Οι μεγιστάνες που ζουν μέσα στην ατίμωση

Οι Financial Times εξηγούν γιατί ο Rupert Murdoch ακύρωσε το καλοκαιρινό του πάρτι στο Λονδίνο..

και γιατί δεν ''ανοίγουν σαμπάνιες στην Ένωση Βρετανικών Τραπεζών''.

''Ο Rupert Murdoch ακύρωσε το καλοκαιρινό του πάρτι στο Λονδίνο. Ήταν ένα από τα πιο πολυσυζητημένα δρώμενα που όλοι ήθελαν να παρευρεθούν, ακόμη και οι πιο φιλόδοξοι πολιτικοί. Εάν όμως, ο επικεφαλής της News Corp προχωρούσε και φέτος στη διοργάνωση του πάρτι ενδεχομένως να ήταν κάπως… μοναχικά. Ο κ Murdoch που κάποτε ήταν ένα από τα πλέον διάσημα ονόματα στη Downing Street, πλέον φέρει την ανεξίτηλη κηλίδα του σκανδάλου με τις τηλεφωνικές υποκλοπές.

Ο μεγιστάνας των media δεν είναι ο μόνος που βιώνει αυτή την ατίμωση. Τις τελευταίες ημέρες είδαμε την δραματική, αν και εδώ και καιρό αναμενόμενη, πτώση του Bob Diamond. Ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Barclays εκδιώχθηκε, αφού η τράπεζα παραδέχθηκε χειραγώγηση ενός επιτοκίου της διατραπεζικής αγοράς και της επιβλήθηκε πρόστιμο 290 εκατ. στερλινών.

Η Ένωση Βρετανικών Τραπεζών ακολούθησε το παράδειγμα του κ. Murdoch και ακύρωσε την καλοκαιρινή της δεξίωση. Αντί να ανοίξουν σαμπάνιες, οι τραπεζίτες δεσμεύθηκαν να σκεφτούν «πολύ και σοβαρά τη συλλογική τους συμπεριφορά». Κι αυτό τέσσερα χρόνια αφού η κρίση γονάτισε την οικονομία.

Ο κ. Diamond ήταν κάποτε το ίνδαλμα όσων θεωρούσαν ότι το Λονδίνο είναι το οικονομικό κέντρο του κόσμου. Όταν όμως, μάζεψε τα πράγματά του από το γραφείο του την προηγούμενη εβδομάδα, φαντάζομαι ότι αρκετοί πολιτικοί και μεγάλο μέρος του έθνους πανηγύρισε. Ο David Cameron έκανε λόγο για «απαράδεκτη και εξοργιστική» συμπεριφορά. Ο υπουργός Οικονομικών George Osborne είπε ότι η αποχώρηση του κ. Diamond ήταν θετική για την Barclays αλλά και για τη χώρα. Η Βρετανία μπορεί να ανακαλύψει ξανά «την κουλτούρα της υπευθυνότητας».

Αυτό που συμβαίνει είναι μία επανεκτίμηση των αποδεκτών κανόνων συμπεριφοράς. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η οικονομική λιτότητα μας έχει ωθήσει σε μία εθνική διαδικασία αλήθειας και συμφιλίωσης. Έχουμε όμως, αρκετό δρόμο ακόμη να κάνουμε για να φτάσουμε στη συμφιλίωση.

Οι τιτάνες των εποχών της αλματώδους ανάπτυξης έχουν γίνει παρίες τώρα που η φούσκα έχει σκάσει. Πίσω από αυτή την στροφή όμως, υπάρχει ένα επίμονο ερώτημα: τι πήγε στραβά σε εκείνα τα χρόνια της μεγάλης βρετανικής υπερηφάνειας, όταν όλοι είχαν χρήματα, όταν επιβραβευόταν η υπερβολή και όταν τύποι όπως ο Damien Hirst και η Tracey Emin θεωρούνταν σοβαροί καλλιτέχνες; Η απλή απάντηση είναι πως η Βρετανία έχασε την ηθική της πυξίδα όπως και το καλλιτεχνικό της κριτήριο.

Οι πολιτικοί ήταν οι πρώτοι που κατηγορήθηκαν. Τους έπιασαν να ανακατεύουν τα έξοδά τους. Τα ποσά δεν ήταν μεγάλα, αλλά μία ομάδα βουλευτών και μερικοί φίλοι τους πήγαν φυλακή και ορισμένοι ντροπιασμένοι συνταξιοδοτήθηκαν. Πολλοί περισσότεροι, όπως ο κ. Cameron, βρέθηκαν σε αρκετά δύσκολη θέση όταν αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στους φορολογούμενους χρήματα που είχαν λάβει για