«Γιατί και πώς διαλύεται η Ελλάδα και τι σημαίνει αυτό για την Ευρώπη και τον κόσμο»

Πρέπει, κάποτε, αν θέλουμε να ζήσουμε, να παλέψουμε. Εκ του ασφαλούς και με κλάματα, δεν γίνεται.

Το κλίμα αισιοδοξίας που για πολλοστή φορά διαδέχθηκε από χθες τον τρόμο των προηγουμένων ημερών δείχνει, επίσης για πολλοστή φορά, ότι η ελληνική πολιτική είναι καρυδότσουφλο στον ωκεανό, όπως, άλλωστε, είναι και η χώρα: στη νηνεμία ανακουφίζεται και στους ανέμους κοντεύει να πνιγεί. Αυτό, όμως, δεν ονομάζεται πολιτική.

Τώρα λοιπόν, είμαστε και πάλι σε ένα είδος νηνεμίας. Αλλά οι αληθινοί άνεμοι έρχονται μπροστά μας. Ευτυχώς, όλο και περισσότεροι βλέπουν πλέον καθαρά ότι το Βερολίνο, που αντιθέτως έχει πολύ καλά οργανωμένη πολιτική, όπως εκφράστηκε και από τις τελευταίες παρεμβάσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε, οδηγεί πλέον όχι μόνον την Ελλάδα κατευθείαν στον όλεθρο αλλά και την Ευρώπη σε τρομακτικές περιπέτειες.

Κάθε ευρωπαικό δημοκρατικό κεκτημένο έχει καταπατηθεί ευθέως, τεράστιες προσπάθειες καταβάλλονται από γερμανικής πλευράς για την παράκαμψη όχι μόνον της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας. Η Γερμανία χτίζει δια πυρός και σιδήρου μια γερμανική Ευρώπη που τρομάζει όλο και περισσότερους.

Σε αυτή την πραγματικότητα, η Ελλάδα μπορεί να απαντήσει, ακόμα και σήμερα, με τρόπο που θα προκαλέσει τρόμο όχι μόνον στη γερμανική προσπάθεια άλωσης της Ευρώπης, αλλά και στις «αγορές», τις οποίες δύο χρόνια τώρα ουσιαστικά χρησιμοποιεί το Βερολίνο τρέφοντας τις ορέξεις τους και, στη συνέχεια, αξιοποιώντας συστηματικά τις απαιτήσεις τους ως άλλοθι για τη γερμανική επέκταση. Αυτή την απάντηση πρέπει να προετοιμάσει η χώρα, στις λίγες μέρες της νηνεμίας, που, άλλωστε, οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι το Βερολίνο κατάλαβε ότι το παρατράβηξε...

Όμως, ουδείς πρέπει να έχει αυταπάτες: η ουσία της γερμανικής πολιτικής δεν πρόκειται να αλλάξει στο παραμικρό. Εστω λοιπόν και στο «παρά ένα», η Ελλάδα που συμπιέζεται μέχρι θανάτου δια ασφυξίας, οφείλει να αντιληφθεί ότι έχει τη δύναμη να αντιδράσει στο νέο γερμανικό έγκλημα κατά της ίδιας και κατά της Ευρώπης. Η χώρα μπορεί να αποτελεί σήμερα τον ορισμό του αδύναμου κρίκου, όμως, αυτό συμβαίνει μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσει να αντισταθεί στον αργό και επώδυνο θάνατο που της επιβάλλεται από το Βερολίνο και τις χώρες που συγκροτούν το γερμανικό άξονα. Τι μπορεί λοιπόν να κάνει; Ανάμεσα σε άλλα και έξι συγκεκριμένα βήματα που θα αξιοποιούσαν τη διευρυνόμενη τώρα διεθνή συνειδητοποίηση για την επικινδυνότητα της γερμανικής πολιτικής.

Πρώτον, μπορεί και οφείλει να εξηγήσει με οργανωμένο και πειστικό τρόπο το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα της. Τα αγγλικά του κ. Παπαδήμου του επιτρέπουν να καλέσει στο μέγαρο Μαξίμου όλα τα μεγάλα διεθνή δίκτυα και να δώσει μια αναλυτική συνέντευξη Τύπου στην οποία θα περιγράψει στη διεθνή κοινή γνώμη τον άγριο στραγγαλισμό, χωρίς ασφαλώς να επιχειρήσει να συσκοτίσει τις ελληνικές ευθύνες. Θα πρέπει να εξηγήσει τι ακριβώς προέβλεπε το πρώτο μνημόνιο, που απέτυχε και γιατί. Θα πρέπει