Το πένθος δεν παράγει δίκαιο

Από το 2010 κι έπειτα, επισημαίναμε επίμονα ότι η απόλυτη απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος συνιστά την μεγαλύτερη απειλή για την κοινωνία μας και κατά συνέπεια την εθνική μας υπόσταση.

Μια κοινωνία με συγκροτημένα ασυνάρτητη ταυτότητα, απουσία κριτικής σκέψης, ορθολογισμού. Μια κοινωνία τραυματολάγνα και συγκρουσιακή, νοσηρά αυτοκαταστροφική. 

Τι παρακολουθήσαμε από το 2010 με αφορμή την οικονομική κρίση: μια ευκαιρία να διαλυθεί η χώρα προκειμένου να ανακατανεμηθεί η εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ κατέστη εντέχνως και αδίκως

(κατά τη γνώμη μου) αποδιοπομπαίος τράγος, όχι δίχως τεράστια ευθύνη και των εσωτερικών του συγκρούσεων που επίσης είδαν την κρίση ως ευκαιρία να ανακατανεμηθούν οι κομματικές εξουσίες. Με δυο λόγια, έγινε γιούρια από όλες τις πλευρές για την εξουσία και όχι για την εθνική υπόθεση της κρίσης.

Έτσι άρχισε ένας κύκλος ανορθολογισμού που παρέσυρε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα στην έδρα της Αριστεράς. Όπου μέχρι τότε ο ανορθολογισμός της, η κενότητά της, η απουσία πολιτικής συγκρότησης και οι ξεπερασμένες και σκοταδιστικές  θεωρίες της δεν αποτελούσαν πρόβλημα καθώς περνούσε σαν μια διασκεδαστική ατραξιόν του πολιτικού μας συστήματος που της παρείχε γενναιόδωρα  ηθικό πλεονέκτημα στις ανοησίες, μέχρι που η γελοιότητα μετατράπηκε σε πολιτική συνθήκη, με ευθύνη των λεγόμενων συστημικών κομμάτων. 

Ο λαϊκισμός εισήλθε από την αριστερή ρωγμή που το «σύστημα» λανθασμένα θεωρούσε ότι λειτουργεί αποσυμπιεστικά και τίναξε την χώρα στον αέρα. Με την έκρηξη, μπούκαραν όλες οι άτακτες ορδές του λαϊκισμού δημιουργώντας ένα θύμα και δυο μορφώματα: το ΠΑΣΟΚ που βρέθηκε να κατηγορείται για ότι συνέβη στην ανθρωπότητα από κτίσεως κόσμου και τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, ενός τυχάρπαστου πλην επικίνδυνου νεανία (με ασυγχώρητη επιπολαιότητα του Αλέκου Αλαβάνου ο οποίος έκτοτε διαβάζει Πλάτωνα και γράφει ποίηση), ταυτόχρονα με τον αξιότιμο κύριο Μιχαλολιάκο, λάτρη του Φύρερ. Η πλατεία τους ένωσε στον κοινό αντιμνημονιακό αγώνα για την σωτηρία της πατρίδας. Το εθνικό έγκλημα  απεφεύχθη την τελευταία στιγμή, χάρη στην δημοκρατία  και τις σωστές βάσεις που μπήκαν στην Μεταπολίτευση. Ότι δεν εκτιμήσαμε, έσωσε τη χώρα και τις ζωές μας.

