Κατά πόσο η Ελλάδα είναι πρόθυμη να μάθει πραγματικά να κολυμπάει;

Σε συνέντευξή του στο Deutschlandradio, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανικής Βιομηχανίας (BDI), Χανς Πέτερ Κάιτελ επισήμανε (με απύθμενη υπεροψία) ότι οι γερμανικές επιχειρήσεις είναι διατεθειμένες να επενδύσουν στην Ελλάδα μόνο εφόσον υπάρχουν οι αναγκαίοι όροι, προσθέτοντας ότι βοηθώντας την Ελλάδα, ουσιαστικά ισχυροποιείται η Ευρώπη. Τα σημαντικότερα σημεία της συνέντευξής του: «Η Ελλάδα δεν έχει (ακόμη) διασωθεί. Για να το περιγράψω με μια εικόνα, βγάλαμε την Ελλάδα από το νερό, που όμως δεν κολυμπούσε παρά κουνούσε τα χέρια και τα πόδια. Και το ερώτημα τώρα είναι κατά πόσο η Ελλάδα είναι πρόθυμη να μάθει πραγματικά να κολυμπάει. Αυτό σημαίνει, δεν επαρκεί να ζητούνται θυσίες από τον ελληνικό πληθυσμό, αλλά αυτοί που έχουν λόγο στην Ελλάδα και που είναι σε θέση να οδηγήσουν τη χώρα σε ένα νέο μέλλον, πρέπει και οι ίδιοι να καταβάλουν προσπάθεια. Το θέμα είναι να οικοδομήσει πραγματικά η Ελλάδα ένα κράτος που να λειτουργεί».

«Στην Ελλάδα υπάρχουν επιχειρηματίες που την εγκαταλείπουν. Εχουμε ξεκαθαρίσει στους Ελληνες ότι η γερμανική βιομηχανία είναι διατεθειμένη να βοηθήσει στην οικοδόμηση ιδιωτικών δομών, όμως αυτό δε γίνεται όταν οι γερμανοί επενδυτές διαπιστώνουν στα σύνορα ότι οι έλληνες επενδυτές φεύγουν».

«Η βοήθεια αυτή καθιστά σαφές ότι η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να τα καταφέρει χωρίς έξωθεν βοήθεια, την ίδια στιγμή όμως είναι επίσης ξεκάθαρο ότι η βοήθεια δεν ωφελεί, εάν η ίδια η Ελλάδα δεν καταβάλει προσπάθειες. Είναι σημαντικό να διασφαλίσουμε, εμείς, απ’ έξω ότι η Ελλάδα όντως εφαρμόζει αυτά για τα οποία έχει δεσμευτεί».

«Η Ελλάδα θα πρέπει να φροντίσει ώστε να πληρούνται οι όροι- πλαίσιο, ώστε να έχουμε μία ασφάλεια σχεδιασμού. Δε γίνεται να υπάρχουν ακόμη στην Ευρώπη χώρες ή χώρα, που δε μπορεί π.χ. να πει σε ποιον ανήκει μία έκταση. Αρα το θέμα είναι να δημιουργηθεί ένα κτηματολόγιο, να οικοδομηθεί η φορολογική διοίκηση, να αναπτύξει ο δημόσιος τομέας μία σύγχρονη λειτουργία- όλες αυτές αποτελούν προϋποθέσεις για χρήματα ιδιωτών που μπορούν να διατεθούν και για την Ελλάδα».

«Πρέπει να ασκήσουμε την αυτοκριτική μας, ότι δηλαδή για χρόνια βλέπαμε ότι υπήρχε ένα “γοητευτικό” πρόβλημα μιας χώρας της Μεσογείου, χωρίς όμως να βλέπουμε ξεκάθαρα τις ελλείψεις. Πρέπει κι εμείς να μάθουμε να λέμε τα προβλήματα με το όνομά τους, να λέμε ξεκάθαρα ότι δε γίνεται με μία τέτοια διοίκηση, δε γίνεται με ένα τέτοιο σύστημα δικαίου, που οι δίκες καθυστερούν για χρόνια, δε γίνεται με την έλλειψη διαφάνειας- πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, και επίσης να λέμε υπό ποιες προϋποθέσεις είμαστε διατεθειμένοι να συνεργαστούμε. Προτείναμε στην Ελλάδα ενός είδους σχέδιο Μάρσαλ, κάτι τέτοιο όμως σημαίνει ξεκάθαρα παροχή βοήθειας προς αυτοβοήθεια. Και δε θέλω να αποκρύψω το γεγονός ότι η γερμανική βιομηχανία είναι υπό μία έννοια απογοητευμένη από τις αντιδράσεις, καθώς είμαστε με την Ελλάδα σε συζητήσεις εδώ και πάνω από ένα χρόνο, και οι συγκεκριμένες απαντήσεις που λαμβάνουμε από την Ελλάδα δεν επαρκούν