Ο εφιάλτης των Δεκεμβριανών χτυπάει την Κουμουνδούρου

Από χθες η Αθήνα αστυνομοκρατείται. Γκαζάκια, βόμβες μολότοφ, καλάσνικοφ και...
σφαίρεςαναστατώνουν την ηρεμία της «σιωπηλής πλειοψηφίας» που παρακολουθεί περιπολικά, μπλόκα και κίτρινες γραμμές να δημιουργούν πολεμικό κλίμα.

Ο πόλεμος ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται και με μεγαλύτερη ένταση, που προκάλεσε η επίθεση με καλάσνικοφ που έγινε χθες τα ξημερώματα στα κεντρικά γραφεία τηςΝΔ στη λεωφόρο Συγγρού. Μετά την αρχική αμηχανία που προκάλεσαν οι σφαίρες των τρομοκρατών που καρφώθηκαν στο γραφείο του προέδρου της ΝΔ και πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ήρθαν οι δηλώσεις των κομμάτων που καταδίκασαν το γεγονός.

Παράλληλα όμως ξέσπασε και πόλεμος ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με στελέχη και βουλευτές της Κουμουνδούρου να κάνουν λόγο πως πίσω από την επίθεση κρύβονται ακόμα και παρακρατικές οργανώσεις φίλιες προς τη Νέα Δημοκρατία.

Κάποιοι χρησιμοποιούν τα γεγονότα με στόχο που είναι εμφανής: σφαίρες, αποσταθεροποίηση, χάος και αναρχία απειλούν τη χώρα. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι έλεγαν: «Τα “Δεκεμβριανά” σε επανάληψη σε διαφορετική κλίμακα και με διαφορετικό επιχειρησιακό σχέδιο με τον ίδιο στόχο, πτώση της κυβέρνησης ή επίσπευση των εκλογών».

Σίγουρα όλα αυτά δεν αποσυνδέονται σε μια εποχή μεγάλων ανακατατάξεων στην πολιτική σκηνή, με το ΠΑΣΟΚ να υποχωρεί και τη ΝΔ να παλεύει να σταθεί ως κυρίαρχη δύναμη έκφρασης της μεσαίας τάξης, που με ταχύτητα εξαφανίζεται, αλλά και των ευρωπαϊκών δυνάμεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε ακόμα μία φορά να βρεθεί στη δύσκολη θέση, στριμωγμένος από τους χειρισμούς της ηγεσίας του, να απολογείται ως ο εκπρόσωπος του κακού. Μετά τα «Δεκεμβριανά 2008» και τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη βία -αντί για την απόλυτη και σαφέστατη καταδίκη της από την πρώτη στιγμή- βρέθηκε από τη δημοσκοπική ευφορία του 16-18% στην αγωνία της εισόδου στη βουλή.

Είναι απίστευτο για τη σύγχρονη αριστερά και παρά τις σκληρές επιθέσεις, που δέχεται από όλο το σύστημα, να υποκύπτει σε κάτι μη αποδεκτό σχετικά με την παράδοση της και να προσφεύγει για την ερμηνεία γεγονότων τρομοκρατίας και βίας σε ανορθολογικές θεωρίες συνωμοσίας του παρακράτους.

Τα σύνδρομα καταδίωξης ποτέ δεν έκαναν καλό στην αριστερά, αντίθετα την περιθωριοποίησαν και την απομόνωσαν. Η κρίση έφερε σε αδιέξοδο τα κόμματα εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε και σχεδόν τα κατάφερε να πείσει μεγάλο ποσοστό πολιτών ότι μπορεί να είναι η εναλλακτική λύση.

Η εικόνα αυτή έχει, όπως φαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις, μεταβληθεί.

Το ταξίδι στη λατινική Αμερική που εμφανίστηκε ως μίνι χριστουγεννιάτικες διακοπές της οικογένειας Τσίπρα, παρά ουσιαστικού διπλωματικού ταξιδιού, την ώρα που οι έλληνες δυσκολεύονταν να αγοράσουν τη γαλοπούλα τους για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ήταν η αρχή της δημοσκοπικής κάμψης.

Στη συνέχεια ήρθαν οι λανθασμένοι χειρισμοί με τους διάφορους κουκουλοφόρους καταληψίες των «πολιτιστικών χώρων», είναι η ίδια ηγεσία που δεν κατάφερε να στείλει ξεκάθαρο μήνυμα στην κοινωνία και την περίοδο των Δεκεμβριανών κινητοποιήσεων.

Τέλος το θολό τοπίο που υπάρχει στην εναλλακτική προγραμματική του πρόταση, που τις τελευταίες μέρες θόλωσε περισσότερο με την επίσκεψη του κ .Τσίπρα στη Γερμανία και τη συνάντηση με τον σκληρό «Μερκελιστή» κ. Σόιμπλε δίνει την αίσθηση της διγλωσσίας.

Κάποιοι που είχαν μεγάλες προσδοκίες αρχίζουν να απογοητεύονται...

Διακυβέρνηση, κράτος, εξουσία, είναι τα αναπάντητα ερωτήματα που θα έπρεπε να έχει απαντήσει ξεκάθαρα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Απλώς σημειώνω από το βιβλίο του Heinrich A. Winkler, με τίτλο “Βαϊμάρη η ανάπηρη δημοκρατία” (Εκδόσεις Πόλις 2011): “Ο Αδόλφος Χίτλερ [...] μπορούσε πλέον να εκμεταλλευτεί [...] την άκρως διαδεδομένη αντιπάθεια στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. [...] Ο Χίτλερ ήταν ο κατ’ εξοχην κερδισμένος από την οικονομική και πολιτική κρίση της Γερμανίας μετά το 1930 πολύ περισσότερο από το άλλο ακραίο αντικοινοβουλευτικό κόμμα, οι κομμουνιστές, των οποίων η εμφυλιοπολεμική ρητορική μάλλον έσπρωξε τους φοβισμένους ψηφοφόρους της μεσαίας τάξης στις αγκάλες των εθνικοσοσιαλιστών”.

Το θέμα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμπεριφέρεται ως παλαιοκομουνιστικό κόμμα ή θα μετεξελιχθεί σε ένα κόμμα της σύγχρονης Ευρωπαϊκής αριστεράς. Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα όπως επιμελώς το εμφανίζουν επικοινωνιακά στα MME , είναι ένας χώρος που έχει τονΠαπαδημούλη, τον Δραγασάκη μέχρι τον Λαφαζάνη και τους βουλευτές που μιλάνε για αναρχικούς, ρόπαλα και μολότοφ.

Δηλαδή ψηφίζεις Δραγασάκη και σου βγαίνει ο Διαμαντόπουλος.

Τη στρατηγική της έντασης την έχει πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν αλλά μάλλον η ηγεσία δεν έχει μάθει ή δεν μπορεί να επιβληθεί στις συνιστώσες και το δεύτερο είναι χειρότερο για ένα κόμμα που θέλει να διεκδικήσει της εξουσία.

newpost.gr