Με στόχο το εθνικό συμφέρον

Ως την Παρασκευή το µεσηµέρι όλα έδειχναν ότι οι διαπραγµατεύσεις για το ελληνικό χρέος έβαιναν καλώς. Τα µηνύµατα απ’ όλες τις πλευρές ήταν αισιόδοξα και οι περισσότεροι υπέθεταν ότι η συµφωνία ήταν προ των θυρών. Ωστόσο, εντελώς απρόσµενα, την Παρασκευή το βράδυ το κλίµα άλλαξε και επανήλθε δριµύτερη η απειλή της χρεοκοπίας για τη χώρα µας. Οι εκπρόσωποι του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου εµφανίστηκαν ιδιαίτερα επιθετικοί έναντι της Αθήνας, αµφισβήτησαν πλήρως τις ελληνικές προσπάθειες και υιοθέτησαν τα πιο απαισιόδοξα σενάρια. Και έτσι προέβαλαν και απαίτησαν επιλογές ακραίας µεταρρύθµισης, µε αιχµή τις περικοπές µισθών, συντάξεων και του κοινωνικού κράτους.

Αργά το βράδυ της περασµένης Παρασκευής κανείς δεν µπορούσε να δώσει ασφαλή απάντηση για την έκβαση των διαπραγµατεύσεων. Και αυτό γιατί η ρύθµιση των χρεών δεν µπορούσε να συντελεσθεί χωρίς τη συµφωνία επί των υπολοίπων θεµάτων και ειδικότερα επί της κατανοµής των νέων χρηµατοδοτήσεων προς τη χώρα µας και επί του προγράµµατος που θα τις συνόδευε. Κάπως έτσι άπαντες ένιωσαν ότι κάτι πιο µεγάλο από την Ελλάδα παίζεται αυτή τη στιγµή στον κόσµο. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός κ. Λ. Παπαδήµος αντελήφθη, µε τον πιο σκληρό τρόπο, ότι κινείται σε γήπεδο ελεφάντων και πως βρίσκεται στο µέσον µιας αδιαφανούς µάχης ισχύος µεταξύ υπέρτερων και σε µεγάλο βαθµό απροσδιόριστων δυνάµεων.

Φαίνεται ότι η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη µιας σύγκρουσης µεταξύ εφαπτόµενων και εν πολλοίς αλληλοεξαρτώµενων διεθνών ισχυρών συµφερόντων. Από τη µία η Γερµανία, η Γαλλία, οι Ηνωµένες Πολιτείες και από την άλλη τα αλληλένδετα και συνδεδεµένα µε τις αγορές διεθνή κέντρα ισχύος, όπως το ∆ΝΤ, οι πολυεθνικές τράπεζες και ένας Θεός ξέρει ποιοι ακόµη... Ολοι αυτοί έδειχναν να δίνουν µάχη µεταξύ τους διά µέσου της Ελλάδας, χωρίς να είναι σαφές ποιος θέλει τι. Το Ταµείο ήθελε να απαλλάξει τα µέλη του από το ελληνικό βάρος, οι Κεντροευρωπαίοι ήθελαν να στριµώξουν τον λεγόµενο ιδιωτικό τοµέα, δηλαδή τις τράπεζες και τους κατόχους οµολόγων, αλλά κανείς δεν ανελάµβανε το υπερβάλλον βάρος που προέκυπτε για την Ελλάδα από τη διαµάχη τους. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραµµές όλα έµοιαζαν αβέβαια. Μόνη η ενεργοποίηση του συστηµικού κινδύνου µέσω της αντίστασης στην πολυπρόσωπη απειλή πιθανώς να προσέφερε κάποια διέξοδο στην ελληνική πλευρά.

Ο κ. Παπαδήµος δεν έχει παρά να αντισταθεί σε αυτό το περιβάλλον. Και τα κόµµατα που συµµετέχουν στην κυβέρνηση δεν έχουν παρά να τον στηρίξουν µε όλες τους τις δυνάµεις σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Κάθε άλλη στάση και ιδιαίτερα οι παρεπόµενες των ανοήτων εισαγγελικών παρεµβάσεων πολιτικές εµπλοκές µόνο το εθνικό συµφέρον δεν υπηρετούν.

Α.Καρακούσης / ΒΗΜΑ