To ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου στη Μεσόγειο και τα κοράκια των πολεμικών βιομηχανιών

Η πολεμική ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Τουρκίας σαφώς δε μπορεί να... ερμηνευτεί με τα γνωστά εθνικιστικά εργαλεία περί «τουρκικής επιθετικότητας» που οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές χρησιμοποιούν για να αποπροσανατολίσουν από τα καυτά κοινωνικά προβλήματα, αλλά και από δυνάμεις του κινήματος καταλήγοντας να συμβάλλουν αντικειμενικά στη δημιουργία «εθνικού μετώπου», αδυνατώντας να περιγράψουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του τεράστιου ανταγωνισμού μεταξύ αστικών καθεστώτων εξουσίας που διακυβεύουν μεγάλα οικονομικά-πολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα.

Η σύγχρονη ένταση στο καυτό τρίγωνο Αιγαίο-Κύπρος-Ισραήλ έχει παρανομαστή τη μεγάλη καπιταλιστική κρίση και αριθμητή τον ενεργειακό ανταγωνισμό αφού τα τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου τείνουν να αποδεσμεύσουν την Ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση από την ρωσική ενεργειακή εξάρτηση, επιφέροντας τεράστια κέρδη στις τρείς χώρες Κύπρο-Ισραήλ-Ελλάδα που εντελώς πειρατικά έκαναν τη μεταξύ τους μοιρασιά αφήνοντας εκτός την Κατεχόμενη Παλαιστίνη, το Λίβανο και αγνοώντας επιδεικτικά την τουρκοκυπριακή κοινότητα, όπως έκανε πάντα το αστικό Ελληνοκυπριακό κατεστημένο.

Σημαντική είναι και η γεωστρατηγική παράμετρο καθώς σε ένα περιβάλλον που έχει υποστεί σοβαρές αλλαγές και έχει απελευθερώσει σημαντικές κοινωνικές διεργασίες εξαιτίας των πρόσφατων κοινωνικών εξεγέρσεων και εμφυλίων πολέμων που συντάραξαν και συνταράζουν τη Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή, δοκιμάζονται οι προσδοκίες Ισραήλ-Τουρκίας-Ελλάδας να διατηρήσουν ή διεκδικήσουν ρόλο περιφερειακής ιμπεριαλιστικής δύναμης. Η αντίθεση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, μόνης πυρηνικής δύναμης στην περιοχή και με τη μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ, το δόγμα του Νεοοθωμανισμού που προωθεί η κυβέρνηση Ερντογάν και η στρατηγική συμμαχία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με το κράτος δολοφόνο Ισραήλ αποτελούν κομβικά στοιχεία αυτών των εξελίξεων.
Βεβαίως, η πολεμική απειλή που πλανάται σήμερα στην Ανατολική Μεσόγειο είναι επίσης πολιτική κληρονομιά του ακραίου εθνικιστή πρώην προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Παπαδόπουλου και της απόφασης του Κυπριακού Εθνικού Συμβουλίου που λήφθηκε μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τους Ελληνοκυπρίους. Θέλοντας να βγάλει την Κύπρο από το διπλωματικό αδιέξοδο και περιθώριο που είχε τεθεί μετά την αθέτηση της συμφωνίας εισόδου της Κύπρου στην Ε.Ε. έναντι της αποδοχής του οδυνηρού σχεδίου Ανάν, επιχείρησε να διαμορφώσει εκείνες τις προϋποθέσεις κοινών οικονομικών συμφερόντων στη βάση συνεκμετάλλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων με αμερικανικές και ευρωπαϊκές πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στο χώρο της ενέργειας, δημιουργώντας όρους ευρύτερου-διεθνούς μετώπου απέναντι στην αναμενόμενη Τουρκική αντίδραση εξαιτίας του αποκλεισμού της από την εκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών κοιτασμάτων, αλλά και να υπογράψει σειρά στρατιωτικών συμφωνιών (π.χ. Γαλλία), μετατρέποντας ταυτόχρονα το νησί σε ορμητήριο των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-Βρετανίας.Όμως οι ανταγ