ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ | Ο Αρης, η Κηφισιά και το... Παγκράτι

Η συνταγή - και όχι το μυστικό - της επιτυχίας είναι διαφορετικό για κάθε περίσταση. Δεν είναι ίδια, δεν είναι μία, έχει πολλά και διαφορετικά πρόσωπα.

Η σεζόν άρχισε και δεν υπήρχε δράση μόνο στην Α1, αλλά και στην Α2... Το μεγάλο ματς ήταν κάπου στη μέση, αφού τα Τρίκαλα υποδέχθηκαν την Κηφισιά. Δηλαδή στην πρεμιέρα της Α1 αντάμωσαν οι δύο ομάδες που ανέβηκαν από την Α2 και είχαν πρωταγωνιστήσει στο ματς που συζητήθηκε όσο κανένα

άλλο την περασμένη σεζόν.

Λίγο έλειψε να έχουμε ανάλογο θρίλερ, αλλά τούτη τη φορά οι βολές μπήκαν για την Κηφισιά και ο Παπαθεοδώρου δεν έφυγε... μελιτζανής από το γήπεδο. Παπαθεοδώρου; Ναι, ο Ηλίας, ετών 37, ρούκι στην Α1... Πριν από μερικά χρόνια ήταν στον πάγκο του Λαρισαϊκού μετά του Μαρκόπουλου και ακολούθως της ΑΕΝΚ. Πήγε στην Κηφισιά στην Β' ΕΣΚΑ και έκανε όλη την πορεία μαζί της ως την Α1.

Τα οικονομικά της ΑΕΝΚ δεν τα λες άσχημα, έστω κι αν δεν υπάρχουν εκατομμύρια ευρώ στο μπάτζετ.΄Ομως για τα δεδομένα της εποχής, είναι καλά. Ο προπονητής είχε το ελεύθερο να διαλέξει και δημιούργησε ένα κράμα. Κράτησε αρκετούς από τους παλιούς που την ανέβασαν στην Α1, αλλά πήρε και έμπειρους... Μπαρουτοκαπνισμένους που λέμε. Τσαλδάρης, Λιακόπουλος και Βασίλιεβιτς είναι +30 και αυτοί "καθάρισαν" στα Τρίκαλα... Μια νεοφώτιστη ομάδα, δίχως βαριά φανέλα και μεγάλη ιστορία, δεν έχει την πολυτέλεια για πειράματα και ανάδειξη ταλέντων. Πρώτα θέλει να στεριώσει στην κατηγορία και μετά όλα θα είναι πιο εύκολα. Ο δρόμος που διάλεξε η Κηφισιά είναι μονόδρομος για την περίπτωσή της και γι αυτό θα καταφέρει - αν το καταφέρει - να μείνει και δεύτερη χρονιά στην Α1... Εχει καιρό για να γίνει Αρης...

Οχι, μην μπερδεύστε. Οχι Αρης σε τίτλους, φανέλα, ιστορία και κόσμο. Αυτό δεν θα το καταφέρει μέχρι και τη διάλυση του πλανήτη γη. Ομως το πρότζετ του τωρινού μπασκετικού Αρη είναι ωραίο και το έχουμε αναλύσει. Φυσικά και δεν είναι του μεγέθους αυτού του συλλόγου οι πανηγυρισμοί για το διπλό στη Δράμα, αλλά μήπως δεν είναι έτσι; Ο Μποχωρίδης, ο Γκίκας, ο Βεζένκοφ, ο Πουλιανίτης, ο Μούρτος, ο Τσακαλέρης,ο Αθηναίου. Ο Μήτογλου, ο Σαρικόπουλος, ο Λαρεντζάκης... Αυτά τα παιδιά αποτελούν το ρόστερ του Αρη, μαζί με τους έμπειρους Πελεκάνο, Ασημακόπουλο, Χαρίση και τον... Χαντ. Να πανηγυρίζουν, λοιπόν. Με την ψυχή τους. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Η απαγόρευση μεταγραφών έδωσε την ευκαιρία στον Βαγγέλη Αγγέλου να αναδείξει όλες τις προπονητικές του ικανότητες. Γκάλης, Γιαννάκης και Σούμποτιτς δεν υπάρχουν, οι τίτλοι είναι ακόμα μακριά, αλλά το Αλεξάνδρειο πρέπει να γεμίσει. Οχι μία ή δύο φορές. Πολλές περισσότερες, γιατί είναι η πιο υγιής προσπάθεια που κάνει ο Αρης την τελευταία πενταετία...

Α, υπάρχει και το Παγκράτι. Στην Α2 είναι και δεν έχει ούτε την οικονομική άνεση της Κηφισιάς, ούτε την αίγλη του Αρη. Το Παγκράτι όμως σημαίνει μπάσκετ... Παρότι στο Μετς η μπασκετική λογική πήγε περίπατο, στην ουσία νίκησε το μπάσκετ. Ο Φίλιππος Βέροιας (πριν από μία εβδομάδα είχε νικήσει σε φιλικό τον Αρη) έχει χρήματα, κάνει σίγουρα μια εξαιρετική προσπάθεια που αν συνεχιστεί θα τον φερει στα σαλόνια της Α1, όμως δεν παύει να είναι ένας σύλλογος που φημίζεται για το χάντμπολ! Γι αυτό και ο Ντίνος Καλαμπάκος με τα παιδιά του έκαναν πάρτι στην πρεμιέρα. Τα 30χιλιάρικα νίκησαν εύκολα τα 150 (σχετικοί είναι οι αριθμοί) γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που δεν αγοράζονται όλα με τα χρήματα. Προφανώς σε βάθος χρόνου ο Φίλιππος θα περάσει το Παγκράτι στη βαθμολογία, όμως στο Μετς παραδόθηκε μάθημα και μάλιστα δωρεάν. Αν το έμαθαν στη Βέροια θα το χρησιμοποιήσουν στο μέλλον; Οσο για το Παγκράτι; Εχει δρόμο μέχρι να κερδίσει την παραμονή του, αλλά ακόμα και μέσα από τόσες δυσκολίες, έδειξε για ποιο λόγο αντέχει τόσα χρόνια. Γιατί σε αυτό το μέρος, ξέρουν το μπάσκετ όσο λίγοι... Και ο Καλαμπάκος είναι το πρωί... καφετζής και το βράδυ προπονητής, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι... μάγειρας.