Army of Two: The Devil’s Carter – Game Report

Βροχή από σφαίρες.

Το Army of Two πρωτοεμφανίστηκε το 2008, και ο κλήρος για την ανάπτυξη τoυ τρίτου στη σειρά παιχνιδιού έπεσε στην Visceral Games, γνωστή σε όλους από το επιτυχημένο Dead Space. Η σειρά έχει την ταυτότητα του co-op third person shooter, την οποία και διατηρεί αυτούσια και στην τελευταία εκδοχή της, με διαφορετικό όμως σενάριο, νέα

ΜΠΟΥΡΙΤΟ, ΣΙΕΣΤΑ ΚΑΙ ΚΑΡΤΕΛ

Βρισκόμαστε στο ταλαίπωρο Μεξικό, όπου τα καρτέλ διακίνησης ναρκωτικών επιβάλλουν το δικό τους νόμο, χρησιμοποιώντας στρατιές από φουσκωτούς, γεμάτους τατουάζ και όπλα hombres. Οι ήρωες του παιχνιδιού, ο Alpha και ο Bravo, είναι μισθοφόροι της Trans World Operations, εταιρείας που έχει αναλάβει την σωματοφυλακή του Cordova, ενός φιλόδοξου πολιτικού που θέλει να επαναφέρει την ειρήνη στον τόπο. Στην πορεία ο Cordova θα εξαφανιστεί, έπειτα από μια ενέδρα που έστησε η La Guadana, η επικίνδυνη συμμορία που κρύβεται πίσω από τα καρτέλ, και το δίδυμο των Alpha και Bravo εξαπολύει ένα ανελέητο κυνηγητό σε όλο το Μεξικό για την εύρεση του πολιτικού, και φυσικά την εξόντωση της συμμορίας.

ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ

Το παιχνίδι είναι ένα καθαρόαιμο action. Το σύστημα μάχης είναι τυπικό, αφού ακολουθεί την νόρμα κάλυψη-στόχευση-εκτέλεση, και στο μεγαλύτερο μέρος της δράσης τα πάντα λειτουργούν σωστά. Το μασκοφόρο δίδυμο των πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικά μάχιμο, ενώ όταν ενεργοποιηθεί το overkill με το γέμισμα της αντίστοιχης μπάρας, γίνεται ασταμάτητο και εξαφανίζει ορδές εχθρών από την οθόνη. Εξίσου εντυπωσιακή είναι η καταστροφή των περιβαλλόντων χώρων, ιδιαίτερα όταν ενεργοποιείται το overkill και για τους δύο παίκτες , ένα σημείο όπου η μηχανή γραφικών του τίτλου, η Frostbite 2, παίρνει τα εύσημα.

Είναι εμφανές το ότι η δράση σχεδιάστηκε με το co-op στο μυαλό, όμως το παιχνίδι παίζεται και single player, με την βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης για τον έλεγχο του δεύτερου παίκτη. Ο βαθμός δυσκολίας δεν είναι μεγάλος, κυρίως λόγω της μέτριας έως φτωχής αντίστασης των εχθρών στις μάχες. Κατά τα άλλα, θα βρεθείς συχνά σε γνώριμες θέσης βολής, όπως πίσω από πολυβολείο, πάνω σε όχημα ή πίσω από τη διόπτρα ενός sniping όπλου, ενώ εξίσου αναμενόμενα είναι τα γραφικά και οι τοποθεσίες. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα τυπικό third person shooter, που ενώ δεν είναι κακό ή δυσλειτουργικό, δεν προσφέρει κάτι το καινούριο και συστήνεται κυρίως στους αρχάριους του είδους.