Στο «απυρόβλητο» η οπαδική βία

Η δολοφονία του οπαδού της ΑΕΚ από (Κροάτες ή Έλληνες; Θα δείξει) ναζί χουλιγκάνους έφερε πάλι στο προσκήνιο τη συζήτηση για το ύψος, το… βάθος, την έκταση και τη συχνότητα επιβολής των ποινών σε παρόμοια περιστατικά. Μαζί, φυσικά, και τους κανόνες λειτουργίας των συνδέσμων οπαδών, ακόμη και την κατάργησή τους. Να θυμίσουμε ότι ο νόμος Βενιζέλου (2725/2999) ήταν ο πρώτος που περιλάμβανε πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις και περιορισμούς λειτουργίας των συνδέσμων,

Η ιστορία του πολέμου κατά της αθλητικής βίας έχει δείξει ότι, όταν εξοστρακίζεις την οργανωμένη βία από έναν χώρο, αυτή μεταπηδά σε έναν διπλανό, με το ίδιο πρόσημο και περιεχόμενο – οι χούλιγκαν εκδιώχθηκαν από τα γήπεδα επί Θάτσερ, αλλά συνέχισαν να σφάζονται στις γειτονιές των ίδιων πόλεων πέριξ των ίδιων γηπέδων. Πάντα στο όνομα ποδοσφαιρικών ομάδων. Στην Ελλάδα η σχετική συζήτηση γίνεται πάντα με τον ίδιο αναποτελεσματικό τρόπο για δύο λόγους: 

Πρώτον, επειδή η οργανωμένη βία δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται αποσπασματικά πότε ως οπαδική, πότε ως «νεανική» και «μαθητική», πότε ως «άγουρη» ποινική παραβατικότητα, πότε ως ακροδεξιά, πότε ως βία «κουκουλοφόρων». Η δεξαμενή είναι η ίδια και το φυτώριο συγκεκριμένο: παιδιά παραμελημένα, παραπεταμένα, μεγαλωμένα σε περιβάλλοντα που αδιαφορούν για τη μοίρα και την εξέλιξή τους, σε οικογένειες και σχολεία χωρίς αρχές και πλαίσιο, όπου η βία είναι μαγκιά ή έστω ανεκτή, όπου γονείς και εκπαιδευτικοί αδυνατούν να καθοδηγήσουν τα παιδιά, όπου ο μηδενισμός και το μίσος θεωρούνται αντίθεση στο «σύστημα». Κι όλα αυτά ανεξαρτήτως της οικονομικής κατάστασης και της εκπαίδευσης των γονέων.

Δεύτερον, επειδή η αστυνομία είναι «πανηγύρι». Ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός που αδυνατεί να δει πέρα από τη μύτη του, σε σημαντικό βαθμό διεφθαρμένος και ιδεολογικοποιημένος, με τραγικά ελλείμματα σε εκπαίδευση, παιδεία, μέσα και ηγεσία. Ο απίστευτος εξευτελισμός που υπέστη από μερικές δεκάδες φασιστοχούλιγκαν, για τους οποίους ήξερε τα πάντα εξαρχής, είναι το τελευταίο καμπανάκι για μια μεγάλη και ριζική παρέμβαση.

Όσο για τη βία σε όλες τις μορφές της, η οποία παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις στην ελληνική κοινωνία, η χειρότερη συνταγή αντιμετώπισής της είναι η σημερινή: ο πολυτεμαχισμός της σε αμέτρητες υποκατηγορίες χωρίς συνολική οπτική και, βέβαια, χωρίς κανένα αποτέλεσμα…

Μοιάζει σχεδόν αναπόδραστο: κάθε φορά που συμβαίνει μια τραγωδία στη χώρα, η – εκάστοτε – κυβέρνηση, μαζί με όλα τα άλλα που κάνει, προαναγγέλλει και αυστηροποίηση των ποινών για τους υπευθύνους, προκειμένου (θεωρητικά) αυτή να λειτουργήσει αποτρεπτικά για την επανάληψη της τραγωδίας.

Τα ίδια και τώρα, με τη δολοφονία του 29χρονου στη Νέα Φιλαδέλφεια από Κροάτες ακροδεξιούς χούλιγκαν: πληροφορίες αναφέρουν ότι η κυβέρνηση εξετάζει την αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου για την οπαδική βία, με βαριές ποινές για τους χούλιγκαν και, ενδεχομένως, και για τις ομάδες. Φυσικά, το ζήτημα δεν είναι οι αυστηρότερες ποινές, αλλά η εφαρμογή του ισχύοντος νόμου, ο οποίος και επαρκής είναι και βαριές ποινές περιλαμβάνει.

Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι η οπαδική βία δεν καταπολεμάται μόνο ex post facto, αλλά κυρίως με πρόληψη, καλή πληροφόρηση και ενεργητική δράση. Ίδωμεν…

Διαβάστε επίσης:

Ερημώνει αβοήθητη η Ήπειρος

«Ξεκαθάρισμα λογαριασμών» μεταξύ Μασκ και Ζάκερμπεργκ – Το απόγειο της γελοιότητας

Στα «μαχαίρια» ΝΔ και Ελληνική Λύση για τη… φύλαξη των συνόρων