ΣΥΡΙΔΗΣ | Θεσσαλονίκη: Η πόλη του μπάσκετ

Μια επαναστατική ιδέα του “αιρετικού” Λάζαρου Παπαδόπουλου που βρήκε σύμφωνους την υπόλοιπη παρέα της Greek Basketball Academy (GBA), Δημήτρη Διαμαντίδη, Νίκο Χατζηβρέττα και Κώστα Χαραλαμπίδη, αποτελεί την αιτία δημιουργίας και συγγραφής του βιβλίου “Θεσσαλονίκη, η πόλη του μπάσκετ” από τους δημοσιογράφους Παναγιώτη Χορόζογλου, Βασίλη Βλαχόπουλο, Νίκο Καραγιώργη και τον υπογράφων.

Το βιβλίο παρουσιάστηκε στις 2 Νοεμβρίου στην Θεσσαλονίκη

και το περασμένο Σάββατο η “πόλη του μπάσκετ” κατέβηκε στην Αθήνα για να μοιραστεί όμορφες εμπειρίες ενός ταξιδιού στον χρόνο που σκοπό δεν είχε τίποτα άλλο από το να συγκεντρώσει όλη την ιστορία του μπάσκετ της Θεσσαλονίκης, της πόλης από όπου ξεκίνησε να παίζεται το άθλημα, εκεί όπου την Κυριακή εγκαινιάστηκε το πρώτο Μουσείο μπάσκετ στην Ελλάδα, τις εγκαταστάσεις της ΧΑΝΘ.

Η ιδέα του Λάζαρου εκφράστηκε λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2012, στη γαλαρία ενός πούλμαν, καθώς αυτό διένυε τον δρόμο της επιστροφής από τις Σέρρες προς τη Θεσσαλονίκη της ομάδας του ΠΑΟΚ και στη διάρκεια μίας συζήτησης με βασικό αντικείμενο την ιστορία του μπάσκετ της Θεσσαλονίκης.

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα λεύκωμα του μπάσκετ της Θεσσαλονίκης. Περιγράφονται ανέκδοτες ιστορίες και μαρτυρίες από το 1919 μέχρι και σήμερα, όλες οι μεγάλες και μικρές στιγμές ενός αθλήματος που θεωρείται το αγαπημένο των Ελλήνων και έχει προσφέρει χαρές όσο κανένα άλλο, ενώ υπάρχει και η συνεργασία με το γνωστό πανεπιστήμιο του Σπρίνγκφιλντ, το οποίο έδωσε άδεια για την χρήση ορισμένων σπάνιων φωτογραφιών των ιδρυτών του ελληνικού μπάσκετ.

Από τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου είναι τα λόγια του Θόδωρου Ροδόπουλου για τον “μέντορά” του στη ΧΑΝΘ, Μίμη Τσικίνα: “Εγώ έπαιζα στην παιδική ομάδα της ΧΑΝΘ και ήμουν ένα χρόνο πιο μικρός. Ήταν ο Λάκης Τσάβας, ο Καλπίδης, οι 1943 γεννηθέντες. Εγώ ήμουν το 1944, αλλά ήμουν πάντα στην ομάδα. Ο Τσικίνας έκανε ένα ροτέισον. Ο 10ος, 11ος και 12ος παίκτης έμπαινε εναλλάξ σε κάθε αγώνα στην 12αδα, με τους 13ο, 14ο και 15ο της ομάδας. Μέχρι τον 9ο παίκτη, ήταν όλοι σταθεροί. Εγώ ήμουν μέσα στους εννιά. Σε ένα ματς, ο Tσικίνας δεν μπορούσε να έρθει γιατί ήταν και διευθυντής στη ΧΑΝΘ και είχε δουλειά. Στέλνει έναν παίκτη, ονόματι Κυριάκη. Δεν με πολυγουστάριζε εμένα. Αντί να βγάλει τους τρεις, βγάζει εμένα. Τσαντίστηκα! Πάω στον Τσικίνα και του λέω: «Δεν θα ξαναπαίξω μπάσκετ».

Ο Τσικίνας ήξερε πόσο τρελαίνομαι για το μπάσκετ. Μου απαντάει: «Εντάξει, φέρε τα ρούχα σου». Ήταν κάτι αμερικάνικα ρούχα που είχαμε. Παιδάκι εγώ τότε, αναρωτιέμαι από μέσα μου «Δεν θα μου πει τώρα να μείνω; Δεν θα με παρακαλέσει; Αφού είμαι καλός…». Δεν μιλάει ο Τσικίνας καθόλου. Κάποια στιγμή πάω και τον βρίσκω και του λέω: «Θέλω να ξαναπαίξω». Γυρίζει και μου λέει: «Τώρα θα παίξεις με τις δικές μου συνθήκες». Και άρχισε να με βρίζει, να με ξεσκίζει. Για να μου σπάσει τον τσαμπουκά. Έλεγα από μέσα μου: «Δεν θα γίνω καλύτερος παίκτης; Θα σε… πηδήξω!».
Πάω Εθνική Εφήβων με τον Κολοκυθά και άλλους, αν θυμάμαι καλά το 1963, στο Λομ της Βουλγαρίας. Έγινε το Βαλκανικό πρωτάθλημα Εφήβων και βγήκα ο καλύτερος πλέι μέικερ του τουρνουά. Του πάω τη φανέλα μου δώρο. Μόλις με βλέπει να του δίνω τη φανέλα μου τρόμαξε. Μου είχε αλλάξει την πίστη…

«Κυρ Μίμη μετά χαράς δίνω τη φανέλα γιατί μου κάνατε καλό. Δεν ειρωνεύομαι αυτή τη στιγμή. Με κάνατε καλό με το ότι με τσιγκλίσατε. Κατάλαβα ότι το κάνατε για να γίνω καλύτερος».
Αυτό το κομμάτι επέλεξα στις 2 Νοεμβρίου στην δική μου σύντομη ομιλία στην διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου στην Θεσσαλονίκη. Είναι μια ιστορία που συνδέει δύο σημαντικά γεγονότα της μπασκετικής Θεσσαλονίκης. Την έκδοση αυτού του βιβλίου και τα εγκαίνια του Μουσείου Μπάσκετ της ΧΑΝΘ…