Αιώνια διλήμματα Θεόδωρος Πάγκαλος ή Ευάγγελος Βενιζέλος;

Ναι, ξέρω μας έβαλε στο ίδιο επίπεδο ότι μαζί τα φάγαμε...
(παρότι εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να φάμε το ίδιο), μας είπε τεμπέληδες, χαρακτήρισε κοπρίτες τους δημοσίους υπαλλήλους, κατηγόρησε τους στρατιωτικούς για αντιπαραγωγικούς, ενώ είπε και αγράμματους τους επαναστάτες του 1821. Όμως, σόρι, αλλά δεν ξέρω, Πάγκαλο ψηφίζω. Κι ας με τρώει μέσα μου το γεγονός ότι όλα αυτά μας τα λέει ένα μέλος του ίδιου του πολιτικού συστήματος.

Γιατί, στο φινάλε, αν βγάλω αυτό με τους επαναστάτες και κοιτάξω τον ελληνικό μου καθρέφτη, θα δω πολλά από αυτά που έχει πει, να αντικατοπτρίζονται στην πραγματικόητα. Anyway, δεν με ενδιαφέρει έτσι κι αλλιώς να ανοίξουμε πολιτική κουβέντα. Άλλωστε, ακόμη κι αν τα φάγαμε μαζί, μόνο εμείς πληρώνουμε τώρα το κεράτό μας μέσα!

Ωστόσο, παρακολουθώντας τον όλα αυτά τα χρόνια (να μιλάει με αυτή τη χολιγουντιανού trailer φωνή και μέχρι τώρα να μην δίνει την εντύπωση πως είχε εμμονή με τον πρωθυπουργικό θώκο) και σε σύγκριση με τον Βαγγέλη Βενιζέλο (που χειρίζεται τη γλώσσα όσο κανείς, αλλά δεν χειρίστηκε το μέλλον του, όταν κατέβηκε στο Ζάππειο τρελαμένος από προσωπική φιλοδοξία - κάτι που λογικά η οξυδέρκειά του θα τον έχει κάνει να μετανιώσει έστω και αναδρομικά), νιώθω πώς ο Θεόδωρος Πάγκαλος κέρδιζει στα σημεία.

Δεν πέφτουν κι εύκολα νοκ άουτ αυτοί οι δύο...

Ο Θοδωρής Δημητρόπουλος ψηφίζει Πάγκαλο

Ξεφύγεις δεν ξεφύγεις, αυτόν παίρνω. Δεν είναι καν contest δηλαδή, ο Βενιζέλος είναι -πάντα ήταν, όχι τώρα- από τους πλέον αντιπαθείς ανθρώπους στο χώρο της πολιτικής. Πχ δε μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω το γεγονός πως το βράδυ που είχε χάσει πανηγυρικά τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ, αυτός δεν άφησε να περάσουν τρία δευτερόλεπτα πριν ανακοινώσει θριαμβευτικά και με μάτι που άστραφτε, ότι θα διεκδικήσει την προεδρεία. Dude, ήρεμα, βλέπουν και παιδιά. Σου δίνει την αίσθηση πως είναι ο πιο αδίστακτος από το συνάφι του - κατόρθωμα μεγάλο δεδομένου πως μιλάμε για Έλληνες πολιτικούς.

Ο Πάγκαλος σου δίνει διαρκώς ατάκες. Είναι κάτι σαν άγνωστος χ. Θα ξεφύγει από τη γραμμή του κόμματος άμα του καπνίσει, θα πει με παντελώς άκομψο τρόπο πράγματα που έχουν πάντα δόσεις αλήθειας, αλλά "δεν τα λες" - κοινώς, είναι ένας πολιτικός που δε θα έπρεπε να είναι πολιτικός.

Όχι επειδή είναι ανίκανος (ή τελοσπάντων δεν είναι πιο ανίκανος από τους υπόλοιπους), αλλά επειδή δεν είναι καθόλου ραφιναρισμένος. Ούτε στο λόγο του, ούτε στην εμφάνισή του, ούτε στο περιεχόμενο όσων λέει. Μπορεί να γίνει επικίνδυνα politically incorrect, μπορεί να πει τις μαλακίες του, αλλά θα πει. Θα τον ακούσεις να μιλάει, και θα βρεις κάτι - να συμφωνήσει, να διαφωνήσεις, να λοιδωρήσεις. Αλλά θα βρεις κάτι. Ο άλλος είναι επιστήμονας του τίποτα.

Ανάμεσα σε ένα αντιπαθή πολιτικό και στον μπαρμπα-Θόδωρα που με κάποιον αδιανόητο τρόπο βρέθηκε να είναι αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, διαλέγω αυτόν που μοιάζει να βγήκε από το καφενείο του