ΓΡΑΒΙΑ | Σε κάθε τέλος και μια αρχή

Όταν προσπαθήσεις να περιγράψεις με λέξεις κάτι που σε ξεπερνά, τότε το μόνο που θα πετύχεις (άθελά) σου είναι να το υποβαθμίσεις… Για αυτό θα προσπαθήσω να αποφύγω τα πολλά λόγια και επιχειρήσω να σταθώ στην ουσία.

Το ποιά είναι η προπονητική αξία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και το τι σήμαινε για το ελληνικό μπάσκετ και πιο ειδικά για τον Παναθηναϊκό, είναι γνωστό. Προφανώς, λοιπόν, κανείς δεν μπορεί να είναι χαρούμενος που αυτή η τεράστια προσωπικότητα αποφάσισε να μην παραμείνει στο Τριφύλλι και μετά από 13 χρόνια να αφήσει πίσω του τον πράσινο πάγκο που έχει «ποτίσει» από τις σαμπάνιες

των επιτυχιών του. Αρνούμαι, ωστόσο, να ασπαστώ και το αίσθημα καταστροφής που έχει κυριεύσει τους απανταχού «πράσινους».

Ναι όλοι συμφωνούν ότι ο Σέρβος κόουτς είναι ο κορυφαίος και ότι τα κατορθώματά του δύσκολα θα τα ξεπεράσει κάποιος άλλος. Ωστόσο, ο Παναθηναϊκός δεν είναι μια τυχαία ομαδούλα, ούτε εμφανίστηκε στην ελίτ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ με την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς… Η διοίκηση τα πρώτα χρόνια έπαθε, στην συνέχεια έμαθε, το 1996 κατέκτησε το πρώτο της Ευρωπαϊκό και έπειτα προνόησε και «επένδυσε» επί 13 χρόνια στον Ζοτς, με αποτέλεσμα να βγουν και οι δύο κερδισμένοι από την πολύ καλή συνεργασία τους.

Γιατί μπορεί οι συνθήκες να άλλαξαν αρκετά τα τελευταία χρόνια, όπως και τα οικονομικά δεδομένα της οικογενείας Γιαννακόπουλων, όμως, παρόλα αυτά οι ιδιοκτήτες κατέβαλαν πάντα κάθε δυνατή προσπάθεια να του παρέχουν τις καλύτερες συνθήκες, αλλά και τους καλύτερους παίκτες… Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, λοιπόν, έφυγε ο Παναθηναϊκός, όμως, παραμένει! Και για να παραμείνει ισχυρός θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι θα επιλεγεί για τον πάγκο της ομάδας μια λύση, ικανή να την κρατήσει στο υψηλότερο επίπεδο…

Από κει και πέρα, θεωρώ φάουλ και όσους αναζητούν -ειδικά την συγκεκριμένη χρονική στιγμή- τα αίτια της φυγής του Ομπράντοβιτς είτε σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας, είτε ακόμη και σε πραγματικά γεγονότα, που ίσως όμως λανθασμένα να θεωρούνται καταλύτης του διαζυγίου. Νιώθω σα να «προσβάλουν» αυτό που με τόση αγάπη «έχτισαν» τόσα χρόνια οι δύο πλευρές και που με νύχια και με δόντια προσπάθησαν να προστατεύσουν ακόμη και την ώρα του χωρισμού τους…

Προτιμώ να σταθώ στο προφανές… Η σχέση αυτή Ζοτς-Παναθηναϊκού υπέστη –όπως και οι σχέσεις- στην ζωή την φθορά του χρόνου. Αλλωστε, και στο παρελθόν είχε βρεθεί ο Σέρβος τεχνικός στην πόρτα της εξόδου, απλά τότε δεν την είχε περάσει την τελευταία στιγμή…

Και για να μην σας ταλαιπωρώ περισσότερο, ας μείνουμε στο δεδομένο… Κάθε τέλος, εμπεριέχει και μια νέα αρχή. Και ο Παναθηναϊκός θα παλέψει για την καλύτερη δυνατή…