ΛΕΑΝΗΣ | Χρόνια πολλά, αγάπη μου γλυκιά

Υπάρχουν κάποια παιχνίδια που η φανέλα βαραίνει επικίνδυνα. Ακούγεται μεταφυσικό, αλλά στον αθλητισμό συμβαίνει αυτό.

Είναι πάμπολα τα παραδείγματα και αν τα αναφέρουμε, δεν θα γράψουμε άρθρο, αλλά βιβλιό.

Η φανέλα του Αρη στο μπάσκετ είναι βαριά. Πολύ βαριά. Ο Αρης δεν έχει καλύτερη ομάδα από τον Πανιώνιο, αλλά κατά ένα μαγικό τρόπο, σε ένα παιχνίδι, μπορεί από μόνη της να ανατρέψει τα προγνωστικά.

Από την άλλη μεριά υπάρχουν ομάδες που επηρεάζονται από τον μύθο του αντιπάλου, από το βάρος του ονόματος που καλούνται

να αντιμετωπίσουν. Και δεν έχουν ανάλογη εικόνα, με βάση όσα θα περίμενε κανείς.

Ισως αυτή είναι εξήγηση για το άσχημο αγωνιστικό πρόσωπο του Πανιωνίου, που ήταν η χειρότερος φετινός Πανιώνιος. Και μάλιστα στην πιο ακατάλληλη στιγμή, στο πιο σημαντικό ίσως ματς της σεζόν.

Γιατί όπως ήθελε ο Αρης να επιστρέψει σε τελικό, έτσι το ήθελε και ο Πανιώνιος, μετά μάλιστα από πολλά χρόνια. Περισσότερα από τον Αρη.

Ο Αρης ήταν μαγικός και μαγευτικός στο ξεκίνημα του αγώνα. Εκεί ο Πανιώνιος δεν ήταν ομάδα και δεν έγινε ούτε κατά τη διάρκεια του ημιτελικού. Ακόμα και όταν η διαφορά έπεσε από τους 27 πόντους στους 6, ο Πανιώνιος ήταν ομαδικός μόνο στο αμυντικό κομμάτι. Στη δική του άμυνα, ο Αρης είχε να κάνει με έναν παίκτη.

Αν κάποιος έλεγε ότι ο Αρης νίκησε τον ΜακΚόλουμ δεν θα είχε άδικο. Αλλος ένας τίτλος για το ματς θα ήταν, οι έφηβοι νίκησαν τους άνδρες. Γιατί ο Αρης είναι μια σύνθεση νεαρών παικτών, με λιγοστούς έμπειρους.

Ο Αρης δεν έπαιξε εξαιρετικό μπάσκετ, είχε όμως ψυχή και καρδιά. Το Παλέ πάντα έχει τον τρόπο να κάνει τους μπασκετμπολίστες να παίζουν παραπάνω από τις δυνάμεις τους. Ηταν ακόμα ένα παιχνίδι που το Παλέ ήταν κατάμεστο και η ατμόσφαιρα άκρως μπασκετική, χωρίς ακρότητες και ιστορίες.

Ηταν, λοιπόν, ένα δώρο που ήθελε να κάνει η ομάδα στους οπαδούς της εν όψει του εορτασμού για τα 100 χρόνια του συλλόγου. Και όπως φώναζε και ο κόσμος στις εξέδρες, χρόνια πολλά, αγάπη μου γλυκιά...