Με μπάσκετ... Ρεχάγκελ

Το σφίξιμο που ένιωσαν στο στομάχι όλοι οι φίλοι της Εθνικής στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με τη Ρωσία…
έδωσε τη θέση του μία ώρα μετά σε ένα αίσθημα αισιοδοξίας για τη συνέχεια. Γιατί μπορεί αυτή η ελληνική ομάδα να μην έχει την τεράστια ποιότητα του πρόσφατου παρελθόντος, την εμπειρία ή τις πολλές λύσεις, αλλά ξέρει να δίνει τις μάχες της, με όσα όπλα διαθέτει, πάθος κι εξυπνάδα. Και να κερδίζει φυσικά... Πάνω από όλα πρέπει να θυμόμαστε ότι στην παρούσα φάση αυτή η νεανική ομάδα χτίζεται και παράλληλα «χτίζει» χαρακτήρα, αυτοπεποίθηση, αλλά την εμπιστοσύνη του κόσμου στο πρόσωπό της.


Πείτε την αλήθεια: η «τρικυμία» στην οποία βρέθηκε η Εθνική στο πρώτο εικοσάλεπτο του τελευταίου της φιλικού στην Κύπρο σίγουρα προβλημάτισε. «Πώς θα πάμε έτσι στη Λιθουανία;», σίγουρα διερωτήθηκαν πολλοί στην εικόνα της ελληνικής ομάδας να γίνεται έρμαιο των διαθέσεων των Ρώσων. Κι ακόμη περισσότεροι θα αναζητούσαν μέσα στο παρκέ έναν Διαμαντίδη, έναν Σπανούλη, έναν Παπαλουκά, να οδηγήσει το καράβι σε ήρεμα νερά. Τέτοιος δεν υπάρχει και πρέπει-επιτέλους-να το πάρουμε απόφαση.

Ό,τι δεν έφερε ένας παίκτης, το έφερε... ο χρόνος και συγκεκριμένα η ανάπαυλα του ημιχρόνου. Όταν πέρασε η «μπόρα», η Εθνική έπαιξε το μπάσκετ που μπορεί. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο από αυτή την ομάδα: όχι να κερδίσουμε απαραίτητα ένα μετάλλιο ή να πάρουμε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες ή έστω το Προολυμπιακό, αλλά να φτάσουμε εκεί που μπορούμε. Ό,τι στερείται σε ποιότητα, πληρότητα και εμπειρία η Εθνική, δείχνει να το αναπληρώνει μέχρι τώρα με αυτοθυσία, μαχητική διάθεση, τακτική και ένα χαρακτήρα νικητή που έχει μεταλαμπαδευτεί με έναν ανεξήγητο τρόπο από την παλιά γενιά στη νέα. Φαίνεται πως αυτή η φανέλα έχει ώρες-ώρες μαγικές ιδιότητες.

Για τη νέα Εθνική αυτός είναι ο δρόμος προς την επιτυχία. Ένα μπάσκετ όχι απαραίτητα ωραίο στο μάτι, αλλά έξυπνο, παθιασμένο και όπως αποδεικνύεται αποτελεσματικό. Όπως η ποδοσφαιρική Εθνική στο Euro 2004, όταν πήγε στην Πορτογαλία με εμφανώς κατώτερο ποιοτικά ρόστερ από τις αντιπάλους της, αλλά με τη φιλοσοφία και την καθοδήγηση του Ότο Ρεχάγκελ ξεπέρασε τα όριά της. Αυτός είναι και ο στόχος της τωρινής Εθνικής. Όχι να φτάσει όπου μας έχει συνηθίσει. Όχι να φτάσει εκεί που θα μπορούσε αν όλοι οι απόντες ήταν παρόντες. Αλλά να φτάσει εκεί που μπορεί. Κι αν γίνεται ακόμη παραπέρα, «τρυπώντας» το ταβάνι της.