδιδαν, δηλαδή, το πρόβλημα στους παιδικούς σταθμούς της Αθήνας στην "υπερσυγκέντρωση τέκνων αλλοδαπών και επί των πλείστων Αφρικανών λαθρομεταναστών". Κι ερωτούσαν την Κυβέρνηση "τι προτίθεται επιτέλους να κάνει για να δοθεί προτεραιότητα στα ελληνόπουλα. Ποια είναι, λοιπόν, η διαφορά Γ