1832: Βγάλανε το Ναύπλιο στο σφυρί!

Είναι το ριζικό αυτής της πατρίδας, είναι οι άνθρωποί της, είναι η αντίληψη των κρατούντων; Κυρίως αυτοί πάντα είχαν μια τάση να μη σέβονται την Ιστορία αυτού του τόπου....
Ήταν και η ξενοκρατία που ποτέ δεν σταμάτησε να επηρεάζει την πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που επιχειρήθηκε να πουληθούν τα «ασημικά» με διάφορες δικαιολογίες.

Η περίπτωση που παρουσιάζουμε σήμερα είναι βέβαια από τις σπάνιες, αλλά θυμίζει λίγο και τα σημερινά, τη σημερινή αντίληψη που θέλει ό,τι βρεθεί μπροστά στους κρατούντες να ξεπουλιέται… Η δικαιολογία, η ίδια με τη σημερινή, για να πουληθεί δημοσία γη και μάλιστα με διαδικασίες «fast track», τής τότε εποχής φυσικά.

Το νεοσύστατο κράτος δεν είχε λεφτά. Δεν είχε λεφτά να πληρώσει τους υπαλλήλους, δεν είχε λεφτά να πληρώσει τη φρουρά!!!

Ήταν το φθινόπωρο του 1832. Από τις ξένες δυνάμεις είχε ήδη επιλεγεί ο Όθωνας, είχε οριστεί το Συμβούλιο της Αντιβασιλείας, οι πράξεις είχαν δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Βαυαρικής Κυβερνήσεως και η νέα κατάσταση αναμενόταν στην Ελλάδα.

Οι οικονομικές συνθήκες στο Ναύπλιο ήταν δραματικές. Οι υπάλληλοι ήταν απλήρωτοι από τον Απρίλιο και δεν υπήρχαν χρήματα για να τροφοδοτηθεί η φρουρά. Κανένα σχέδιο του Καποδίστρια δεν προχωρούσε. Στα σπάργανα αλλά ανίκανο το ελληνικό κράτος να εισπράξει φόρους από τους έχοντες. Τηρουμένων των αναλογιών κάπως όπως και σήμερα, παρ’ ότι έχουν περάσει 180 ολόκληρα χρόνια…

Από τις επαρχίες έφθαναν παράπονα για ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις και κύριος αποδέκτης ήταν ο Γραμματεύς (Υπουργός) Οικονομικών Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Καθημερινά σημειώνονταν αντιδράσεις από ιδιοκτήτες γης οι οποίοι δεν είχαν αποζημιωθεί για τη γη που είχε απαλλοτριωθεί για την εφαρμογή του σχεδίου πόλεως.

Για να αντιμετωπιστεί λοιπόν η κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, αποφασίστηκε να πωληθεί «το παράλιον της πόλεως Ναυπλίας», δηλαδή της προσωρινής πρωτεύουσας! Δηλαδή σχεδόν ολόκληρη η πρωτεύουσα του νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους.

Σύμφωνα με την προκήρυξη που δημοσιεύθηκε στην επίσημη εφημερίδα, η παραλία του Ναυπλίου διαιρέθηκε σε τεμάχια – οκτώ με δέκα πήχεις πλάτος – και όποιος ήθελε να αγοράσει, θα κατέθετε το ένα όγδοο της αξίας εντός 48 ωρών.

Στην ευχέρεια των αγοραστών ήταν στη συνέχεια να διαλέξουν σε ποιον λογαριασμό θα πλήρωναν τα υπόλοιπα, σε βάθος οκταετίας. Είχαν δημιουργηθεί λογαριασμοί για τους μισθούς, την αγορά σιταριού, τις φρουρές, τα δάνεια κ.ά.

Ανάμεσα στις υποχρεώσεις των αγοραστών ήταν να οικοδομήσουν εντός διετίας διώροφες λίθινες οικοδομές, ομοιόμορφες εξωτερικά. Οι ίδιοι αναλάμβαναν να φτιάξουν το τμήμα του μόλου που αντιστοιχούσε στην ιδιοκτησία τους. Τα υλικά για την οικοδόμηση θα τα μετέφεραν «αι εθνικαί άμαξαι» από τις γύρω περιοχές, για να μην ξοδευτούν προφανώς οι αγοραστές…

Αναρωτιέστε αν λύθηκε κανένα πρόβλημα από τα χρ