«Πατριάρχου Ιωακείμ 21»

Είναι οι εποχές τέτοιες που όλοι στρέφουμε το βλέμμα μας στη νεολαία, όλοι ελπίζουμε σε ένα νέο ξεκίνημα, όλοι ψάχνουμε να βρούμε μία διέξοδο ή να χειροκροτήσουμε αυτούς που την βρήκαν, δίνοντας μας θάρρος να συνεχίσουμε να ελπίζουμε να βρούμε το δικό μας δρόμο.

Αυτές ήταν οι σκέψεις που επισκέφτηκαν το μυαλό μου όταν συνάντησα τη Φανή Χαριτάκη - Ελευθερουδάκη, την ιδιοκτήτρια του Booktique στην Πατριάρχου Ιωακείμ, μια κοπέλα που παρά το νεαρό της ηλικίας της (πολύ πριν τα τριάντα), κατάφερε να είναι ένας από αυτούς τους τολμηρούς νέους που δεν θέλησε να μείνει στην μοιρολατρία της εποχής

Μεγαλωμένη στην κυριολεξία μέσα στα βιβλία, (γόνος της γνωστής οικογένειας Ελευθερουδάκη), την ρωτώ αν αυτό ήταν το όνειρο της από μικρή. «Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να ασχοληθώ με τα βιβλία, απλά δεν ήξερα υπό ποια μορφή και πότε αυτό θα συνέβαινε» ομολογεί και μας μιλάει για τις σπουδές της στην Αμερική, τα παιδικά της χρόνια και την αγάπη της για την Αθήνα. «Αγαπώ αυτήν την πόλη. Αγαπώ τον πολιτισμό της, τα κτήρια της, τους δρόμους της, την ζωντάνια της, τους ανθρώπους της, τα αρνητικά της σημεία, τις ατέλειες της. Η Αθήνα είναι η πόλη που θα ήθελα να ζω».

Το Booktique, μοιάζει να είναι το δικό της πετραδάκι στην ανάπτυξη της Αθήνας και το δικό της στοίχημα σε μια Ελλάδα που άλλοτε είναι έτοιμη να αγκαλιάσει καινούριες ιδέες και άλλοτε όχι.

Κλείνοντας δύο χρόνια ζωής, στη γειτονιά του Κολωνακίου, διακριτικό, φωτεινό και πάντα τακτοποιημένο (δεν θα δεις ούτε ένα βιβλίο τοποθετημένο στραβά) εδώ μπορείς να βρεις όχι μόνο βιβλία, αλλά και χρηστικά αντικείμενα και δώρα που έχουν δύο κοινά στοιχεία, είναι όλα χειροποίητα και προέρχονται όλα από Έλληνες δημιουργούς.

Αγαπημένη μου γωνιά στο χώρο, αυτή στο βάθος, με τις μεγάλες μαξιλάρες και τη μορφή του μικρού πρίγκιπα στον τοίχο, μια γωνιά που δημιουργήθηκε για όσους είναι ή νιώθουν ακόμα παιδιά ή για όσους αγαπούν τα παραμύθια και τις ιστορίες με ευχάριστο τέλος…

Έχοντας δίπλα μου έναν τόσο νέο και δραστήριο άνθρωπο, ένιωσα ότι ο σημερινός μας καλεσμένος δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένας επίσης νέος άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τον ίδιο ή τουλάχιστον με παραπλήσιο τρόπο και ο Ιάκωβος Ανυφαντάκης, φάνηκε να είναι ο πιο κατάλληλος.

