ΑΝΕΚΔΟΤΟ: Η ανάγκη...

Είναι δυο κολλητές φίλες, παντρεμένες και οι δύο, και ένα βράδυ, πηγαίνουν σε μια συνάντηση παλαιών συμμαθητριών...
του 1ου λυκείου θηλέων.

Τελειώνει η συνάντηση κατά τις 3 το ξημέρωμα, και ξεκινούν μαζί από τη συνάντηση για το σπίτι τους με το ίδιο αυτοκίνητο. Η Μαρία οδηγεί και η Γιάννα είναι συνοδηγός.

Η διαδρομή περιλαμβάνει οδήγηση αρκετών χλμ στο επαρχιακό δίκτυο. Καθώς βρίσκονται στη μέση του τμήματος της διαδρομής εντός του επαρχιακού δικτύου, λέει η Γιάννα:

- Μαρία, επείγομαι να πάω τουαλέτα, και μάλιστα για “χοντρή” δουλειά..

- Καλά, Γιάννα ούτε συνεννοημένες να ήμασταν. Κι εγώ το ίδιο θα σου έλεγα

- Τι θα κάνουμε ?

- Κοίτα, εδώ παρακάτω θυμάμαι ότι έχει ένα νεκροταφείο. Κάπου εκεί θα τη βολέψουμε, γιατί μέσα στην ερημιά φοβάμαι, να σου πω την αλήθεια

- Ωραία, φαντάζομαι να έχεις λίγο χαρτί, κανένα χαρτομάντιλο ή τίποτα τέτοιο.

- Ωχ, δεν έχω τίποτα...

- Και τι κάνουμε

- Μη φοβάσαι Γιάννα, εγώ έχω την κιλότα μου. Παλιά είναι , θα σκουπιστώ μ’αυτήν. Κάνε κι εσύ το ίδιο

- Τι λες καλέ ? Με την μεταξωτή κιλότα θα σκουπιστώ ? Σήμερα έχω κανονίσει με τον Τάσο, ξέρεις τι…. Άσε που είναι και ολοκαίνουρια.

- Θα δούμε…

Στο μεταξύ έχουν φτάσει στο νεκροταφείο. Κατεβαίνουν από το αυτοκίνητο και βλέπουν στεφάνια.

- Να Μαρία. Θα πάρω μια κορδέλα από τα στεφάνια…

Την επόμενη μέρα το πρωί συναντιέται ο Τάσος, ο άνδρας της Γιάννας, με τον Νίκο, τον άνδρα της Μαρίας.

- Τάσο, μη τα συζητάς. Η Μαρία με απατά. Χθες γύρισε χωρίς κιλότα. Σκέψου με ποιον ήταν χθες βράδυ

- Νίκο μου άστο αυτό, δεν είναι τίποτα. Η δικιά μου που γύρισε με το σημείωμα στον πισινό, θα μας μείνεις αξέχαστη, οι συνάδελφοί σου τι να πω ;

anekdota.gr