Πάμελα Πάπας: η Ελληνίδα που κατέκτησε το Έβερεστ

Η Πάμελα Παπάς ανήκει στις Ελληνοαμερικανίδες που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μακριά από την πατρίδα, αλλά είναι σαν να μην έφυγαν ποτέ από αυτή. Γαλουχημένη σε ένα αυθεντικό ελληνοκεντρικό περιβάλλον, η επιρροή των γιαγιάδων και των παππούδων με καταγωγή από την Ικαρία ήταν αρκετά καταλυτική ώστε να μεταφερθούν εικόνες της Ελλάδας αυτούσιες στο σπίτι που μοιραζόταν όλη η οικογένεια στις ΗΠΑ.Οι γονείς της, Σπύρος και Βασιλική, γεννήθηκαν επίσης στην Αμερική και η Πάμελα, ως δεύτερης γενιάς Ελληνοαμερικανίδα, νιώθει ιδιαίτερα περήφανη για την καταγωγή της. Η ίδια δηλώνει ότι διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία των Ελληνίδων: το πάθος με ότι καταπιάνεται, την οξυδέρκεια αλλά και το μεσογειακό ταμπεραμέντο. Σήμερα, ζει και εργάζεται ως πυρηνική φαρμακοποιός στη Φλόριντα.Πόσα χρόνια ασχολείσαι με την αναρρίχηση;Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η αγάπη για τη φύση και τα βουνά υπήρχε βαθιά χαραγμένη μέσα μου. Τα τελευταία πέντε χρόνια Ξεκίνησα να ασχολούμαι συστηματικά, όταν δοκίμασα να αναρριχηθώ σε βουνά του Μεξικού χωρίς να έχω κάποια εμπειρία. Το να είσαι πάνω στα βουνά, με ότι προκλήσεις αυτό συνεπάγεται, με ώθησε να εθιστώ στην αναρρίχηση. Από εκείνο το σημείο και έπειτα το νερό μπήκε στο αυλάκι: ήδη έχω ανέβει στο Ρέινιερ, στο Ελμπρούς, στο Κιλιμάντζαρο, στο Μάσταγκ Ατα κ.ά. Ήταν, όμως, στο Ντενάλι της Αλάσκας όταν συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι άξιζε να δοκιμάσω να αναρριχηθώ πιο ψηλά, να φτάσω στο Έβερεστ.Ένιωσες ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για ένα τέτοιο εγχείρημα;Δεν ξέρεις ποτέ ποια είναι η κατάλληλη στιγμή. Τον περασμένο Νοέμβριο, όμως, ξεκίνησα εντατική προπόνηση ώστε να μπορώ να αντεπεξέλθω στις δυσκολίες του όλου εγχειρήματος. Έκανα όλες τις ασκήσεις που χρειάζονταν για να προσαρμοστεί το σώμα μου σε συνθήκες ελάχιστου οξυγόνου και σε πολλές περιπτώσεις έπρεπε να ξεπεράσω τα όρια της αντοχής μου. Η μητέρα μου, ως γνήσια Ελληνίδα, πανικοβλήθηκε όταν της το ανακοίνωσα πως ετοιμάζομαι για τα Ιμαλάια. Ο πατέρας μου, από την άλλη πλευρά, με ενθάρρυνε σε μεγάλο βαθμό και στάθηκε δίπλα μου για να μου υπενθυμίζει να παραμείνω προσηλωμένη στον στόχο μου.Υπήρξε φόβος μέσα σου; Ο φόβος του αγνώστου ή του ακατόρθωτου;Ο φόβος ίσως υπάρχει προτού ξεκινήσεις την προσπάθεια. Μάλιστα, μέρος της προετοιμασίας αφιερώθηκε στην καταπολέμηση των όποιων φόβων. Όταν, όμως, φτάσαμε στο Κατμαντού, δεν υπήρχε πλέον χρόνος και πολυτέλεια για να αισθανθώ φόβο. Εκεί έπρεπε να είμαι απόλυτα προσηλωμένη κάθε στιγμή στις δυσκολίες που συναντήσαμε. Δεν το σκεφτόμουν. Άλλωστε ο φόβος σε αποπροσανατολίζει.Η ζωή σου άλλαξε μετά το Έβερεστ;Η αλήθεια είναι ότι κατάφερα κάτι πολύ σημαντικό και δύσκολο. Οι άνθρωποι στην καθημερινότητα τους, είτε θέτουν μικρούς είτε πιο μεγάλους στόχους, ανα­καλύπτουν δικαιολογίες και δυσκολίες για να μην τολμήσουν και να μην προσπαθήσουν. Εγώ δεν είμαι κάποια υπεραθλήτρια, κατάφερα όμως κάτι τόσο μεγάλο με σκληρή προετοιμασία και προσπάθεια. Πλέον, ύστερα από αυτό το επίτευγμα, τίποτα δεν μου φαίνεται ακατόρθωτο.Πώς ένιωσες τη στιγμή