Ελαττωματικό το ευρωπαϊκό σχέδιο για τη κρίση χρέους

Την Ελλάδα αναφέρει ως ένα χρήσιμο παράδειγμα …το γνωστό αμερικανικό Ινστιτούτο Γεωπολιτικών, Στρατηγικών και Οικονομικών Αναλύσεων Stratfor, προκειμένου να εξηγήσει τις επιπτώσεις μιας χρεοκοπίας, ή μερικής χρεοκοπίας στις τράπεζες μιας χώρας.
Όπως τονίζει το Stratfor, έως την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1981, κρατικοί οργανισμοί κυριαρχούσαν στο τραπεζικό σύστημά της. 

Οι οργανισμοί υπήρχαν κατ' ουσίαν, ώστε να ενισχύουν οικονομικά την εκάστοτε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως εάν υπήρχε μια πολιτική ή οικονομική λογική που θα δικαιολογούσε αυτές τις επιχορηγήσεις. 

Οι Έλληνες, ωστόσο, δεν κρατούν το μονοπώλιο αυτής της πρακτικής, να στηρίζεται δηλαδή το κράτος στο τραπεζικό σύστημα για τις δαπάνες του. Γεγονός είναι ότι αυτή η πρακτική είναι διαδεδομένη σε όλη την Ευρώπη.

Στην Ισπανία, οι περιφερειακές τράπεζες, (οι λεγόμενες cajas, μτφ: ταμεία) είναι γνωστό ότι λειτουργούν ως βοηθητικά ταμεία για τις τοπικές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως των σχέσεών τους με την εκάστοτε κυβέρνηση. 

Οι ιταλικές τράπεζες κρατούν το μισό χρέος της Ιταλίας, που ανέρχεται σε 1,9 τρισεκατομμύρια ευρώ. Ωστόσο, εάν κάποιος προσπαθήσει να κατηγορήσει την Νότια Ευρώπη για την σημερινή κατάσταση, θα πρέπει να σημειωθεί ότι και οι Δήμοι στη Γαλλία και το Βέλγιο, καθώς και η κυβέρνηση του Βελγίου χρησιμοποίησαν την Dexia με τον ίδιο τρόπο.

Εντούτοις, το μεγαλύτερο μέρος των χρεών ενός κράτους, υπενθυμίζει το Stratfor, το κατέχουν οι εξωτερικοί δανειστές, επομένως όταν η μια χώρα καταρρεύσει, η μεγαλύτερη ζημία δεν θα έχει επιπτώσεις εσωτερικά. 

Το μισό ή και περισσότερο του χρέους της Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ιταλίας και Βελγίου είναι σε «ξένα χέρια», όμως, όπως καθετί στην Ευρώπη, έτσι δεν υπάρχει εξισορρόπηση, δηλαδή αυτή τη φορά είναι η Βόρεια Ευρώπη που είναι εκτεθειμένη και όχι η Νότια Ευρώπη.

Οι Γαλλικές τράπεζες είναι περισσότερο εκτεθειμένες από οποιοδήποτε άλλο εθνικό τομέα, καθώς κρατούν ένα ποσό ισοδύναμο με 8,5% του γαλλικού ΑΕΠ στο χρέος των πιο υπερχρεωμένων κρατών-μελών (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ιταλία, Βέλγιο και Ισπανία).

Όταν οι Ευρωπαίοι μιλούν για την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών τους, στο μυαλό τους έχουν να δημιουργήσουν «φράγματα» ανάμεσα στα εθνικά χρέη των κρατών-μελών, κάτι που δικαιολογεί τον λόγο που οι Ευρωπαίοι δεν αποδέχονται το αρχικό σχέδιο του ΔΝΤ για 200 δισεκατομμύρια ευρώ. 
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>