Οι πύλες της κολάσεως άνοιξαν, αλλά στα κόμματα νομίζουν ακόμα ότι ψιχαλίζει

Κάθε φορά που η κυβέρνηση φέρνει στη Βουλή ένα νομοσχέδιο έκτρωμα, στην Αθήνα γίνονται επεισόδια. Μέσα σε δύο χρόνια έχουμε θρηνήσει 4 συμπολίτες μας, τους τρεις της Marfin και τον χθεσινό άτυχο οικοδόμο. Δηλαδή τον Δεκέμβριο που θα ξαναγίνει χαμός για την 7η δόση, πόσοι νεκροί και πόσοι τραυματίες θα υπάρχουν;

Η ανθρώπινη ζωή μετρά το ίδιο, είτε σε λένε Αλέξη, είτε Δημήτρη είτε Αγγελική, Παρασκευή, Επαμεινώνδα. Είτε είσαι 15 ετών είτε 28 και πέφτεις νεκρός κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, επεισοδίων, λαϊκής διαμαρτυρίας ή αστυνομικής αυθαιρεσίας, το τίμημα είναι το ίδιο βαρύ, για την οικογένεια του νεκρού πρώτα και για την κοινωνία μετά.

Τα χθεσινά επεισόδια στο Σύνταγμα έρχονται να προστεθούν στις πράξεις βίας, βανδαλισμών, καταστροφών και αναρχίας που ζούμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ειδικά από την εποχή του Μνημονίου και μετά. Δεν έχει σημασία να πούμε αν φταίει η ανίκανη Αστυνομία, αν τα ΜΑΤ κάνουν ή όχι καλά τη δουλειά τους, αν μεταξύ των κουκουλοφόρων και των μπαχαλάκηδων βρίσκονται και ασφαλίτες ή αν το ΠΑΜΕ έχει γίνει νταβατζής των κοινωνικών αγώνων κι όλοι άλλοι είναι ξεπουλημένοι στο σύστημα, όπως αρέσκονται κάτι όψιμοι αριστερούληδες του Περισσού να λένε, ενώ τόσο χρόνια έδιναν δεκανίκια στον παπανδρεϊσμό. Όλα αυτά θα τα κρίνει η ιστορία.

Αυτό που έχει σημασία να πούμε τώρα είναι ότι η κοινωνία τρέχει στην κατηφόρα χωρίς κανένα φρένο. Οι χθεσινές συγκρούσεις, πέρα από το νεκρό και τους δεκάδες τραυματίες, ήταν τόσο ωμές και τόσο σκληρές που ακόμη κι αυτές οι εικόνες από τη Λιβύη με τον Καντάφι ωχριούν.
Από τις σπάνιες φορές που βρεθήκαμε να παρακολουθούμε έναν εμφύλιο πόλεμο μέσα σε μια διαδήλωση κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτά τα βλέπαμε μόνο σε ραντεβού θανάτου που κλείνουν “οπαδοί” του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού.

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται πλέον στα όριά της, οι αντοχές έχουν εξαντληθεί και -με βάση τα χθεσινά- ο νόμος της ζούγκλας αρχίζει να κυριαρχεί. Ποιος θα νικήσει τον άλλο: οι μπαχαλάκηδες ή οι υπόλοιποι. Εκεί καταντήσαμε, να πολεμάμε τον διπλανό με τον οποίο μπορεί να πίνουμε καφέ την επόμενη ημέρα. Σκηνές εμφυλίου στην Ελλάδα του 2011.
Κι αν για κάποιους η οικονομική καταστροφή είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η διάρρηξη της συνοχής της Ελλάδας είναι περισσότερο ανησυχητικό φαινόμενο. Όταν θα επικρατήσει πλήρως ο νόμος της ζούγκλας τότε δε θα έχει νόημα να μιλάμε για χρέος ή έλλειμμα.

Μπροστά σ’ αυτή την άθλια εικόνα που εμφανίζει η ελληνική κοινωνία ένας είναι ο τρόπος να αντισταθούμε. Ο μαζικός αγώνας χωρίς μπάχαλο και η απομόνωση των προβοκατόρων που διαλύουν την Αθήνα γιατί δε θέλουν να κατεβαίνει και να διαδηλώνει ο κόσμος κατά της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο και η χώρα οδηγείται στον γκρεμό. Αν κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ έχουν ακόμη φιλότιμο θα πρέπει να παραιτηθούν από ντροπή για τα όσα έγιναν χθες, για να μην πούμε