Η Μελαγχολία του Λάρς Φον Τρίερ

Η φράση «καταλαβαίνω τον Χίτλερ» του Λαρς φον Τρίερ, στη συνέντευξη Τύπου για την ταινία του, «Μελαγχολία», που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Κανών, εξέπληξε, προς στιγμήν, τους δημοσιογράφους και τους εκπροσώπους των τηλεοπτικών καναλιών, που είχαν στριμωχτεί στην αίθουσα των συνεντεύξεων του φεστιβάλ.

Βέβαια, πολύ γρήγορα κατάλαβαν πως επρόκειτο για αστείο του σκηνοθέτη του «Αντίχριστου», που αρέσκεται πάντα στα αστεία και τις πλάκες, όταν τον ρωτήσεις για τις ταινίες του.

Στο πνεύμα αυτό δήλωσε λίγο αργότερα, πως η επόμενη ταινία του θα είναι μια πορνοταινία.

Βέβαια, η σεξουαλικότητα είναι κάτι που πάντα ενδιέφερε τον σκηνοθέτη και με την οποία, εν μέρει, είχε ασχοληθεί και στην ταινία του «Ο αντίχριστος» γι’ αυτό δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει τι ακριβώς θα μας προσφέρει στην επόμενη ταινία του.

Πάντως, η «Μελαγχολία» είναι μια ταινία για τη μοναξιά του ανθρώπου, τη μοναξιά του σ’ ολόκληρο το σύμπαν, αλλά και τη συμφιλίωσή του με το θάνατο.

«Η γη δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο τον άνθρωπο που την καταστρέφει», λέει ο ίδιος.

Όταν δεις φωτογραφίες του σύμπαντος είναι τρομακτικές, τρέμεις και καταλαβαίνεις το πόσο μόνοι είμαστε. Αυτή η μοναξιά διαπερνά ολόκληρη την ταινία και τα πρόσωπα που κινούνται σ’ αυτήν. Ιδιαίτερα τις δυο αδερφές, τη Ζιουστίν, μια μελαγχολική γυναίκα (εξαιρετική η ερμηνεία της Κίρστεν Ντανστ) και την Κλερ (μια το ίδιο καλή Σαρλότ Γκενσμπούργκ). Ούτε ο γάμος και η εντυπωσιακή δεξίωση που της προσφέρει στο τεράστιο εξοχικό της, η παντρεμένη μ’ ένα πλούσιο επιχειρηματία αδερφή της, μπορούν να της αλλάξουν τη διάθεση. Με αποτέλεσμα, η δεξίωση να καταλήξει σε φιάσκο. Ούτε οι αισιόδοξες, βασισμένες στις μελέτες των επιστημόνων, υποθέσεις για ένα απλό πέρασμα του πλανήτη Μελαγχολία από τη γη, χωρίς να υπάρξει καμιά σύγκρουση, όπως πιστεύει ο σύζυγός της, δεν πείθουν την Κλερ. Το ραντεβού της γης με την τελική αυτή σύγκρουση θα πραγματοποιηθεί σε μια από τις εικαστικά λαμπρές σκηνές της ταινίας. Όπως το ίδιο εικαστικά λαμπρές είναι οι σκηνές της εισαγωγής, όπου βλέπουμε την ίδια καταστροφή μέσα από μια σειρά, σουρεαλιστικών σχεδόν, γυρισμένων σε ρελαντί, εικόνων και με μουσική υπόκρουση τον «Τριστάνο και Ιζόλδη» του Βάγκνερ, ένα πρελούδιο που φέρνει στο νου εκείνο στον «Αντίχριστο».

Μ’ αυτήν τη «Μελαγχολία», ο Τρίερ έφτιαξε μιαν από τις καλύτερες, πιο όμορφες ταυτόχρονα και πιο εφιαλτικές ταινίες του, που σίγουρα θα είναι στα φαβορί για ένα από τα βραβεία των Κανών.