Έφυγε από τη ζωή ο τελευταίος Κρητικός επιζών του Νταχάου

Έσβησε στα 95 του χρόνια έχοντας ...βγει ζωντανός μέσα από το Νταχάου, έχοντας δει να μπαίνουν σε θαλάμους αερίων ανθρώπινες ψυχές και να βγαίνουν σωροί από... νεκρές σάρκες.

Ο Δημόκριτος Παυλάκης ήταν από τους λίγους Έλληνες που επιβίωσε μέσα σε ένα από τα σκληρότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, στο Νταχάου, όπου έμεινε όλη τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής την ώρα που στους Αγίους Δέκα της Μεσαράς οι δικοί του τον πενθούσαν, του έκαναν κηδεία και μνημόσυνα. Η μάνα του φορούσε μαύρα και συγγενείς και φίλοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως χάθηκε έτσι στα Αλβανικά σύνορα όταν οι Γερμανοί έμπαιναν στην Ελλάδα...

Και όμως εκείνος ζούσε , ζωντανός –νεκρός, βιώνοντας όλη εκείνη τη φρίκη του πολέμου που σήμερα εμείς διαβάζουμε στα βιβλία και κάποιοι άλλοι έχουν ακόμα- ακόμα και το θράσος να αμφισβητούν. Αυτός ο άνθρωπος έφυγε από τη ζωή το Σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε και η κηδεία του είναι προγραμματισμένη να γίνει αύριο στις 5 το απόγευμα στο νεκροταφείο του χωριού του, στους Αγίους Δέκα του δήμου Γόρτυνας.
Ο Δήμος Παυλάκης ήταν ένας από τους 13 συνολικά κρητικούς που κατάφεραν να επιστρέψουν στο νησί από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να διασχίσει σχεδόν με τα πόδια την Ευρώπη για να γυρίσει στον τόπο του και να φιλήσει το χώμα της γενέθλιας γης. Ήταν εκείνος που επέστρεψε στο χωριό του από τη χώρα των Νεκρών και όλοι τότε τον υποδέχτηκαν με τιμές ήρωα και με μια χαρά που κανείς μέχρι σήμερα δεν μπορεί να περιγράψει.

Το Prismanews.gr βρήκε και μίλησε με την κόρη του κα. Μαρίκα Παυλάκη που μέσα από βαθύ πένθος μας διηγήθηκε εν τάχει πως ο πατέρας της έπεσε στα χέρια των Γερμανών το 1940.

«Δεν έσβησε ποτέ η φρίκη του Νταχάου»

«Τον έπιασαν αρχικά οι Ιταλοί, όταν οι Γερμανοί έμπαιναν στην Ελλάδα. Έτσι κατέληξε στο Νταχάου. Ήμασταν μικρά ακόμα και μας έλεγε αυτές τις ιστορίες ξανά και ξανά. Έζησε εκεί μέσα μέχρι που τελείωσε ο πόλεμος. Μας έλεγε πως έπαιρναν από δίπλα του ανθρώπους για τους θαλάμους αερίων, μας έλεγε πως είδε πάνω στραμένες κάνες όπλων επειδή κάποτε θέλησε να δώσει λίγο νερό σε ένα Ρώσο που βασάνιζαν....Μας έλεγε για τις ηλεκτρικές καρέκλες, για τους Εβραίους, για ένα ρολόι που προσπάθησε να κρύψει μέσα μια πλάκα σαπούνι για να το φέρει στην αδερφή του αλλά δεν τα κατάφερε...
Ήμασταν παιδιά και θυμόμαστε τις φωνές και τα κραυγές του μέσα στον ύπνο του. Έκλαιγε με τον Εθνικό Ύμνο. Ήταν τόσο γλυκός και τρυφερός, τόσο βασανισμένος. Αυτά που έζησε εκεί μέσα τον σημάδεψαν μια ζωή. Ποτέ δεν ξέχασε!

Ποτέ δεν τα έσβησε από τη μνήμη του. Συνέχεια μιλούσε για αυτά, συνέχεια έλεγε ιστορίες και έκανε περιγραφές. Περιγραφές απίστευτες. Εδώ τον είχαν όλοι για νεκρό. Η μάνα του τον πενθούσε. Φορούσε μαύρα, έκανε μνημόσυνα ενώ εκείνος ζούσε και δεν μπορούσε να ενημερώσει κανένα, γιατί δεν επιτρεπόταν από τους κανονισμούς του στρατοπέδου. Όταν κάποτε γύρισε στο χωριό του, του έκαναν υποδοχή ήρωα, γιατί ήταν