Σκέψεις πάνω στην αποποινικοποίηση

Οι έρευνες σχετικά με τα αποτελέσματα των εφαρμοσμένων πολιτικών...
για την καταπολέμηση των ναρκωτικών πολλές φορές παρουσιάζουν αντικρουόμενα αποτελέσματα, συνεπώς ίσως είναι ανώφελο να γίνει επιλεκτική καταγραφή και παράθεση.
Έχοντας ωστόσο μια σχετική επίγνωση της πραγματικότητας μπορείς εύκολα να συμπεράνεις πως η χρήση ναρκωτικών ουσιών, είτε αυτές είναι «μαλακές» είτε «σκληρές», βρίσκει προνομιακό πεδίο εξάπλωσης στην Ελλάδα εν μέσω κρίσης, αλλά και σε κάθε αντίστοιχη «Ελλάδα». Ιστορικά, εξάλλου, από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ μέχρι και την Αργεντινή του ΔΝΤ αρκετά είναι τα παραδείγματα παρόμοιων εξάρσεων.


Εισερχόμενοι σε μια νέα δύσκολη περίοδο λοιπόν οφείλουμε να διδαχθούμε από τα ιστορικά παραδείγματα και να αντλήσουμε πολύτιμες εμπειρίες.












Στη χώρα μας, όπου η «τσιμπίδα» της καταστολής ακουμπά κυρίως τους ίδιους τους χρήστες, πολύ λιγότερο τα «βαποράκια» και ποτέ ή σχεδόν ποτέ τους προμηθευτές, προκοπή δεν είδαμε. Αντιθέτως, είναι αναγκαίο να τονιστεί πως οι κατασταλτικές μέθοδοι απέτυχαν παταγωδώς όχι μόνο να περιορίσουν τη χρήση, αλλά ακόμη και να τη συγκρατήσουν σε χαμηλά επίπεδα


Αν μια κριτική λοιπόν έχει νόημα να γίνει σε αυτό το σημείο, αυτή θα πρέπει να αφορά την αδιαφορία που επέδειξαν τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ διαχρονικά στο να πραγματώσουν νέα και να ενισχύσουν τα ήδη υπάρχοντα προγράμματα υποστήριξης, ενημέρωσης και επανένταξης ανθρώπων εθισμένων σε ψυχοτρόπες ουσίες


Αντ’ αυτού μεγάλα ποσά δόθηκαν για περισσότερη καταστολή, η οποία αποφέρει συγκεκριμένα (ανεπιθύμητα) αποτελέσματα, αλλά και ένα μάτσο παιδαρέλια στις φυλακές.
Όχι, η θέση των εξαρτημένων από τέτοιες ουσίες είναι σε προγράμματα απεξάρτησης, ανοικτά στην κοινωνία και στη ζωή, πάντως όχι σε κελιά.


Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έρχεται να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις σε πολύ συγκεκριμένα επιμέρους προβλήματα, που καταφτάνουν «αγκαζέ» με τη χρήση, και σε καμία περίπτωση δεν φιλοδοξεί να δώσει οριστικό τέλος στη μάχη κατά των ναρκωτικών. Εξάλλου η αντιμετώπιση ενός τόσο δυνατού εχθρού δεν μπορεί να γίνει με νομοσχέδια, αλλά με φροντίδα, ενημέρωση, παιδεία και κυρίως κοινωνική αλλαγή.
Οποιαδήποτε κριτική βάζει την ταμπέλα του «αναποτελεσματικού» για τον νόμο, υπό το πρίσμα της αντιμετώπισης της μάστιγας των ναρκωτικών, είναι άστοχη.
Είναι απαραίτητο να υπογραμμιστεί πως η λιγότερη καταστολή είναι θεμιτή και αποτελεί θετικό βήμα. Είναι τρομερό νέοι άνθρωποι να οδηγούνται στις φυλακές για μικροποσότητες που αφορούν ακόμη και την προσωπική χρήση ή να λερώνεται το ποινικό τους μητρώο – κάτι που θα τους στιγματίσει εφ’ όρου ζωής. Το 80-90% των πιτσιρικάδων που θα περάσουν το κατώφλι ενός «σωφρονιστικού» ιδρύματος βγαίνουν χειρότεροι. Αυτό θέλουμε;
Παράλληλα ξετυλίγεται ο μανδύας με τον οποίο είναι φασκιωμένες οι ναρκωτικές ουσίες, ο οποίος τα μετατρέπει αυτόματα σε «απαγορευμένο φρ