Ο Ιάκωβος Ανυφαντάκης, δεν είναι ο κλασσικός συγγραφέας που περίμενα να συναντήσω, και παρά το νεαρό της ηλικίας του (γεννημένος το 1983), μοιάζει, και αποδείχτηκε να είναι μέσα από την κουβέντα μας, πολύ πιο ώριμος από την ηλικία του. Με το πρώτο του βιβλίο «Αλεπούδες στην πλαγιά», εκδόσεις Πατάκη, ένιωσα πως ήρθε για να μείνει και ευτυχώς, ήρθε για να μας «διδάξει» ένα άλλο στυλ συγγραφέα, εκείνου που πραγματικά σέβεται τον αναγνώστη, σέβεται τις λέξεις, δεν τις φοβάται, τις χρησιμοποιεί ως όπλο, τις αφήνει να κυλίσουν χωρίς αναστολές προκειμένου να μας δώσουν όλες εκείνες τις αλήθειες που μπορεί να κρύβουν…

Γεννημένος στο Λασίθι και μεγαλωμένος στο Ηράκλειο Κρήτης, το τελευταίο παιδί από τα πέντε της οικογένειας, σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ τυχερός να έχει μια τόσο μεγάλη παρέα δίπλα του και φυσικά πολλές ευκαιρίες για παιχνίδι. «Υπάρχει αρκετά μεγάλη ηλικιακή διαφορά με τα αδέλφια μου και έτσι, ξεκίνησα να διαβάζω γιατί απλώς δεν υπήρχε κάποιος άλλος διαθέσιμος για να μου διαβάσει ένα παραμύθι ή μια ιστορία ως παιδί. Οι γονείς μου εργάζονταν και τα αδέλφια μου διάβαζαν για το σχολείο. Θυμάμαι λοιπόν ότι πολλές φορές, πήγαινα στη δημόσια βιβλιοθήκη μαζί με τα αδέλφια μου για παρέα, όταν εκείνα ήθελαν να ψάξουν και να διαβάσουν κάτι συγκεκριμένο. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δική μου αγάπη για το διάβασμα…».

Η αλήθεια είναι ότι και τις δύο φορές που μιλήσαμε στο τηλέφωνο με τον Ιάκωβο Ανυφαντάκη για να κανονίσουμε το ραντεβού μας, και τις δύο φορές τον εντόπισα στη βιβλιοθήκη.

Ευγενικός πολύ, συνειδητοποιημένος, κοινωνικός και παράλληλα μαζεμένος, αγαπάει επίσης πολύ την Αθήνα, αγαπά να περπάτα στους δρόμους της παρατηρώντας τους περαστικούς, να μαγειρεύει, να παρακολουθεί θέατρο, να επισκέπτεται εκθέσεις και φυσικά αγαπάει οτιδήποτε έχει σχέση με τα βιβλία.

Τον ρωτώ αν θα ήθελε να ζει κάπου αλλού. «Θέλω να ζω εκεί που είναι οι άνθρωποι που αγαπώ, εκεί που ξέρω πως υπάρχει κάποιος για εμένα».

Ανάμεσα στα όσα είπαμε με αφορμή το βιβλίο του, κράτησα κάτι πολύ συγκεκριμένο στη μνήμη μου «πιστεύω ότι δύο άνθρωποι δεν μπορούν σχεδόν ποτέ να έχουν μόνο έναν ρόλο στη μεταξύ τους σχέση», πράγμα το οποίο μου φάνηκε αρκετά παρήγορο στο μερικές φορές αυστηρό κλίμα του «μαύρου ή άσπρου» που συχνά οι άνθρωποι βάζουν στις μεταξύ τους σχέσεις.

Μιλάει για το βιβλίο αποστασιοποιημένα, πράγμα το οποίο μου αρέσει και φέρνει λίγο φρέσκο αέρα στις τυποποιημένες «συνεντεύξεις» όπου πολλές φορές η κολακεία κλέβει τη λάμψη του ίδιου του έργου.

Τον ρωτώ τι θα ήθελε να σκεφτώ διαβάζοντας το βιβλίο του, τι θα ήθελε να με κάνει να αναρωτηθώ. Υπάρχει κάποιο μήνυμα στο περιεχόμενο του; «Θα ήθελα ο αναγνώστης μέσα από την ανάγνωση του βιβλίου, να αναρωτηθεί τι είναι ευτυχία, τι είναι τελικά επιτυχία, τι σημαίνει για αυτόν η εκπλήρωση των πόθων του και τι ρόλο τελικά παίζουν στη ζωή του οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες…».

