Δεν είναι απίθανο, αν δεν μεσολαβήσει το ατύχημα, το ελληνικό πρόβλημα να βρει το δρόμο του...

Αν δούμε την ελληνική οικονομία στα πολλά μεταπολιτευτικά χρόνια θα δούμε ότι κυριαρχείται από περιόδους κρίσεων και ατελών προσπαθειών διαμόρφωσης συνθηκών μόνιμης σταθερότητας. Η πτώση της Δικτατορίας των συνταγματαρχών βρήκε την παραγωγική βάση της πληγωμένη από την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του 1973. Οι πρώτες κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή κατάφεραν να επιβάλουν πολιτική σταθερότητα, αλλά δεν μπόρεσαν στο κλίμα εκείνης της εποχής να αντιμετωπίσουν τις διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας.Η δεύτερη πετρελαϊκή κρίση του 1978 επέτεινε το διαρθρωτικό πρόβλημα της ελληνικής παραγωγής και άφησε κληρονομιά στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου τις προβληματικές επιχειρήσεις.Η παλαιά μεταπολεμική επιχειρηματική τάξη, όπως και οι δασμοβίωτες επιχειρήσεις των δασμών και των κλειστών αγορών, έσβησαν σταδιακά υπό το βάρος της υπερχρέωσης και της υπεραύξησης του λειτουργικού κόστους λόγω του πανάκριβου πετρελαίου και της απελευθέρωσης των εισαγωγών που η ένταξή μας στην κοινή αγορά επέβαλε μετά το 1979.Αντιμέτωπες με εκείνη την προβληματική κληρονομιά οι πρώτες κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου επέλεξαν την εφαρμογή επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής με δανεικά και προφανή σκοπό να αμβλύνουν τις ανισότητες και να δώσουν χώρο και ευκαιρίες στα αποκλεισμένα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι αλήθεια ότι έναντι αυτού του σκοπού διαμορφώθηκε η πρώτη ισχυρή βάση υπερχρέωσης της ελληνικής οικονομίας στα μεταπολιτευτικά χρόνια.Η πρώτη πραγματική απόπειρα ελέγχου των οικονομικών ανισορροπιών επιχειρήθηκε τον Οκτώβριο του 1985, έπειτα από την πρώτη μεγάλη συναλλαγματική κρίση που αντιμετώπισε τότε η χώρα. Το σταθεροποιητικό πρόγραμμα του Κώστα Σημίτη επιβλήθηκε σε στιγμή που τα συναλλαγματικά αποθέματα είχαν περιορισθεί στα 300 εκατ. δολ. και οι παλαιότεροι θυμούνται ότι στην προμετωπίδα του έφερε το σύνθημα «καταναλώνουμε περισσότερα απ' όσα παράγουμε». Εκείνο το πρόγραμμα έθεσε τις βάσεις αναδιάρθρωσης και απελευθέρωσης της οικονομίας και ιδιαιτέρως του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά δεν κατάφερε να ελέγξει τις δημοσιονομικές ανισορροπίες. Τα ελλείμματα διατηρήθηκαν υψηλά και τα χρέη συνέχισαν να αυξάνονται. Γεγονός που στα τέλη του 1989 και ιδιαιτέρως στις αρχές του 1990 έφεραν το ελληνικό δημόσιο σε ταμειακό αδιέξοδο, γεγονός που επέβαλε υπεραύξηση των επιτοκίων στο 27% προκειμένου να βρει χρηματοδοτικούς πόρους.Η κυβέρνηση Μητσοτάκη που τον Απρίλιο του 1990 ανέλαβε, έπειτα από την ατυχή συγκυβέρνηση με την Αριστερά και την προσωρινά διασωστική οικουμενική υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα, επιχείρησε να αντιμετωπίσει τις δημοσιονομικές ανισορροπίες. Φεύγοντας το φθινόπωρο του 1993 άφησε πίσω της άδεια ταμεία και ακόμη μεγαλύτερο χρέος.Ήταν τότε που ο διαδεχόμενος τον Μητσοτάκη ασθενής Ανδρέας Παπανδρέου είπε εκείνο το ιστορικό και άκρως επίκαιρο σήμερα «Το χρέος ή θα το αφανίσουμε ή θα αφανίσει το Εθνος».Τότε όντως επιχειρήθηκε μια φιλότιμη προσπάθεια να ελεγχθεί το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και να οικοδομηθούν σταθερά δημοσιονομικά