Αν ο Νίκος Ανδρουλάκης γνώριζε στοιχειωδώς ιστορία και διέθετε ψήγματα νοημοσύνης, θα συνηγορούσε υπέρ του εξορθολογισμού της χώρας και της πολιτικής. Ωστόσο, προτίμησε να στρέψει το βλέμμα του στον ΣΥΡΙΖΑ και να ασπαστεί τις εγκληματικές του μεθόδους. Η εμμονή του να καταδείξει την χώρα μας ως μπανανία, συντασσόμενος με τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη και με την διαταραγμένη ρητορική της Κωνσταντοπούλου, υιοθετώντας τις προσβλητικές για την νοημοσύνη, θεωρίες συνομωσίας του Βελόπουλου που ανταλλάσει επιστολές με τον Χριστό, είναι μια προσπάθεια  να επαναφέρει την χώρα στον φαύλο κύκλο του ανορθολογισμού και να τοποθετήσει το ΠΑΣΟΚ, την μοναδική αξιόπιστη αντιπολιτευτική δύναμη, στη χωρία των τοξικών απόβλητων. Το πράττει αυτό τη στιγμή που η χώρα βοά ότι αυτό που χρειάζεται μόνο είναι μια αξιόπιστη και ορθολογική αντιπολίτευση και οδηγεί ένα ιστορικό κόμμα με βαθύτατες βάσεις στην κοινωνία της χώρας να συμπράττει και συνδιαλέγεται με τον Νίκο Παππά, περιφερόμενος γραφικά στα δικαστήρια και συντασσόμενος σαν πεινασμένο κοράκι πίσω από τα μνημόσυνα. Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει ξανά τόσο φτηνό εμπόριο θανάτου, τόσο κυνική και απροκάλυπτη εμπορία του πένθους, τόσο συνειδητή προσπάθεια χυδαιοποίησης της πιο ιερής πανανθρώπινης πολιτισμικής κληρονομιάς που απαιτεί σεβασμό στη μνήμη των νεκρών.

Και τι συμβαίνει τώρα; Πολιτικοποιείται ο θάνατος, πολιτικοποιούνται οι γυναικοκτονίες, πολιτικοποιείται η ανθρώπινη φύση που είναι παραβατική με εμφανή ευθύνη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η συνολική επίθεση όλων των αστείων κομματικών σχηματισμών δεν γίνεται εναντίον της ΝΔ αλλά απροσχημάτιστα εναντίον του Μητσοτάκη. Φταίει ο Μητσοτάκης καθώς υπερτερεί συντριπτικά των αντιπάλων του. Καθώς κάθε ιδέα σύγκρισης των υπολοίπων, μαζί του είναι κανονικό ανέκδοτο.  Άρα το λογικό είναι να αποσύρουμε τον Κυριάκο υπέρ του δημοκρατικού τόξου! Κρατηθείτε να μην σκάσετε στα γέλια: Κασσελάκης-Ανδρουλάκης-Κωνσταντοπούλου-Χαρίτσης άντε και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις. Εξ άλλου δεν είναι κάτι καινούργιο. Το δοκίμασαν στον ΣΥΡΙΖΑ -που σήμερα διψά για προοδευτικές συμμαχίες -με τον αλησμόνητο Πάνο Καμένο και τους ΑΝΕΛ (Τέρενς Κουίκ, Χαϊκάλη κλπ).

Όχι, σύντροφοι, η Ελλάδα δεν είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα στην Ευρώπη, όπως ακούσαμε να λένε μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο. Κάποιοι εγχώριοι ιδεολόγοι, όπως ο κύριος Αρβανίτης και η κυρία Κουντουρά θρηνούν όλως παραδόξως (με βαριές τις τσέπες τους από τον αστρονομικό μισθό του ευρωβουλευτή) περισσότερο και από τους συγγενείς των θυμάτων. Θρηνεί η κυρία Κουντουρά με την ευαίσθητη ριζοσπαστικοποιημένη της αριστερή ψυχοσύνθεση για το «έγκλημα των Τεμπών», την σανίδα σωτηρίας των θλιβερών λαϊκιστών που εξευτελίζουν την Ελλάδα προκειμένου να καλύψουν την παρακμή του πολιτικού μας συστήματος που ενσαρκώνουν οι ίδιοι, θλιβερά κι αποτρόπαια… Και κάτι ακόμα: το πένθος δεν παράγει πολιτική και σε καμιά περίπτωση αρχή δικαίου.

Διαβάστε επίσης:

Η νέα παγκόσμια γεωπολιτική αρχιτεκτονική εγκυμονεί ανυπολόγιστους κινδύνους για μια (τελευταία;) παγκόσμια ανάφλεξη

Φωτιές καίνε στο… επιτελείο

Το στοίχημα για την Ευρώπη