Η Παιανία στη σκιά του φόβου μετά το φονικό

Η επόμενη ημέρα για την Παιανία που έχει ζήσει το αιματηρό σκηνικό της 7ης Ιουνίου – με τον 43χρονο αλβανό διαρρήκτη...
τραυματισμένο θανάσιμα από το χέρι ενός 23χρονου, κατά κοινή ομολογία φιλήσυχου πολίτη – δεν είναι εύκολη. Τα σενάρια φόβου συνυπάρχουν με την ενοχή, και η ανοχή του «άλλου» με το μίσος, ορίζοντας μια κοινωνία που ισορροπεί ανάμεσα στο καλό και στο κακό, που βλέπει εφιάλτες αλλά κινείται, αναπνέει, ενίοτε εφησυχάζει. Η ζωή άλλωστε συνεχίζεται. Με χαρακτηριστικά χωριού και πληθυσμιακή πραγματικότητα που υπερβαίνει κατά πολύ τον ορισμό του, η Παιανία των 30.000 κατοίκων γίνεται μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, με όλες τις αντιφάσεις της. Ρίχνει τα μάνταλα βαριά πίσω από τις πόρτες, όταν την ίδια ώρα παραχωρεί τα κλειδιά των σπιτιών της και τη φροντίδα των κτημάτων της σε εργαζόμενους αλλοδαπούς – οικείους πια από την πολυετή παραμονή τους στη χώρα. Διατείνεται ότι «δεν πάει άλλο» με κλοπές και διαρρήξεις, και βιάζεται να χωθεί σπίτι της μόλις το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα, όταν την ίδια ώρα «ξενερώνει πια να ζει μέσα στην τρομοκρατία». Και εύχεται να μην υπάρχει άλλο κρούσμα – «πώς ζεις εξάλλου ύστερα από αυτό;» –, όταν την ίδια ώρα θέλει να πιστεύει ότι ο θάνατος του αλβανού διαρρήκτη μπορεί να αποθαρρύνει τους επίδοξους κακοποιούς.

Στην καρδιά της Παιανίας, στην πλατεία της Ζωοδόχου Πηγής, το πρωινό της Πέμπτης τέσσερις ένστολοι της ομάδας ΔΙΑΣ κουβεντιάζουν χαλαρά, πίνουν γουλιές από τον φρέντο τους, στηρίζονται στις μηχανές τους. Χαρίζουν το αίσθημα της ασφάλειας σε μια περιοχή που έχει δει τα χειρότερα. Στέκονται σε απόσταση αναπνοής από την ταβέρνα της οικογένειας που πρωταγωνίστησε τη μαύρη εκείνη νύχτα: «Στου Ντάβαρη», μαγαζί γωνία, πάνω στην πλατεία, προπολεμικός καφενές στα χέρια του παππού Δάβαρη.

Ο μικρός, ο Νίκος, δεν μπορεί να σταθεί στο σπίτι. Η οικογένεια το είχε εγκαταλείψει για λίγες ημέρες, μια απόδραση ως το «χωριό» κρίθηκε σκόπιμη ώσπου τα πράγματα να ηρεμήσουν. Οι στενοί φίλοι διαβεβαιώνουν ότι «το παλεύει» με τη βοήθεια ειδικών. Οι φήμες τον θέλουν τρομοκρατημένο: η αλβανική μαφία τον απειλεί ότι θα πάρει το αίμα της πίσω και οι αυτόκλητοι προστάτες έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους.

Η παραφιλολογία δεν σταματά εδώ. «Ο Αλβανός ήξερε ότι υπήρχαν λεφτά στο σπίτι. Είχε γίνει μια αγοραπωλησία πρόσφατα και υπέθετε ότι τα χρήματα δεν είχαν κατατεθεί στην τράπεζα». «Οι διαρρήκτες δεν ήταν μόνοι τους εκείνο το βράδυ, οι σπείρες ήταν δύο συνολικά». «Η οικογένεια σκέφτεται να πουλήσει το σπίτι και να εξαφανιστεί»...

Πέφτουν τα μάνταλα βαριά
Στον απόηχο του πυροβολισμού, οι κάτοικοι κλειδαμπαρώνονται στα σπίτια τους. Ο μοναδικός κλειδαράς της περιοχής, ο κ. Χριστόφορος, δηλώνει ότι η δουλειά του αυξήθηκε κατά 100% τις πρώτες ημέρες μετά το μοιραίο.

«Ο κόσμος είναι πανικόβλητος. Ασφαλίζει πόρτες, παράθυρα, ό,τι περνά από το χέρι του και κυρίως ό,τι αντέχει η τσέπη του. Πάντα υπάρχει μεγαλύτερη κίνηση το καλοκαίρι, όταν κλείνουν τα σχολεία και φεύγει ο κόσμ