Και οι μαμάκηδες έχουν ψυχή…

Προ ημερών πήγα στο μαγαζί ρούχων μίας φίλης και εκεί ήταν μία κοπέλα τριάντα και, που έψαχνε να βρει ένα φόρεμα για μία ειδική περίσταση. Φόρεσε ένα εκπληκτικό φόρεμα αλλά επειδή ήταν δυο πόντους πάνω από το γόνατο, φοβόταν μην την παρεξηγήσουν εκεί που θα πήγαινε(!), από ότι κατάλαβα είχε σχέση με την εργασία και αποφάσισε να δοκιμάσει και άλλα. Για να μη μακρηγορώ, στο κατάστημα κάθισα 2 ώρες, δυο ώρες ήταν και η κοπέλα εκεί. Όταν έλεγα πως κάτι ήταν φοβερό για μένα, το κοιτούσε, έβρισκε όμως κάποιο μειονέκτημα. Και καθόταν, κοιτούσε κάτι φορέματα για μεγαλύτερες, γούστα είναι αυτά, έλεγα

από μέσα μου, απλά απορούσα, αφού δε θα αγόραζε κάτι, γιατί δοκίμαζε τα ίδια και τα ίδια; Ήταν ξεκάθαρο πως δε θα αγόραζε κάτι.

Μετά τις δύο ώρες το μυστήριο λύθηκε.

Μπήκε η μητέρα της, για να δει, ποια φορέματα επέλεξε η κόρη (!). Αμέσως έκανε στην άκρη δυο, στο τέλος δεν της άρεσε κανένα, η κόρη απλά έσκυβε το κεφάλι, συμφωνώντας μαζί της και φύγανε. Αυτό το σκηνικό μου έφερε στο νου μία κοπέλα σε έναν γάμο, που είχα γνωρίσει, που η μάνα της την έπαιρνε ανά τέταρτο τηλέφωνο, μία κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά αλλά μόνη, αφού η μανούλα ήταν χήρα και φοβόταν μην πεθάνει μόνη της. Θυμήθηκα επίσης μία γνωστή 40 ετών που μένει με τη μαμά της και ασφαλώς όταν μιλάει, είναι σαν να μιλάει μία γυναίκα 65 ετών, αφού μείνε μείνε με τη μαμά, υιοθέτησε και όλη τη νοοτροπία της. Ήταν που ήταν η ελληνική οικογένεια καταπιεστική με τα παιδιά, η κρίση την αποτέλειωσε.

Γιατί, είναι λογικό να βγεις με τη μάνα σου για έναν καφέ, να πείτε τα νέα σας, είναι λογικό να διαλέξεις με τη μαμά σου το νυφικό σου λόγου χάρη ή να της ζητήσεις τη γνώμη της για κάτι αλλά μου φαίνεται τουλάχιστον ακραίο να είσαι τριάντα και άνω και να περιμένεις τι θα πει η μαμά και μόνο. Μαμάκηδες δεν είναι μόνο οι άντρες αλλά είναι και πολλές γυναίκες, που θυμίζουν σε στυλ και νοοτροπία τις γεροντοκόρες του πενήντα και του εξήντα στην Ελλάδα, που τις συνόδευαν παντού ο πατέρας, η μητέρα και ο αδερφός!

Οι σύγχρονες γυναίκες, ξέρουν τι θέλουν και πώς να το αποκτούν. Δουλεύουν, βγάζουν χρήματα, υπάρχει το διαδίκτυο, η τηλεόραση, τα περιοδικά, μπαίνουν σε ένα μαγαζί και ξέρουν πάνω κάτω τι τους πάει ή παίρνουν μία φίλη μαζί, όχι όμως παντού τη μαμά. Αυτό φτάνει στα όρια της απόλυτης χειραγώγησης. Δείχνει πως η μητέρα δεν εμπιστεύεται την κόρη. Δεν την εμπιστεύεται για το φόρεμα που θα επιλέξει, τον άντρα που θα επιλέξει, τις φίλες που θα έχει, αποτελεί μία μορφή αυταρχικής αυθεντίας που θα πρέπει κάποια στιγμή να καταπολεμηθεί. Εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι πάντα την βάζουν πάνω από όλα (να μη τη στεναχωρήσω τη μαμά, να μη τη ντροπιάσω, να τη βγάλω ασπροπρόσωπη) με αποτέλεσμα οι κοπέλες να μην έχουν δική τους προσωπικότητα.

Είναι δύσκολη η επανάσταση; Είναι, ειδικά αν σε έχουν μάθει από παιδί να μη στηρίζεσαι στα πόδια σου… να νιώθεις φόβο… φόβο να ξεβολευτείς ακόμα… Μα ναι… με τόσα που παιρνούν…μάλλον και οι μαμάκηδες… έχουν ψυχή!