Οι πλατείες έχουν τη δική τους ιστορία

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ Η. ΧΑΛΑΖΙΑ
Τα λόγια αυτά του Ροβεσπιέρου στην Γαλλική πλατεία σημάδεψαν την σύγχρονη ιστορία των λαϊκών επαναστάσεων και των πολιτικών αλλαγών. Στην πλατεία του συντάγματος συγκεντρώθηκαν (3 Σεπτέμβρη του 1844) οι Έλληνες για να διώξουν τον Όθωνα και να αποκτήσουν το πρώτο σύνταγμα. Στην πλατεία Ελευθερίας του Καΐρου ο Νασερ ανακοίνωσε την ανεξαρτησία της Αιγύπτου στα μέσα του περασμένου αιώνα, το ίδιο και ο Μπεμ Μπελά στην Αλγερία, ο Κάστρο στην Κούβα, ο Μάης του ’68 και ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Στις αρχές του 2011 οι Ευρωπαίοι του Νότου παρατηρούν με ενδιαφέρον τις εξεγέρσεις στην Τυνησία, το Μπαχρέιν, την Αίγυπτο, τη Λιβύη, και περίμεναν το σύνθημα για να βγουν στους δρόμους και να γεμίσουν τις πλατείες για να αντιδράσουν για τα σκληρά οικονομικά μέτρα που καλούνται να αποδεχθούν. Να πληρώσουν για την κατασπατάληση του οικονομικού εθνικού πλούτου, χωρίς να έχουν καμιά ευθύνη, και οι υπεύθυνοι να μην τιμωρούνται.

Οι πολιτικοί μας ακολουθώντας το ρηγκανικό δόγμα του οικονομικού σοκ πίστευαν ότι θα μπορέσουν να εξαπατήσουν το λαό για να μην αντιδράσει. Δεν κατάλαβαν όμως τη βαθιά ταπείνωση που αισθάνονταν οι πολίτες μας, δεν έβλεπαν την απελπισμένη ματιά των νέων που ήταν θυμωμένοι γιατί τους διέψευσαν κάθε όνειρο για ένα καλύτερο αύριο ούτε την απορημένη ματιά του συνταξιούχου που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το κράτος του κλέβει τον ιδρώτα χρόνων μέσα από την τσέπη του χωρίς να τον ρωτήσει.
Οι Πολιτικοί μας ταμπουρωμένοι πίσω από το πολιτικά ψευτοεπιχειρήματα τους, του τύπου, ότι θα πτωχεύσουμε και δεν θα υπάρχουν χρήματα για μισθούς και συντάξεις ή καλλιεργώντας την ενοχοποίηση με το σύνθημα «όλοι μαζί τα φάγαμε» ή με φόβο της απειλή της ανεργίας.

Την περασμένη Τετάρτη κάτι άλλαξε. Ένα απλό σύνθημα μέσα από το διαδίκτυο (όπως τον Αύγουστο του 2007 με τις φωτιές, και το Δεκέμβρη του 2008 έβγαλε τους πολίτες στις πλατείες ) κάλεσε τους πολίτες να συγκεντρωθούν το απόγευμα σ’ όλες τις κεντρικές πλατείες των πόλεων και να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά. Και αυτό το κάλεσμα συγκέντρωσε πλήθος κόσμου, που ξεπέρασε τις φοβίες και τους δισταγμούς και τους ένωσε όλους κάτω από ένα αίτημα «όχι άλλα μέτρα και να πληρώσουν αυτοί που μας οδήγησαν εδώ».

Οι πολιτικοί μας δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν το μήνυμα και έμειναν αδιάφοροι σ’ αυτή τη σιωπηρή κραυγή των πολιτών μέχρι την περασμένη Τρίτη που αισθάνθηκαν την αναπνοή των πολιτών έξω από τη Βουλή.

Δεν κατάλαβαν οι πολιτικοί μας ότι τελείωσε η ανοχή απέναντι τους, ότι δεν θα αφήσουν να καταπατηθεί άλλο η αξιοπρέπεια τους, που σχετίζεται με την εξασφάλιση της κοινωνικής δικαιοσύνης , της ισονομίας και την αξιοκρατία στην αγορά εργασίας.
Αν οι πολιτικοί μας, μπορούσαν να κοιτάξουν κατάματα τους πολίτες και να διαβάσουν τη ματιά των πολιτών, θα έβλεπαν μια συναισθηματική έκφραση, να λέει γιατί ρε γαμώτο τόση αδικία, γιατί αυτοί που κλέβουν να μένουν ατιμώρητοι και να γλεντάνε και εμείς να πεινάμε. Γιατί η πολιτική και κοι