Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί;

Δεν θα σε πάρω, δεν θα σε πάρω....

Ναι, ναι, ξέρω. Όλες οι γυναίκες κρύβουμε μέσα μας μια βασίλισσα (όντως, και αυτό ακριβώς θέλω να με κάνει να νιώθως, βασίλισσα δηλαδή, σε κάθε ευκαιρία) και όλες ονειρευόμαστε μια μέρα να ζήσουμε τη δική μας εκδοχή του παραμυθιού με κατάληξη «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» περπατώντας αγέρωχες και με χαμόγελο καρφιτσωμένο στην ευτυχισμένη μούρη τους σε κάποια σκαλάκια εκκλησίας.

Κι όμως, αγαπημένε μου, δεν μας καταδιώκει όλες αυτή η φαντασίωση. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, είναι αληθινό. Και το ξέρεις κιόλας, εδώ που τα λέμε.



Φυσικά και γνωρίζω ένα σκασμό ομόφυλές μου που διαθέτουν φυλαγμένα σε μπαούλα αποκόμματα περιοδικών με τα νυφικά των ονείρων τους, λίστες που γεμίζουν και αδειάζουν με δυνητικούς καλεσμένους για την πιο σημαντική μέρα της ζωής τους που κάποτε, που θα πάει, θα έρθει, ακόμα και μικρογραφία του χώρου της εκδήλωσης, με λιλιπούτειες ροτόντες και ανθρωπάκια με τα καρτελάκια τους γραμμένα στο κατάλληλο (ανά πάσα στιγμή, μέχρι τη μεγάλη στιγμή) sitting. Είναι πολλές, πάρα πολλές. Δακρύζουν από συγκίνηση που η Kate βρήκε τον πρίγκιπά της και περιμένουν με αγωνία να συναντήσουν τον δικό τους. Και, δεν θα το αρνηθώ, είμαι και εγώ μια από εκείνες που ευγνωμονούν τη μοίρα, την τύχη και τις περιστάσεις που έφεραν και τον δικό μου πρίγκιπα στο δρόμο μου. Ή (μπορείς να την πεις και ανεπαίσθητη) διαφορά μας είναι πως, στην δική μου περίπτωση, ο πρίγκιπάς μου θέλω να παραμείνει ενδεδυμένος με ρούχα απλά και καθημερινά και αν τυχόν φορέσει κανένα φράκο να είναι γιατί πρέπει, π.χ. να πάει στους «Χρυσούς Σκούφους», στους «Άνδρες της Χρονιάς» ή σε κάποιο άλλο λαμπερό event από εκείνα που συμβαίνουν στην λόκαλ γκλαμουριά μας. Όχι γαμπριάτικο κοστούμι.



Δεν ξέρω αν πρόκειται για γενετικό σφάλμα στο DNA μου, μα η σκέψη και μόνο του να φυλακιστώ μέσα σε ένα (πλουμιστό ή μη) νυφικό, να σκαρφαλώσω στα γοβάκια μου και να χαιρετώ ένα σωρό ανθρώπους που θα μου εύχονται «βίον ανθόσπαρτο» αφού περάσω το τελετουργικό δράμα του μυστηρίου του γάμου με κάνει να ασφυκτιώ και κόκκινες καντήλες εμφανίζονται στο πάλλευκο δερματάκι μου. Δώσε μου το δαχτυλίδι, φόρα το και εσύ, ας κάνουμε tattoo αν δεν σε βολεύει και ας δηλώσουμε παντρεμένοι. Καμία αντίρρηση. Μα μην με υποβάλεις στο μαρτύριο μιας εκκλησιαστικής τελετής και της παρελκόμενης συνέχειάς της. Θα φαρμακωθώ. Και, το χειρότερο είναι, πως ούτε και τότε το νυφικό δεν θα το γλιτώσω αφού οι άγαμες κορασίδες θάβονται με αυτό αν τυχόν εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο.

Τhe King

Δεν σε ενδιαφέρει να παντρευτείς. Πάω πάσο. Δεν είναι κάτι που θα στο επιβάλλω, έτσι και αλλιώς, με το ζόρι. Και φυσικά δεν περίμενα με το φολκλόρ ρουαγιάλ της προηγούμενης -γαλαζοαίματης- Παρασκευής να αλλάξεις γνώμη βλέποντας τον William και την Κate να φεύγουν ευτυχισμένοι νεόνυμφοι με τη μπλε, κάμπριο Aston Martin από το παλάτι του Μπάκιγχαμ (την οποία -στην Aston Martin αναφέρομαι, όχι στην Kate- σε έν