Χατζηφωτίου: Τα παιδικά χρόνια, η ζωή στο Παρίσι και ο πόλεμος

Σε ηλικία 99 ετών «έσβησε» ο σπουδαίος δημοσιογράφος και συγγραφέας Ζάχος Χατζηφωτίου που τις τελευταίες ημέρες νοσηλευόταν στο νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ, λόγω ραγδαίας επιδείνωσης της υγείας του.Πέθανε ο Ζάχος ΧατζηφωτίουΗ δημόσια εμφάνιση του Ζάχου Χατζηφωτίου στο Ηρώδειο το 2013/ Φωτογραφία NDP Ζάχος Χατζηφωτίου: Δαπάνη του Δήμου Αθηναίων η κηδεία στο Α' ΝεκροταφείοΟ εκλιπών είχε παραχωρήσει μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στην «Athen Voice», όπου είχε μιλήσει για τα παιδικά του χρόνια, τον πόλεμο του '40, τις γυναίκες που γνώρισε και την πολυτάραχη ζωή του. Αναφερόμενος στο πατρικό του σπίτι και τα παιδικά του χρόνια, δήλωσε χαρακτηριστικά «Γεννήθηκα στην Πλάκα. Μέναμε κοντά στο μνημείο του Λυσικράτους σε ένα αριστοκρατικό σπίτι δίπατο κτισμένο το 1880 δίπλα στη δουλειά του πατέρα μου. Το δικό μου «στρατηγείο» ήταν το θεόρατο μπαλκόνι μας. Από κει «επιθεωρούσα» κάθε μέρα τα δρώμενα της ήσυχης γειτονιάς μας. Πρώτα-πρώτα το μεγάλο κάρο που μάζευε δυο φορές την εβδομάδα τα σκουπίδια, την παπλωματού, τη χορταρού, τον ακονιστή, διάφορους γυρολόγους και φυσικά τους γείτονες με τα ατελείωτα πήγαιν’ έλα τους. Ήμουν και τυχερός. Το 1928 εγκαταστάθηκε ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας ο Καραγκιόζης του Χαρίδημου και φυσικά από το λαμπρό θεωρείο μου δεν άφηνα παράσταση για παράσταση. Πέρασα από τα καλύτερα σχολειά της Αθήνας, τη Σχολή Χιλ, το Κολλέγιο Ψυχικού, την Αναργύρειο Κοργιαλένειο Σχολή Σπετσών. Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια στο Αρσάκειο κι αν δεν παντρευόταν θα γινόταν η διευθύντρια. Την είχα λοιπόν αποκλειστικά δική μου ως δασκάλα και αυτή είχε μόνο έναν μαθητή, εμένα! Σε νεαρή ακόμη ηλικία ήξερα όλα τα έργα των αρχαίων κλασικών, συν γαλλικά και αγγλικά».Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι ως παιδί ήταν άτακτο, αναγκάζοντας τη μαμά του ακόμη και να του αλλάξει σχολείο. «Ήμουν πολύ άτακτος μικρός. Η μητέρα μου η Πολυτίμη με πήρε από τη σχολή Μάκρη, που όταν έκανα κάποιες αταξίες μού ’καναν τα χέρια μελανά από το ξύλο, και με πήγε κατευθείαν στις Σπέτσες από την πρώτη γυμνασίου. Εκεί ήταν η γη της επαγγελίας, είχε τα πάντα, όπως γήπεδα του τένις, ήταν παράδεισος, και τους φάνηκα πολύτιμος γιατί όταν στο τέλος του χρόνου γινόντουσαν αγώνες άλματος σε μήκος και σε ύψος μονοπωλούσα όλους τους επαίνους καθώς ήμουν αδύνατος και ψηλός».Ο Ζάχος Χατζηφωτίου όχι μόνο έζησε τη φρίκη του πολέμου, αλλά πολέμησε ως εθελοντής στον Β' Παγκόσμιο για 4,5 ολόκληρα χρόνια.