Παρακρατικά συστήματα νομής χρήματος

Η «ΣΥΜΜΟΡΙΑ» ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΘΥΜΙΖΕΙ P2 ΚΑΙ ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ

Γράφει ο Χρήστος Η. Χαλαζιάς

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για τα κυκλώματα διαφθοράς στους οικονομικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, δεν υπήρξαν προφανώς κεραυνός εν αιθρία. Ιδίως στο χώρο των οικονομικών και των πολεοδομικών και άλλων υπηρεσιών, ανέκαθεν ήταν γνωστό από πάμπολλες εκθέσεις επιθεωρητών της δημόσια διοίκησης ότι υπάρχουν διαπλεκόμενα «κυκλώματα» λογιστών, πρώην αστυνομικών, εφοριακών, δημοσίων λειτουργών τα οποία παραγάγουν τις επιθυμητές αποφάσεις ή συγκαλύπτουν παραπτώματα, με οικονομικά ανταλλάγματα. Τα πρωτότυπα στοιχεία στην τρέχουσα εξέλιξη είναι αφενός μεν η τεράστια έκταση του φαινομένου αυτού , αφετέρου δε η συναρμογή τους, η αλληλεπίδραση της διαφθοράς ανάμεσα στους κρατικούς μηχανισμούς, με αποτέλεσμα τη συγκρότηση κρατικού μηχανισμού δηλαδή τη συγκρότηση ενός οιονεί παρακρατικού κυκλώματος.
Μια γενικότερης ισχύος διαπίστωση: παρά τα όσα είχε επιχείρησαν να προωθήσουν οι τελευταίες κυβερνήσεις, οι τάσεις διαφθοράς και αλληλεξάρτησης, πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων με παράγοντες του χρήματος και με τη δημιουργία «μαύρου χρήματος» δεν υπήρξαν παρέκκλιση λόγου της μη προσαρμογής της χώρας στο κοινωνικό συμβόλαιο δυτικού τύπου, του μη «εξορθολογισμού». Είναι μια ισχυρή διεθνής τάση του υπέρ –ώριμου νεοφιλελευθερισμού η οποία συνδέεται με πολλούς παράγοντες, ιδίως όμως με α) την τάση έκπτωσης της πολιτικής , αλλά και του δημοσίου τομέα ως λειτουργία εξυπηρέτησης του γενικού κοινωνικού συμφέροντος για την πλήρη ιδιωτικοποίηση του δημοσίου τομέα, β) την τάση «παρασιτικής ή και «εγκληματικής» ακόμη εκτροπής σημαντικών τομέων για όφελος των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Με την τάση των δυο τελευταίων διαπιστώσεων, φάνηκε πεντακάθαρα προς τα πού πάνε τα πράγματα, χαρακτηριστικό είναι οι υπουργικές προτάσεις να δοθούν σε ιδιωτικούς εισπρακτικούς μηχανισμούς τα χρέη προς το δημόσιο, ή ο τρόπος διάλυσης του δημοσίου με τις εφεδρείες και το κλίμα της αβεβαιότητας στους εργαζόμενους.
Αυτές οι τάσεις οδηγούν σε σοβαρή κρίση τόσο της τυπικά ίσης μεταχείρισης των πολιτών ενισχύοντας το προνόμιο , όσο και την όποια έννοια «ανεξάρτητης διοίκησης – κυβέρνησης ή του δημοσίου». Η σημερινή κρατική διαχείριση αντανακλά το τέλος του γενικού συμφέροντος της κεϋνσινικής περιόδου, αλλά και των καλυτέρων ίσως στιγμών του παλαιού φιλελευθερισμού.
Στην ίδια λογική ο δικαστής ακολουθεί τη φιγούρα του πολιτικού στελέχους και του μανδαρίνου της διοίκησης. Υποτάσσεται και αυτός , συχνά πια στην ιδεολογία του «παρόμοιου» και μετατρέπει τη σταδιοδρομία του «σε επιχείρηση» βραχείας απόδόσης.
Τα πράγματα εδώ που έφθασαν ίσως μπλοκάρουν την όλη αξιοπιστία των θέσεων του συστήματος και της ιδεολογίας του «κράτους δικαίου»… Από εκεί, αλλά και από την «κινητοποίηση» μηχανισμού εξουσίας που δεν μετείχαν κυρίαρχα στις λειτουργίες των «κυκλωμάτων» και είχαν παραγκωνισθεί, απορρέει ή τάση για «κάθαρση» για μια στοιχειώδη στρατηγική εκσυγχρονισμού με προμ