Η φωτεινή εξαίρεση της κ. Παπανδρέου

Οι Άγγλοι λένε «άμα θες να γίνει σίγουρα μια δουλειά…
καν’ τη μόνος σου». Και στην (τόσο πολυσυζητημένη και στο θέμα «ποδόσφαιρο») Μάργκαρετ Θάτσερ αποδίδεται το «άμα θες να γίνει σίγουρα μια δουλειά, ανάθεσέ τη σε γυναίκα».

Στην Ελλάδα του 2011,
με τον ιστορικό υλισμό να έχει ταφεί προ καιρού στα αγαπημένα του ΑΓΠ «χρονοντούλαπα» του φιλοσοφικού αντικειμένου του ως θεωρίας,
τον ΓΑΠ να προσπαθεί να στείλει όλους μας (βιαίως κιόλας) να κάνουμε παρέα στον πατέρα του
και με δεδομένο πλέον ότι πλείστοι όσοι δημόσιοι άντρες φορούν μάλλον διακοσμητικά τα παντελόνια τους,
καθόλου περίεργο δεν είναι ότι μία ακόμη υπόθεση διαφθοράς, διαπλοκής και σήψης (μια υπόθεση που, κατά τον μακράν νυχτωμένο μάλλον θυμόσοφο λαό, απαιτούσε μεγάλα και βαριά «αρχ…α» για να την πιάσει κανείς απ’ το λαιμό, δηλαδή),
ξετυλίγεται από μια γυναίκα που, κατά τη γνώμη μου, μάλλον ευτυχώς, μόνο από απλή συνωνυμία μπορεί να σχετιστεί με τον προαναφερθέντα μοναρχικό οίκο…
Πρόσωπο των ημερών η αντεισαγγελέας Πόπη Παπανδρέου, τόλμησε μέσα σε επτά-οκτώ μήνες να κάνει για δύο μείζονα σκάνδαλα (υποβρύχια και στημένους αγώνες), τόσα πράγματα όσα διάφοροι «άντρακλες», από διάφορα πόστα, όχι μόνο δεν τόλμησαν να ξεκινήσουν καν εδώ και τουλάχιστον 17 χρόνια, αλλά, στην πράξη, το μόνο που έκαναν γι’ αυτά –ή άλλα παρόμοια- ήταν… κακάκια στο βρακάκι τους μπροστά στο ενδεχόμενο έστω να τα αναφέρουν δημοσίως ως σκάνδαλα!
(Πόσο μάλλον να διατάξουν έρευνες γι’ αυτά και να αναλάβουν το ρίσκο να τις προχωρήσουν ως το τέλος, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι έτσι μπαίνουν στο στόχαστρο όχι μόνο ενός εκτεταμένου κυκλώματος δημόσιας διαφθοράς αλλά και διαφόρων… εξεχουσών προσωπικοτήτων ενός άλλου κυκλώματος που η δράση του, όπως αποδεικνύεται, έφτανε όπου βάζει ο -νοσηρός- νους του ανθρώπου).
Τις αλλαγές δεν τις φέρνουν οι «τάσεις», αλλά οι άνθρωποι. Και, για την ακρίβεια, συνήθως οι άνθρωποι που τολμούν, αναλαμβάνοντας το κόστος με θάρρος, τόλμη και άγνοια κινδύνου, να εναντιωθούν στις (όποιες επικρατούσες) τάσεις.
Κατά κανόνα με λίγες εξαιρέσεις, οι επικρατούσες τάσεις της εποχής μας υπήρξαν για πάρα πολύ καιρό ο ωχαδερφισμός, ο φιλοτομαρισμός, η κουτοπονηριά, η πρόθυμη και ολοκληρωτική ένταξη ενός καθενός μας στο πιο οικείο μας επαγγελματικά σύστημα αναξιοκρατίας –και, εξίσου πρόθυμα στη συνέχεια, η πλήρης εξομοίωσή μας με τις πρακτικές και τις συμπεριφορές του πλέον γλοιώδους και βδελυρού εκπροσώπου αυτού του συστήματος.
Υιοθετήσαμε για χρόνια μια νοοτροπία αντί-βελτίωσης. Κάναμε πρότυπά μας τους πλέον χυδαίους και ανήθικους «καταφερτζήδες» και, φυσικά, μετατρέψαμε έτσι τους ενάρετους και ηθικούς σε δαχτυλοδειχτούμενους παρίες.
Μια Σπιναλόγκα των έντιμων και ικανών υπήρξε η Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών. Και συγχρόνως η Βαλχάλα των "πονηρών", των απατεώνων, των επίορκων, των βρομιάρηδων, κάθε είδους.
Η φωτεινή εξαίρεση της κ. Παπανδρέου, μιας θεσμικής (έχει μεγάλη σημασία αυτό) οντότητας που τολμά και λειτου