«Στα δεκαεπτά μου έγινα εθελοντής και συμμετείχα στις μάχες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Οι Εγγλέζοι με «χώσανε» οκτώ μήνες στην πολιορκία του Τομπρούκ, γνωρίζοντας πως οι Έλληνες πολεμούν γενναία. Γεγονός είναι ότι εμείς ήμασταν που διώξαμε τον Ρόμελ από την Αφρική. Όταν έφευγα για τον πόλεμο η μητέρα μου προσποιήθηκε ότι λιποθυμά αλλά δεν μπόρεσε να με σταματήσει, τεσσεράμισι χρόνια στον πόλεμο δεν ήταν εύκολη υπόθεση, είδα τον θάνατο εμπρός μου πολλές φορές, στρατιώτες ξεψύχησαν στα χέρια μου και οι παπάδες θέλανε να τους βοηθήσω στις λιτανείες», είπε χαρακτηριστικά για τις φορές εκείνες που βρέθηκε μια ανάσα από τον θάνατο και συμπλήρωσε «Φορούσα παπούτσια με κρεπ στον πόλεμο για να μη δημιουργούν μαγνητικό πεδίο με τις νάρκες, σε μια τέτοια κατάσταση πρέπει να είσαι ξύπνιος και να μη φοβάσαι. Όταν με υποδέχονται σήμερα στο Νίμιτς που κάνω κατά καιρούς διάφορες θεραπείες με αποκαλούν «ο βετεράνος μας».Ο Ζάχος Χατζηφωτίου σε παλαιότερη εμφάνισή του στο Μέγαρο Μουσικής/ Φωτογραφία NDPΟ Ζάχος Χατζηφωτίου αγάπησε πολύ τις γυναίκες, γι' αυτό και στη ζωή του έκανε συνολικά πέντε γάμους.Ζάχος Χατζηφωτίου: Οι πέντε γάμοι, ο έρωτας με την Καρέζη και η κόρη του«Στην αρχή οι γυναίκες είναι πολύ καλές, κάνουν ό,τι θες. Όλη μου τη ζωή επιδίωξα συνειδητά να είμαι ευγενής με τις γυναίκες, έχω άλλωστε πέντε γάμους στο ενεργητικό μου, πολλές φίλες, φιλενάδες, μία κόρη, εγγονές. Κάθε φορά που χώριζα ακολουθούσε ένα πάρτι σε συναίνεση με την εκάστοτε σύζυγό μου. Και εδώ και 24 χρόνια έχω τη Βέρα στο σπίτι, που με φροντίζει και την περνάω 35 χρόνια. Σήμερα σκέπτομαι ότι την τελευταία σύζυγο θα ήταν καλό να την κρατούσα και να μην είχα τη Ρωσίδα οικονόμο, που είναι μεν πολύ φροντιστική και απαραίτητη για τα 200 τετραγωνικά που ζω, αλλά μιλάμε διαφορετική "γλώσσα"».«Το 1945, γυρνώντας, ξεκινάω μια μακρά περίοδο κραιπάλης. Μέθυσα το ’45 και ξεμέθυσα το ’50, όταν παντρεύτηκα την κόρη του εκδότη της εφημερίδος «Εστία», Δανάη Κύρου. Ο γάμος όμως δεν κράτησε πολύ και φεύγω για Γαλλία. Έτσι από θαμώνας της «Μεγάλης Βρετανίας» βρέθηκα στα κοσμικά σαλόνια στο Παρίσι, αντιπρόσωπος ενός επιφανούς εκδοτικού οίκου, των εγκυκλοπαιδειών Μπριτάνικα», αποκάλυψε για τον σύντομο γάμο του με τη Δανάη Κύρου και την απόφασή του να γίνει κάτοικος Παρισιού.«Έχω πολύ καιρό να πάω στη Μύκονο. Πρωτοπήγα το 1940 το καλοκαίρι με τη Μελίνα, τη Βλάχου και τη Μεραβίλια. Όσοι είναι καλοί μαθητές ξέρουν καλή γεωγραφία, εμείς όμως δεν ήμασταν καλοί μαθητές, ένα νησί ξέραμε μόνο, τη Μύκονο, ενώ η Ελλάδα έχει 120 νησιά! Πού να ψάχναμε να βρούμε άλλο τόπο; Έχει κλείσει πια το βιβλίο της Μυκόνου, την εξαντλήσαμε και δεν υπάρχουν άλλες σελίδες να γράψουμε, κάναμε ό,τι κάναμε, πλέον δεν είμαστε νέοι και «χαρά εδώκαμεν», δεν κάναμε κάποιο έγκλημα. Στη Μύκονο μου ζήτησαν επίμονα να γίνω δήμαρχος. Όταν τους αρνήθηκα με εκβίασαν, αν και μαζί μου οι Μυκονιάτες ήταν πολύ ευγενικοί αλλά είναι γεγονός ότι έχουν σκληροτράχηλο χαρακτήρα», ανέφερε σε άλλο σημείο για τη σχέση του με το νησί των Ανέμων.