Πέθανε ο ποιητής Δημήτρης Ελευθεράκης

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 42 ετών άφησε ο Δημήτρης Ελευθεράκης. Ήταν ένας από τους ποιητές της νεότερης γενιάς και ο θάνατός του «βύθισε» στο πένθος τον κόσμο των γραμμάτων.Σπούδασε ελληνική και ξένη φιλολογία στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Εδιμβούργο, ενώ τα ποιήματά του πρωτοδημοσιεύτηκαν το 1998 στο περιοδικό «Νέα Εστία».Ο Δημήτρης Ελευθεράκης επιμελήθηκε τις εκδόσεις των ποιημάτων του Κ. Γ. Καρυωτάκη (2010) και του Κ. Π. Καβάφη (2011) και δημοσίευσε, μαζί με τους ποιητές Δημήτρη Αγγελή και Σταμάτη Πολενάκη, το βιβλίο «Με το περίστροφο του Μαγιακόφσκι: μία συζήτηση για την ποίηση» (2010).Συνολικά, πέντε ποιητικές συλλογές είχαν δημοσιευθεί, ενώ κάποια από τα ποιήματά του δημοσιευθήκαν σε διάφορες εφημερίδες αλλά και περιοδικά.Αξίζει να αναφέρουμε ότι για τα «Εγκώμια» (εκδόσεις Πατάκη 2013) είχε βραβευτεί από το ηλεκτρονικό περιοδικό «Ο Αναγνώστης».Η τελευταία του ποιητική συλλογή με τίτλο «Άσπρα μήλα» θα κυκλοφορήσει στις αρχές του νέου έτους από τις εκδόσεις Πατάκη.Οι εκδόσεις Πατάκη θέλησαν να τον αποχαιρετήσουν με ένα πολύ συγκινητικό μήνυμα στο Facebook, δημοσιεύοντας παράλληλα ένα από τα ποιήματα της προς έκδοση συλλογής του:ΜετενσαρκώσειςΚάθε πρωί που πίνω καφέ ή ετοιμάζω ένα σάντουιτςσκέπτομαι αν θα είμαι κι αύριο εδώαν θα κάθομαι στο ίδιο γραφείο, στο ίδιο μπαλκόνιαν θα κοιτάζω το μακρύ μανίκι μου να ξεχειλίζειαπό εκείνο το ζώο που είναι το χέρι μουαν το χέρι μου θα φιλοξενεί το ίδιο μολύβιαν το μολύβι θα κάνει τις ίδιες κινήσειςζεστό σαν το σάλιο ενός ευαίσθητου σαλιγκαριού.Ναι, η ψυχή κατοικεί μέσα στις άπειρες κοιλότητεςτων οργάνων, κι εμείς χορεύουμε γύρω τηςχορεύουμε γυμνοί γύρω από την ψυχή με ό,τιδεν είναι ψυχή, με ό,τι δεν έχει ψυχή. Κάποτεη κρήνη του αίματος παύει, ύστερα από μακρύ πηγαιμό,το πηχτό της ανάβλυσμα κι η ψυχή αιωρείταιγυρεύοντας με αγωνία έναν άλλο ιστό να εισέλθειστην κοιλότητα μιας βελανιδιάς ή να υψωθείσαν διάφανο πούπουλο έως το στόμα ενός ιερού λιονταριού.Όσο γι’ αυτήν εδώ την ψυχή, μακάρι να μην ταξιδέψειπρος τα πάνω ή προς τα κάτω παρά μόνο διαβαίνονταςτην εύκρατη κοιλάδα των μετενσαρκώσεωννα φέρει μαζί της τα μικρά σωματίδια ενός ραγισμένου δοχείουένα δροσερό πρωινό που κάποιος θα βλέπειτο μακρύ μανίκι του να ξεχειλίζειαπό εκείνο το ζώο που είναι το χέρι τουζεστό σαν το σάλιο ενός ευαίσθητου σαλιγκαριού.