Γιάννα Αγγελοπούλου: ο γιος της Παναγιώτης ανήκει στους «Αγανακτισμένους»

Αίσθηση και μεγάλη εντύπωση προκαλεί το άρθρο του πρωτότοκου γιου του Θόθωρου  και της Γιάννας Αγγελοπούλου, Παναγιώτη Αγγελόπουλου, το οποίο δημοσιεύεται στην Athens Voiceστις 13-9 με τον τίτλο «Η Εποχή των Τεράτων».Ο γιος της Γιάννας αποδεικνύει ότι έχει φωνή και ότι δεν είναι ένα ακόμη πλουσιόπαιδο χωρίς πολιτική συνείδηση. Θα χαρούμε πολύ να τον δούμε να μπαίνει στην πολιτική μαζί με άλλα αξιόλογα νέα παιδιά, που δεν έχουν ανάγκη να τα "φάνε' μαζί με το λαουτζίκο!Στο άρθρο του ο  Παναγιώτης Αγγελόπουλος καυτηριάζει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα κάνοντας λόγο μάλιστα για «κινεζοποίησή» της κατηγορώντας την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ για πολιτική αφαίμαξης που έχει οδηγήσει σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και σε κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας, όπως λέει.«Η γενικευµένη οργή για την εκποίηση της δηµόσιας περιουσίας και την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας αποκρυσταλλώθηκε στο σύνθηµα «δεν χρωστάµε, δεν πουλάµε, δεν πληρώνουµε» σημειώνει μεταξύ άλλων σε πρώτο πληθυντικό ενώ καταλήγει ενθυμούμενος «τα λόγια του Αντόνιο Γκράµσι: «Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε στην εποχή των τεράτων». Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ Στις 25 Μάη ξέσπασε στην πλατεία Συντάγµατος ένα µαζικό πολιτικό κίνηµα αντίστασης και χειραφέτησης, που αποτέλεσε µια κρίσιµη καµπή στον «παρατεταµένο λαϊκό πόλεµο», ο οποίος ξεκίνησε µε την ψήφιση του επαχθούς Μνηµονίου και κλιµακώθηκε µε έντεκα πανεργατικές γενικές απεργίες. Στην υπό «κινεζοποίηση» Ελλάδα της διαρκούς λιτότητας και της οικονοµικής εξαθλίωσης, του εργασιακού µεσαίωνα και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, το κίνηµα των πλατειών εξέφρασε τη διάρρηξη των παγιωµένων σχέσεων αντιπροσώπευσης και των αστικών κοινωνικών συµµαχιών, µεταµορφώνοντας την κρίση από οικονοµική σε πολιτική.Kαθοριστικής σηµασίας στοιχείο, συµβάλλον και στην αντιφατικότητα του κινήµατος, υπήρξε η συµµετοχή χιλιάδων ψηφοφόρων του πελατειακού δικοµµατισµού, ορµώµενων από τη δυσαρέσκεια και την απόγνωση απέναντι στην πολιτική αφαίµαξης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.Ο µαχητικός Ιούνιος, κατά τον οποίο εξαπλώθηκε σε δεκάδες πλατείες της χώρας ο δηµοκρατικός θεσµός της λαϊκής συνέλευσης, χαρακτηρίστηκε από γοργές εξελίξεις όσον αφορά στην ιδεολογική ταυτότητα του κινήµατος των «Αγανακτισµένων».Οι πρώτες µέρες της κινητοποίησης, όταν αυτή αγκαλιάστηκε από τα αντιδραστικά ΜΜΕ, σηµαδεύτηκαν από έντονη εχθρότητα απέναντι στην παρέµβαση κοινωνικών συλλογικοτήτων και οργανωµένων µορφών ταξικής πάλης (κόµµατα, συνδικάτα).Σύντοµα, όµως, αποδείχτηκε ότι για να αγωνιστούµε µε το σύνθηµα «δεν φεύγουµε αν δεν φύγουν κυβέρνηση, τρόικα, χρέος», έπρεπε το κίνηµα να ριζοσπαστικοποιηθεί, να αποκτήσει πολιτικές θέσεις και να µπολιαστεί στους χώρους εργασίας, δηλαδή να επεκταθεί η δηµοκρατική αυτοοργάνωση στο πεδίο της οικονοµίας, µε απώτερο σκοπό τον κοινωνικό εργατικό έλεγχο.Σ´ αυτή την κατεύθυνση υπήρξαν αξιοσηµείωτα βήµατα, καθώς στις κινητοποιήσεις πρωτοστάτησαν οι υπάλληλοι σε κλάδους εντατικής εκµετάλλευσης του ιδι