Θανάσης Βέγγος : μια σπάνια συνέντευξή του πριν 40 χρόνια

Είναι γνωστόν πως ο Θανάσης Βέγγος δεν έδινε συνεντεύξεις. Δεν τα πήγαινε καλά με τη δημοσιότητα και – προφανώς – είχε τους λόγους του γι’ αυτό. Είναι γνωστόν, επίσης, πως τον πολιορκούσαν πάμπολλοι για να μιλήσει, καταφέρνοντας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να του αποσπάσουν ελάχιστες μόνο λέξεις (με κάποιες μικρο-εξαιρέσεις τα τελευταία χρόνια).Δεν ήταν, όμως, έτσι πάντα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο Θανάσης Βέγγος είχε μιλήσει στον συντάκτη του περιοδικού Σύγχρονος Κινηματογράφος Τάκη Παπαγιαννίδη (γνωστός σκηνοθέτης επίσης), με την κουβέντα να καταγράφεται και να δημοσιεύεται στο τεύχος 13 του περιοδικού (Μάρτιος-Απρίλιος-Μάιος του 1971). Αντί λοιπόν να πω εγώ το μακρύ μου και το κοντό μου για τον Θανάση Βέγγο, που εν πάση περιπτώσει θα έχω την ευκαιρία όποτε θέλω να το πράξω – ένα από τα πρώτα κείμενά μου στο Jazz & Τζαζ (τεύχος 38, 5/1996) τον είχε για πρωταγωνιστή, ακόμη και στο εξώφυλλο – σκέφθηκα πως θα είναι απείρως πολυτιμότερο να διαβάσετε ολόκληρη εκείνη τη συνέντευξή του στον Σύγχρονο Κινηματογράφο. Όλοι θα μάθουμε πολλά. Στο εξώφυλλο, δε θυμόμαστε  – να έγινε ποτέ «εξώφυλλο» ο Βέγγος σε άλλο ελληνικό κινηματογραφικό περιοδικό. Σύγχρονος Κινηματογράφος τεύχος 7, Ιούνιος-Ιούλιος 1970. Οι εμφάσεις στις απαντήσεις του Θανάση Βέγγου είναι του εκδότη,-Επειδή είσαι από τους λίγους ανθρώπους σ’ αυτόν τον τόπο, που εμφανίστηκε στο σινεμά χωρίς να ‘χει καμιά σχέση μ’ αυτό και δημιούργησε ένα χαρακτήρα, θα ‘θελα να μου μιλήσεις για το ξεκίνημά σου.- Θ.Β.: Ο Κούνδουρος. Ο Νίκος Κούνδουρος. Αν δεν συναντιόμαστε στο Στρατό, δεν θα υπήρχε στο πανί ούτε Θανάσης, ούτε Βέγγος. Δούλευα σ’ ένα πατάρι τα δέρματα. Στο Στρατό μαζευτήκαμε μια ομάδα για να σκαρώσουμε μια παράσταση. Ο Κούνδουρος ήταν σκηνογράφος. Μια μέρα μου λέει: «Θανάση, όταν απολυθούμε θα παίξεις σε μια ταινία που θα φτιάξω». Γύρισα στο πατάρι κι ούτε που το θυμόμουνα. Έτσι, όταν ήρθε να με βρει, δεν είχα καμιά διάθεση πια κι αρνήθηκα.Η επιμονή του όμως ήταν τέτοια, που στο τέλος με κατάφερε. Γυρίστηκε η «Μαγική Πόλη» και βρέθηκα μέσα σ’ ένα καινούργιο κόσμο, που ταυτόχρονα αποτελούσε και μια λύση για το οικονομικό μου πρόβλημα. Έπαιζα τρίτους ρόλους και δούλευα σαν φροντιστής για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτή είναι η αρχή. Χειρότερες μέρες δε θυμάμαι στη ζωή μου. Γυρίστηκε και ο «Δράκος». Μέσα σε δυο χρόνια έπαιξα 22 μικρούς ρόλους που μ’ είχαν τσακίσει. Ήθελα να κάνω κάτι άλλο, οπωσδήποτε κάτι πιο σημαντικό. Είχα κάποια επιτυχία και μου δώσαν ρόλους πρωταγωνιστή. Πνιγόμουνα εκεί μέσα, καταλάβαινα πως δεν ήμουν εγώ, αλλά κάποιος ηθοποιός Βέγγος που τον μεταχειριζόντουσαν όπως ήθελαν. Σε τέτοιο σημείο φτάσανε τα πράγματα, και σκέφτηκα να κάνω μια δική μου εταιρία παραγωγής, όπου οι ταινίες θα γινόντουσαν όπως πάνω-κάτω ήθελα.Με βοήθησαν πολύ δύο σκηνοθέτες που κατάλαβαν και πίστεψαν σ’ αυτά που σκεφτόμουνα. Ο Πάνος Γλυκοφρύδης και ο Ερρίκος Θαλασσινός. Ταινίες σαν τον «Παπατρέχα» ή το «Μην Είδατε τον Παναή» δεν θα ‘βγαιναν χωρίς αυτούς. Και μέχρις ένα σημείο ήμουνα ήσυχος. Είχα δυο ανθ