Στενά τα περιθώρια των «πρώην» να παίξουν ρόλο στα κόμματά τους

Η μοίρα των πρώην προέδρων κομμάτων και πρωθυπουργών είναι, θα λέγαμε, κοινή: μετά την απομάκρυνση εκ του θώκου, ουδέν θετικόν αναγνωρίζεται. Αυτή η σκέψη μας ήρθε βλέποντας τρεις τέως και πρώην να βρίσκονται στην επικαιρότητα – για διαφορετικούς λόγους ο καθένας – και, με κάποιον τρόπο, να αποτελούν… πονοκέφαλο για τους νυν.

1. Ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίζεται από κάποιους εδώ και καιρό σαν… προξενήτρα μεταξύ ΠΑΣΟΚ

και ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία μιας μεγάλης Κεντροαριστεράς την ώρα που ο Νίκος Ανδρουλάκης αρνείται… διαρρήδην κάθε ενδεχόμενο συνένωσης των δύο κομμάτων.

2. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο αρχηγός των «ατάκτων» της Ν.Δ. που προβάλλουν σοβαρές αντιρρήσεις για το νομοσχέδιο των ομόφυλων ζευγαριών και απειλούν με καταψήφιση, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

3. Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται από ρεπορτάζ του «Βήματος» διατεθειμένος να ιδρύσει νέο κόμμα πριν καν ο Στέφανος Κασσελάκης – που προεδρεύει εν μέσω τριγμών, αμφισβητήσεων και δικών του κακών χειρισμών – καταφέρει να ελέγξει τον τρικυμισμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Πόσες πιθανότητες έχουν όμως οι πρώην να καθορίσουν πράγματα στα κόμματα στα οποία προήδρευσαν, οδηγώντας τα μάλιστα στην εξουσία; Αν βασιστούμε στα παραδείγματα της μεταπολιτευτικής Ιστορίας, μάλλον μικρά έως ελάχιστα.

● Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, παρότι ισχυρός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ουδέποτε κατάφερε να επηρεάσει την απόπειρα «μητσοτακοποίησης» της Ν.Δ. από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος κυριάρχησε πλήρως στο κόμμα στη διάρκεια της δικής του προεδρίας.

● Ο Μητσοτάκης παρέδωσε στον Μιλτιάδη Έβερτ, που πέρασε απαρατήρητος μέχρι να δώσει τη σκυτάλη στη νέα εκδοχή καραμανλισμού υπό τον Κώστα Καραμανλή τον νεότερο, ο οποίος, μετά τη δική του πρωθυπουργία, ούτε καν αποπειράθηκε να ελέγξει τις εξελίξεις στην Κεντροδεξιά. Σταδιακά δε η Ν.Δ. αποκαραμανλοποιήθηκε και ο καραμανλισμός αποτελεί πλέον έναν ιστορικό – και μόνον – όρο…

● Ο Ανδρέας Παπανδρέου έφυγε από τη ζωή πολύ σύντομα αφότου παρέδωσε την πρωθυπουργία στον Κώστα Σημίτη, ο οποίος, ύστερα από τη δική του αποχώρηση, ουδέποτε ήλεγξε το παραμικρό στο ΠΑΣΟΚ.

● Ο Γιώργος Παπανδρέου περιθωριοποιήθηκε, ο Ευάγγελος Βενιζέλος έκανε στην άκρη και πλέον ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει τη χαρά να χρησιμοποιεί τη στήριξή τους για να ελέγχει το ΠΑΣΟΚ.

● Στον ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος άλλαξε τη ρότα του παλαιού Συνασπισμού και του Νίκου Κωνσταντόπουλου, έγινε θύμα (πολιτικής) πατροκτονίας από τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος με τη σειρά του βιώνει τώρα τη στενότητα του περιθωρίου παρεμβάσεων και καθορισμού των εξελίξεων, καθώς ο Στέφανος Κασσελάκης αποκαθηλώνει σε κάθε ευκαιρία την προεδρία και την πρωθυπουργία του.

Εν τέλει οι δυνατότητες παρέμβασης και των τριών πρώην προέδρων και πρωθυπουργών φαίνεται να είναι ελάχιστες – για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Και, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, δεν υπάρχει κάποια ένδειξη ότι μπορεί στο μέλλον να διαδραματίσουν πρωτεύοντα πολιτικό ρόλο. Ο Τσίπρας πάντως είναι ο νεότερος…

Διαβάστε επίσης:

Η Ευρώπη πληρώνει τις γερμανικές αμαρτίες

Φροντιστήρια και οπισθοδρομικές υποκρισίες

Ο στρατηγός που δεν παραιτήθηκε ποτέ