Τέχνες και πόλη: Ο Μιθριδάτης… αλλιώς στο Ίδρυμα Κακογιάννη

H Amok Time Arts και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζουν την πρώτη ατομική έκθεση εικαστικών έργων του Μιθριδάτη, με τίτλο «A Dot for a Decade». Ίσως είναι αρκετοί αυτοί που δεν γνωρίζουν τον Μιθριδάτη με την ιδιότητα του εικαστικού καλλιτέχνη, παρά μόνο από τους στίχους του. Ο Μιθριδάτης είναι όμως αναμφίβολα ένας καλλιτέχνης ο οποίος εκφράζεται μέσω

Η έκθεση είναι ένα είδος αφήγησης της καλλιτεχνικής του πορείας. Ξεκινά με μιαν επιλογή έργων από κάρβουνο: «Ουσιαστικά αυτά τα έργα ήταν η προετοιμασία μου για τις εξετάσεις, το ’94. Οπότε έκανα μια επιλογή τεσσάρων σχεδίων από κάρβουνο. Δεν ήθελα να επιλέξω εκμαγείο, όπως κάνουν οι περισσότεροι. Ήθελα να υπάρχει ποικιλία, διάλεξα ένα πορτρέτο, διάλεξα ένα σώμα, διάλεξα έναν άδειο χώρο κι ένα έργο που απεικονίζει ένα άγαλμα, το οποίο, αντί να κρατάει κέρας, εγώ το έβαλα να κρατάει κρουασάν».

Πάντα είχε μια αντιδραστική οπτική στα πράγματα, χωρίς όμως να το κάνει για να προκαλέσει – παρά μόνο ίσως τον εαυτό του. Η έκθεση είναι χωρισμένη θεματικά και χρονολογικά. «Η αλήθεια είναι ότι η ζωγραφική προηγείται όλων. Από μικρός ονειρευόμουν να γίνω ζωγράφος. Πρώτα πέρασα στη σχολή Καλών Τεχνών και μετά έβγαλα δίσκο. Οι άνθρωποι ακολουθούμε τις καλλιτεχνικές μας δραστηριότητες για πάντα – κι αυτές εμάς».

Στην έκθεση κυριαρχεί το άσπρο, το μαύρο και το κόκκινο – εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. «Αισθητικά και μόνο – δεν έχει κάποιο βαθύ νόημα. Αισθητικά είναι ο καλύτερος συνδυασμός χρωμάτων. Βέβαια, το μαύρο και το άσπρο δεν είναι χρώματα – μόνο το κόκκινο. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω ότι είναι ο καλύτερος συνδυασμός όσον αφορά στη δυναμικότητα που εκπέμπουν αυτά τα χρώματα. Το άσπρο παίζει πάντα τον μικρότερο ρόλο στον συνδυασμό, γιατί είναι πάντα πολύ δυνατά το κόκκινο και το μαύρο σαν συνδυασμός. Όλα αυτά τα χρώματα έχουν μιαν αυστηρότητα. Μου αρέσει η αυστηρότητα. Έχει παρουσία».

Όπως είναι χωρισμένη η έκθεση, οι καλλιτεχνικές περίοδοι του Μιθριδάτη γίνονται σαφείς. «Δεν ξυπνάω το πρωί, είναι η αλήθεια, και λέω: σήμερα θα ακολουθήσω ένα συγκεκριμένο ρεύμα. Νομίζω σε οδηγεί από μόνη της η τέχνη. Δεν χρειάζεται το καθετί που κάνεις να έχει σώνει και καλά μια σύνδεση με κάτι βαθύτερο. Μπορείς να κάνεις μια μελέτη στο σώμα, να κάνεις κάτι πιο αφαιρετικό, πιο μίνιμαλ, πιο conceptual, ή να είναι μια σύνθεση και μετά να θες να ξαναγυρίσεις, π.χ., στη μελέτη του σώματος».

