Οι πειρατές της Παραλιακής...

ΤΗΣ ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Στενάζει η χώρα από την απεργία και τα μπλόκα των ταξιτζήδων. Στενάζει από μέσα του και ο Αντώνης Σαμαράς που την πάτησε, τους έδωσε αέρα και τώρα κινδυνεύει να βρεθεί πολιτικός όμηρος του Θύμιου Λυμπερόπουλου. Τι θα συμβεί αύριο - μεθαύριο αν τα φέρει έτσι η κατάρα και του ζητήσει υπουργείο; Και για να έχουμε καλό...
ερώτημα, πόσους Γιάννηδες Μανώληδες αντέχει πια αυτό το κόμμα;
Για τα μίντια, ούτε λόγος. Η καλύτερή τους, να 'χουν μαλλί να ξάνουν κι αν είναι και ακαζού, ακόμη καλύτερα. Κι ας πάει να κουρεύεται ο τουρίστας που βρίσκει το αεροδρόμιο περικυκλωμένο, τους δρόμους γύρω από το λιμάνι υπονομευμένους και τους αρχαιολογικούς χώρους αποκλεισμένους.

Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια γιατί ο έλλην ταξιτζής δεν είναι ένας απλός επαγγελματίας, αλλά μια τοτεμική φιγούρα ικανή να αναλάβει εργολαβία ολόκληρη την εθνική μας αφήγηση. Κονόμα, θράσος, κακώς εννοούμενη τεστοστερόνη, οχήματα που ζέχνουν, οδηγοί που ζέχνουν, οδηγούν χωρίς ζώνη και σου ζαλίζουν τον έρωτα με όσα είδαν το προηγούμενο βράδυ στον Λαζόπουλο ή στην «Ελληνοφρένεια».

Μ' αυτή την απεργία γλιτώσαμε τουλάχιστον από τις πολιτικές τους αναλύσεις μέσω του μπροστινού καθρέφτη. Κι ας ξεροσταλιάζουν στα πεζοδρόμια μάνες με μωρά, παραζαλισμένοι γέροντες και άνθρωποι με ειδικές ανάγκες.

Πριν τους χτυπήσει η αναδουλειά και αρχίσουν να βολοδέρνουν με τη σημαία μεσίστια, είχαν το προνόμιο να διαλέγουν πελάτη α βολοντέ. Αυτό το τελευταίο τούς το 'χα φυλαγμένο από μια φορά που ένας ταρίφας προσπάθησε να με βγάλει με το ζόρι για να πάρει κούρσα τη Βίκυ Κουλιανού που στεκόταν με το χέρι απλωμένο Σκουφά και Βουκουρεστίου γωνία. Για να 'χει να κοκορεύεται στις παρέες του.

Κι αν η ιστορία μου αυτή σας φαίνεται φανταστική, τότε και η απεργία του Θύμιου Λυμπερόπουλου είναι ανυπόστατη και εντελώς αποκύημα της φαντασίας του. Τον διαψεύδουν οι ταξιτζήδες των μικρών νησιών του Αιγαίου που συνεχίζουν κανονικά τη δουλειά τους γιατί η «χάι σίζον» είναι πολύ μικρή και η ζωή έχει μεγάλες απαιτήσεις.

Τον διαψεύδουν και οι ουκ ολίγοι συνάδελφοί του, του Λεκανοπεδίου, που παίρνουν στη ζούλα κούρσες από λιμάνια, τρένα και αεροπλάνα, σπίτια και γραφεία με ένα εχέμυθο τηλεφώνημα και επί συνεντεύξει όπως στον οδοντογιατρό.

Χρεώνουν βέβαια κάτι παραπάνω και πληρώνονται με μαύρα, αλλά η δουλειά γίνεται παστρικά και κυριλέ. Προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου η ιδέα να επιστρέψουμε στα χρόνια που το πειρατικό ταξί έγραφε τη δική του ιστορία στη μαυρόασπρη Αθήνα του Φωτόπουλου, του Ρίζου και του Χατζηχρήστου. «Με ένα τριαράκι σε πάω Φιλοθέη» όπως έλεγε ο συχωρεμένος ο Παπαμιχαήλ στη Λίλιαν Μηνιάτη.

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