Να ΜΗΝ τους αφήσουμε...

Tου Αλεξη Παπαχελα

Πολλές άναρθρες κραυγές ακούγονται και πολλά κροκοδείλια δάκρυα χύνονται για την «απώλεια εθνικής κυριαρχίας», λόγω των όρων που θα θέσουν οι δανειστές μας όταν θα έλθει το μεγάλο κούρεμα του χρέους μαζί με ένα νέο πακέτο δανείων. Είναι προφανές ότι η Ελλάδα πρέπει να διαπραγματευθεί σκληρά για να πετύχει την αλλαγή όρων του Μνημονίου που έχουν αποδειχθεί αντιπαραγωγικοί ή ανέφικτοι. Μπορεί να το πετύχει. Είναι, για παράδειγμα, απολύτως λογικό να δεχθεί η τρόικα ότι οι ιδιωτικοποιήσεις μπορεί να γίνουν σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου ώστε να μην εξευτελιστεί η διαδικασία λόγω χαμηλών αξιών. Υπάρχουν πολλά ακόμη για τα οποία η μάχη πρέπει να δοθεί με βάση μάλιστα πολλά από τα σημεία στα οποία εμμένει η Ν.Δ. Οι εταίροι και δανειστές μας μπορεί να έχουν απελπιστεί από τη βραδύτητα της εφαρμογής των αποφάσεων στην Ελλάδα, αλλά αντιλαμβάνονται ότι η κοινωνία και η πολιτική φτάνουν στα όριά τους.
Από την άλλη, εμείς οι Ελληνες οφείλουμε στους εαυτούς μας να εκμεταλλευτούμε στο έπακρον αυτό που ορισμένοι θέλουν να εμφανίσουν ως «ξένη επιτήρηση». Ας είμαστε ειλικρινείς. Το ελληνικό Δημόσιο καταληστεύθηκε τις τελευταίες δεκαετίες από οργανωμένες μαφίες στον τομέα των κρατικών προμηθειών, φοροφυγάδες, λαθρέμπορους καυσίμων, συνδικαλιστές που έκλεβαν τις επιχειρήσεις τους συνδιοικώντας τες ταυτόχρονα, ξένες (και δη γερμανικές ως επί το πλείστον) εταιρείες που είδαν τη μεγάλη ευκαιρία στο ελληνικό πάρτι, μέσα ενημέρωσης που ζούσαν από τα «παρελκόμενα» του πάρτι, και βεβαίως πολιτικούς.

Ενας τρόπος υπάρχει να μην επαναληφθεί αυτή η μεγάλη ληστεία: να οργανωθούν το κράτος, οι εποπτικές αρχές που απέτυχαν οικτρά στον ρόλο τους και η δικαιοσύνη, ώστε να ξέρουμε τι ξοδεύουμε και πού πάει κάθε ευρώ, αλλά και να είμαστε βέβαιοι ότι κάθε βρώμικη υπόθεση φτάνει έγκαιρα στην κάθαρσή της. Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας. Δεν ξέρουμε πώς πρέπει να γίνει και είμαστε μπλεγμένοι μεταξύ πολυνομίας, σκοτεινών συμφερόντων, συντεχνιών και αφόρητης αδράνειας των πολιτικών. Πρέπει, λοιπόν, να συμμαχήσουμε και να συνεργαστούμε και με τον «διάβολο» για να ξανακτίσουμε αυτούς τους θεσμούς. Τα κόμματα ευθύνης πρέπει να το αποφασίσουν από κοινού και να το υλοποιήσουν, όπως έγινε στις αρχές του 20ού αιώνα όταν ο ελληνικός στρατός με τη βοήθεια των ξένων ειδικών έγινε ο στρατός που μεγαλούργησε στους Βαλκανικούς Πολέμους.

Αυτό που περιγράφουμε όμως σήμερα δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, γιατί είναι ελάχιστοι οι πολιτικοί που έχουν τα κότσια να το υποστηρίξουν δημόσια χωρίς να κατηγορηθούν ως δωσίλογοι ή πράκτορες... Και είμαστε ένας λαός συναισθηματικός, που πολλές φορές την ώρα της κρίσης παίρνει φωτιά και πέφτει στην παγίδα της υπερβολής χωρίς πολλή σκέψη.

Οι πρωταγωνιστές του μεγάλου φαγοποτιού, χρεοκοπημένοι και μη, δεν θέλουν καμία επιτήρηση και επιχειρούν να στρέψουν τον λαό σε λάθος κατεύθυνση, λες και η συνέχιση του άρρωστου και διεφθαρμένου στάτους κβο θα λύσει τα προβλήματα ενός έθνους που δοκιμάζεται σκλη