Καλλιτέχνης σημαίνει συναίσθημα κι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης δεν αποτελεί εξαίρεση. «Πάνε παρέα το συναίσθημα και η τέχνη μου. Πάνε παρέα αυτά τα δύο». Το συναίσθημά του τον οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών το 1994, τον οδήγησε να γράψει στίχους, τον οδήγησε να βγει στους δρόμους και να κάνει καμβά του το αστικό τοπίο. Στην έκθεση παρουσιάζεται ένα βίντεο «με τη χαμένη τέχνη» του. «Είναι έργα τα οποία πια δεν υπάρχουν. Έχουν χαριστεί ή έχουν καταστραφεί. Στα outdoors έργα μου παίζει ρόλο και το σημείο στο οποίο θα εργαστώ, είτε είναι ένας λευκός τοίχος είτε ένα μωσαϊκό».

Τα έργα του εκπέμπουν έναν – άλλες φορές διακριτικό κι άλλες όχι τόσο – δυναμισμό, όπως ένα έργο που έχει εκθέσει στο Ίδρυμα, το οποίο δημιούργησε για έναν διαγωνισμό με ελεύθερο θέμα, που όμως αφορούσε στον κινηματογράφο. «Το κόνσεπτ εδώ πέρα είναι ότι ταινίες που ήταν Β movies μπορούν με το σωστό μπάτζετ να γίνουν ταινίες πρώτης κλάσης και πάντα υπάρχει και το στοιχείο της ανακύκλωσης. Όλα ανακυκλώνονται».

Από τα πιο εντυπωσιακά έργα του είναι τρεις μεγάλοι πίνακες με μιαν ενδιαφέρουσα ιστορία από πίσω: «Αυτά τα έργα έγιναν στο videoclip του κομματιού ‘‘Για σένανε μπορώ’’, εδώ έγινε η απόλυτη σύνδεση της μουσικής με τα εικαστικά. Ουσιαστικά είναι τρεις ενότητες. Έχει σημασία να βλέπεις το videoclip και να έχεις τους πίνακες δίπλα σου. Αυτός είναι ο λόγος που αυτοί οι πίνακες είναι και η βασική ατραξιόν της έκθεσης. Υπάρχει αυτή η συνάφεια των εικόνων της μουσικής μου και της δημιουργίας του έργου. Ουσιαστικά βλέπουμε στο βίντεο ακριβώς ό,τι έκανα».

Κλείνοντας την επίσκεψη στην έκθεση, η συζήτηση επέστρεψε στο σώμα. Δημιουργώντας κάποια σχέδια το 2024 «για να ξεσκουριάσει», όπως είπε, κατάλαβε πως κάτι είχε αλλάξει από τα πρώιμα σχέδιά του. Μέχρι και σήμερα δεν έχει καταλάβει ακριβώς τι. Ίσως είναι το πλήρωμα του χρόνου: «Φαίνεται η διαφορά της ηλικίας. Δηλαδή την τόλμη, τον πειραματισμό, την ξεγνοιασιά που είχα στα 19 δεν την έχω εδώ. Μπορεί να έχω κάτι άλλο, που εδώ ακόμα δεν το βλέπω. Φαίνονται σε αυτά τα έργα τα χρόνια. Δεν έχω τον ίδιο τσαμπουκά».

Πάντως, όπως παραδέχτηκε, έχει μια σταθερά όλα αυτά τα χρόνια: «Όταν ζωγραφίζω, ακούω χιπ χοπ. Πάντα»!

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Πότε: 18 Μαΐου – 6 Ιουνίου 2024

Ώρες: Δευτέρα έως και Κυριακή 18.00-22.00

Διαβάστε επίσης:

Τέχνες και Πόλη: Μια φωτογραφική έκθεση ζωντανεύει στιγμές

Τέχνες και πόλη: Μια έκθεση αναζήτησης ενός σύγχρονου κόσμου

Τέχνες και Πόλη: Η Κατερίνα Παπαζήση μας ανοίγει τις πόρτες του δικού της dancefloor