Π.ZOYNH: Με τον Γιώργο Παπανδρέου ποτέ δεν ήπιαμε καφέ μαζί

Με τεράστια καριέρα σε θέατρο και τηλεόραση, η ηθοποιός Πέμη Ζούνη ταυτίζεται με την έννοια της δυναμικής γυναίκας...
Αυτόν τον καιρό σκηνοθετεί και παίζει στο μουσικοθεατρικό έργο «17:37΄ Πειραιάς - La Boca», που αποτελεί κορύφωση των δράσεων του Φεστιβάλ Tangoacropolis, με τη συμμετοχή των φιναλίστ.

Λίγο πριν από την παράσταση στο Badminton, η γνωστή ηθοποιός μίλησε στη «W» για αυτό το εγχείρημα, που τολμά να παντρέψει το τάνγκο και το ζεϊμπέκικο με το θέατρο.

Συνέντευξη στη
Μαριάνθη Κουνιά

«17:37΄ Πειραιάς - La Boca». Περί τίνος πρόκειται; Τι σημαίνει ο τίτλος;

Φαντάζομαι, αν διαβάζατε «17.40: Αθήνα - Μπουένος Άιρες», θα ήταν σαφές ότι ο τίτλος αναφέρεται σε κάποιο δρομολόγιο. Το La Boca είναι το λιμάνι του Μπουένος Άιρες. Έχουμε λοιπόν μια καθαρή αναφορά σε ταξίδι ανάμεσα στα δύο λιμάνια. Πράγματι, το έργο είναι ένα ταξίδι ανάμεσα στους πολιτισμούς της Ελλάδας και της Αργεντινής, που –ως γνωστόν– έχουν αξιοσημείωτες αντιστοιχίες τον 20ό αιώνα στην κουλτούρα, στην πρόσφατη ιστορία τους, ακόμα και στο κλίμα. Το έργο, που έγραψε ο Στέλιος Χατζηαδαμίδης, ένας πολύ προικισμένος νεαρός συγγραφέας, βραβευμένος ήδη από το πρώτο του έργο, βγήκε μέσα από την αγάπη μας για το τάνγκο, κι όχι με οποιαδήποτε φιλοδοξία επιστημονικής προσέγγισης.

Στην παράσταση πώς ενώνετε σκηνοθετικά το τάνγκο, το ζεϊμπέκικο και τον μπάλο με το θέατρο;

Με την αφήγηση μιας γυναίκας που περιμένει χρόνια σε κάποιο λιμάνι – δεν έχει σημασία ποιο απ’ τα δύο. Περιμένει τον έρωτά της. Και περιμένοντας παρατηρεί τις ιστορίες των ανθρώπων που φεύγουν ή έρχονται. Στιγμές από τη μεγάλη μετανάστευση, στιγμές πάνω στο κατάστρωμα, εικόνες από καταγώγια εποχής, καρναβάλι σε μια πλατεία, που εξελίσσεται σε διαδήλωση και καταστολή της… Και οι δύο λαοί έχουν ένα αδιάψευστο κοινό: Προσπαθούν να επιβιώσουν χορεύοντας. Όποιος έχει βρεθεί στον οίκο ανοχής του Μπουένος Άιρες που ονομάζεται «Θεσσαλονίκη» ξέρει πώς συναντιέται το ζεϊμπέκικο με το τάνγκο…

Σας αρέσει να σας καθοδηγεί ο άνδρας στον έρωτα, όπως γίνεται στο τάνγκο;

Ο χορός είναι μια συνάντηση τριών λεπτών. Αφήνεσαι επειδή το θέλεις. Και είναι πολύ ωραίο να δοκιμάζεις κάτι που δεν σου είναι καθόλου οικείο κατά τα άλλα: Να σε οδηγούν! Επειδή λοιπόν δεν το κάνω στη ζωή, μου αρέσει πολύ να το γεύομαι στο χορό. Εξάλλου, ο άντρας δεν οδηγεί απλώς, εμπνέεται από την ντάμα του – κι αυτό είναι μια σημαντική διαφορά από μια μηχανική καθοδήγηση.

Η πολιτική ήταν όνειρο ζωής ή έτυχε;

Ποτέ δεν ήταν όνειρο ζωής. Πίστευα πάντα πως η ενασχόληση με τα κοινά μόνο θυσίες απαιτεί. Αλλά για κάθε γενιά έρχεται η ώρα της ευθύνης. Αν σου προταθεί, έχεις καθήκον να ανταποκριθείς. Όσο υπήρχε το ασυμβίβαστο, ομολογώ πως απαντούσα ότι δεν εγκαταλείπω τη δουλειά μου. Με την άρση του ασυμβίβαστου, όμως, δεν είχα άλλοθι! Όλα τα χρόνια ασχολήθηκα κυρίως με θέματα πολιτισμού και παιδείας. Στον Δήμο της Αθήνας άφησα πίσω μια μικρή παρακαταθήκη: