BIG 3: Αυτοί και οι…άλλοι

Η εμφατική νίκη του Ράφα Ναδάλ στο Παρίσι δεν είχε να κάνει μόνο με την κατάκτηση του 14ου Roland Garros και του 22ου Grand Slam. Στην πραγματικότητα ο Ισπανός συνέχεια την…αυτοκρατορία των Big 3 που έχει ξεκινήσει ο Ρότζερ Φέντερερ από το 2003 και τη συνεχίζουν 20 χρόνια μετά Ράφα Ναδάλ και Νόβακ Τζόκοβιτς. 

Οι τρεις “δικτάτορες” του παγκόσμιου τένις έχουν κατακτήσει συνολικά 62 Grand Slam

σε σύνολο 77 Major τουρνουά από το 2003 μέχρι σήμερα! Ένα νούμερο πραγματικά αδιανόητο, το οποίο πολύ δύσκολα να ξεπεραστεί. Τουλάχιστον με τα δείγματα που έχουμε για την ώρα. 

Σημ: Δεν περιλαμβάνεται ο τελευταίος τίτλος του Ράφα Ναδάλ στο Roland Garros

Ο Φέντερερ έκανε την αρχή για τους Big 3 κατακτώντας 4 Grand Slam (2003-2004) μέχρι να ξεκινήσει το θαύμα του Ράφα Ναδάλ στο Roland Garros το 2005 με τον Τζόκοβιτς να ακολουθεί τρία χρόνια αργότερα (2008) με τον 1ο του τίτλο στο Australian Open. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι εκείνο το σημείο ο Φέντερερ είχε προλάβει να κατακτήσει 12 Grand Slam, ενώ ο Ναδαλ 3. 

Όσο ο Φέντερερ ήταν ουσιαστικά…μόνος του χωρίς τους Ναδάλ και Τζόκοβιτς στη σκηνή, 5 παίκτες κατάφεραν να του πάρουν Grand Slam την τριετία 2003-2005 με τους Αγκάσι (2003), Φερέρο (2003), Ρόντικ (2003), Γκαούντιο (2004) και Σάφιν (2005) να κατακτούν τα δικά τους Major. 

Το φοβερό είναι ότι από τη στιγμή που μπήκαν Ναδάλ και Τζόκοβιτς μέσα στο…χορό, από το 2008 μέχρι σήμερα μόλις 6 παίκτες έχουν μπορέσει να σπάσουν το “μονοπώλιο”. Αυτοί ήταν οι Ντελ Πότρο (2009), Μάρεϊ (2012, 2013, 2016), Βάβρινκα (2014, 2015, 2016), Τσίλιτς (2014), Τιμ (2020) και Μεντβέντεφ (2021). 

Περισσότερα Grand Slam (2003-2022)

Ναδάλ: 22Τζόκοβιτς: 20Φέντερερ: 20Μάρεϊ: 3Βάβρινκα: 3Αγκάσι: 1Φερέρο: 1Ρόντικ: 1Γκαούντιο: 1Σάφιν: 1Ντελ Πότρο: 1Τσίλιτς: 1Τιμ: 1Μεντβέντεφ: 1

Περισσότερα Grand Slam (Open Era)

Ναδάλ: 22Τζόκοβιτς: 20Φέντερερ: 20Σάμπρας: 14Έμερσον: 12Μποργκ: 11Λέιβερ: 11Τίλντεν: 10Αγκάσι: 8Κόνορς: 8Λέντλ: 8Περί: 8Ρόζγουολ: 8

Ναδάλ, Τζόκοβιτς, Φέντερερ (βάλτε όποια σειρά επιθυμείτε) θα μείνουν στην ιστορία ως τρεις θρύλοι που εμφανίστηκαν (δυστυχώς για τους υπόλοιπους) την ίδια εποχή. Με τον Ελβετό να έχει ήδη…αποσυρθεί, τον Ισπανό να υποφέρει από τις συνέπειες του σκληρού παιχνιδιού του όλα αυτά τα χρόνια και τον Τζόκοβιτς να παίρνει σειρά σιγά-σιγά, αξίζει να τους απολαύσουμε σαν να είναι η τελευταία τους παράσταση. 

Το μόνο που μπορούμε να αισθανόμαστε είναι ευλογία που καταφέραμε να ζήσουμε το θαύμα τους από το πρώτο λεπτό. Από την “κοτσίδα” του Ελβετού, από τα περίφημα “κάπρι” παντελόνια του Ισπανού και από το φουντωτό μαλλί (στα πρώτα του χρόνια)τ του Σέρβου.

Goat; Ποιος Goat; Μόνο και μόνο που έχεις να πεις τόσα πράγματα για τον καθένα ξεχωριστά, αυτό ακυρώνει αυτομάτως το ανούσιο debate για τρεις τεράστιες μορφές όχι μόνο τους τένις, αλλά και του αθλητισμού γενικότερα. 

Οι “ταμπέλες” είναι γι’ αυτούς που βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος. Και από τη στιγμή που δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια για το περίφημο ερώτημα “ποιος είναι ο Goat”, αλλά μόνο υποκειμενικά και για το πως βολεύει τον καθένα, το συγκεκριμένο ερώτημα παύει να υπάρχει. 

Σαφώς ο καθένας έχει τη δική του συμπάθεια, αλίμονο, ωστόσο στο τέλος της ημέρας, πώς να μην παραδεχθείς τη μαεστρία του Φέντερερ, τη μαχητικότητα του Ναδάλ και τον αλύγιστο Τζόκοβιτς;

Το τι…ακολουθεί πίσω από αυτούς δεν χρειάζεται να γραφτεί το βλέπετε. Αυτό όμως που δεν θα ξαναδούμε είναι αυτοί οι τρεις απίστευτοι τύποι που μας “υποχρεώσαν” να πάρουμε μια ρακέτα, να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα, να απολαύσουμε τις συγκλονιστικές μάχες τους. 

Ας συνεχίζουμε να τους απολαμβάνουμε όσο ακόμα τους έχουμε…

The post BIG 3: Αυτοί και οι…άλλοι appeared first on Tennis24.