Καθισμένος στα παιδικά καρεκλάκια στο παιδικό «τμήμα» του Booktique συντροφιά με τη Φανή και τον Ιάκωβο, τους παρατηρώ να μιλούν μεταξύ τους, δύο άνθρωποι τόσο νέοι και τόσο καλά δομημένοι, και νιώθω μια αισιοδοξία να κατακλύζει τη ψυχή μου. Καθώς τους βλέπω να γελούν και να ανταλλάσουν απόψεις, νιώθω να γίνομαι μάρτυρας μιας γενιάς νέων παιδιών που και μόρφωση έχουν και ωριμότητα και όλα τα εφόδια για να κτίσουν κάτι όμορφο που θα αποδείξει ότι αυτή η πόλη, αυτή η χώρα, έχει μέλλον, έχει ελπίδα, έχει δυναμικό, έχει το νέο αίμα που χρειάζεται για να προχωρήσει μπροστά.

Και αυτή είναι πραγματικά μια πολύ παρήγορη διαπίστωση…

Καθώς ο χρόνος μας τελειώνει, τους ζητώ να διαλέξουν – και μαζί και εγώ- το αγαπημένο του βιβλίο μέσα στο χώρο.

Η Φανή διαλέγει τον Ξένο του ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ, Εκδόσεις Καστανιώτης, ένα βιβλίο αφιερωμένο στον ανθρώπινο ψυχισμό, μία έντονη ματιά πάνω στη σχέση του ατόμου με την κοινωνία, στην απομόνωση, στη διαφορετικότητα, στην προσπάθεια του ατόμου να γίνει αποδεκτός και να κερδίσει μια θέση ανάμεσα στους φυσιολογικούς «άλλους».

Ο Ιάκωβος διάλεξε την Βιοτεχνία Υαλικών, του Μένη Κουμανταρέα, από τις Εκδόσεις Κέδρος, μια ιστορία για ένα «γυάλινο κόσμο» χαμένων ιδεολογιών και ξοφλημένων ονείρων στην μεταπολιτική Ελλάδα.

Πιστός και εγώ στον έναν και μοναδικό Έρμαν Έσσε, (ίσως ο μοναδικός συγγραφέας που έχω διαβάσει πάνω από πέντε έργα του) διάλεξα κάτι λίγο πιο ατμοσφαιρικό και ταξιδιάρικο, Τα παραμύθια, από τις εκδόσεις Σμίλη, γιατί είναι από τα λίγα του Έσσε που ακόμα δεν έχω καταφέρει να διαβάσω.

Και κάπως έτσι, ανάμεσα σε μια νεανική και ελπιδοφόρα ατμόσφαιρα, τελείωσε μια ακόμα συνάντηση παρέα με πολλά βιβλία, καινούριους φίλους και καινούρια ερεθίσματα. Το καλό όταν συναναστρέφεσαι με νέους ανθρώπους, και ιδιαιτέρως πιο νέους από εσένα, είναι η ενέργεια που παίρνεις, οι καινούριες προοπτικές που ανοίγουν, η δύναμη που σου μεταδίδουν και αυτή η βεβαιότητα ότι τα πράγματα οφείλουν και μπορούν να πάνε ακόμα καλύτερα.

Το εύχομαι ολόψυχα!

Το Αλεπούδες στην πλαγιά, είναι το πρώτο βιβλίο του Ιάκωβου Ανυφαντάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκης. Έχουν προηγηθεί οι συμμετοχές στα συλλογικά έργα Είμαστε όλοι μετανάστες, Εκδόσεις Πατάκης (2007) και 15 βγαίνουν με κόκκινο, εκδόσεις Τόπος, (2014).