Που πάει η γλώσσα όταν πεθαίνει;

ΣΤΗΛΕΣΙστορίες για αγρίους

Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, μέσα στις διάφορες μεταρρυθμίσεις «επί το προοδευτικότερον», ετέθη εκ νέου το γλωσσικό ζήτημα. Ποια γλώσσα θα μιλάμε και ποιά θα γραφούμε και κυρίως ποια κείμενα του νεοελληνικού πολιτισμού θα προκριθούν ως κτήμα του λαού. Έτσι, η αξιέπαινη και προπαντός πατριωτική κοινωνία αποφάσισε δια μέσου των πολιτικών της προσωπικοτήτων να προχωρήσει σε …βελτιώσεις. Το αίτημα ήταν παλλαϊκό και η απόφαση συντριπτική: ο Παπαδιαμάντης βλάπτει σοβαρά την πνευματική μας πρόοδο, την αντίληψη περί ισότητας διότι το αναγνωστικώς ορθό οφείλει να

προωθεί το δίκιο του εργάτη. Το ίδιο βαθυστόχαστη και προοδευτικά εξωραϊστική υπήρξε η ρισποσπαστική ετυμηγορία για συγγραφείς όπως ο Ροΐδης κι ο Βιζυηνός και μια σειρά άλλων οι οποίοι ήταν συγγραφείς που δεν τύγχαναν της εκτιμήσεως των Κεντρικών Επιτροπών των προοδευτικών κομμάτων, ούτε κυρίως σκότιζαν την κληρονομική μακαριότητα των κομματικών κυβερνητικών επιτελείων… Μέσα στο γενικότερο πνεύμα υπέρ των εξωραϊστικών απλοποιήσεων, αποπειράθηκαν να αντικαταστήσουν και την ελληνική γραφή με το λατινικό αλφάβητο! Όταν απέτυχαν σε αυτόν τον ευγενή εκδυτικισμό, στράφηκαν εναντίον του πολυτονικού όπου με την κατάργηση της ψιλής, της δασείας και της περισπωμένης (η οποία έγινε δεκτή με πατριωτικούς πανηγυρισμούς όμοιους με εκείνους της απελευθέρωσης της χώρας από τους Γερμανούς κατακτητές στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο) εκπλήρωσαν το ύψιστο καθήκον τους έναντι της Ιστορίας. Ωστόσο, σε αυτή την πνευματικά υποδειγματική κοινωνία η οποία αγωνιά εκ βαθέων για τον πολιτισμό της, είχαν κατορθώσει να ταυτίσουν την αρχαιογνωσία με τον φασισμό και να κατατάξουν τον Πλάτωνα στους αντιδραστικούς φιλοσόφους! Αυτός ο λαός σήμερα αγωνίζεται δίχως ίχνος αυτοσυνειδησίας υπέρ των ιερών και οσίων των επικουρικών συνάξεων και του πατριωτικού προτάγματος της αγωνιστικής γενιάς που θυσιάστηκε υπέρ του οράματος των Καγιέν, και της αστακομακαρονάδας…

Αλλά αυτά είναι περασμένα – ξεχασμένα… Δεν ανεβαίνουν στο τραπέζι των σκληρών διαπραγματεύσεων, ούτε σαν σκέψη. Έχοντας στο μεταξύ επιβάλει την γενική αγλωσσία, έχοντας κάνει καθεστώς την απόλυτη μετριότητα, την οποία δεν αμφισβητούν και κυρίως δεν αξιολογούν, αναρωτιέται κανείς με τι όπλα διαπραγματεύεται η κοινωνία.. Γιατί η κοινωνία διαπραγματεύεται, η κοινωνία είναι ο διαπραγματευτής, ο εκάστοτε Βαρουφάκης.

Η γλώσσα μας δέχτηκε την εκποίηση των αποθεματικών της καθώς ταυτίστηκε ο προφορικός με τον γραπτό λόγο και τώρα η κοινωνία αναζητά αγωνιωδώς κεφάλαια στοιχειώδους λογικής, ορθού λόγου, απλής καθαρής σκέψης· αλλά χωρίς πνεύματα και δασείες, δίχως την συνδρομή και τον ιστορικό θησαυρό της λόγιας γλώσσας, με Γιάννηδες με ένα «νι», είναι δυνατόν μια γενιά αποκομμένη από την ίδια της την μήτρα – τον γλωσσικό της πλούτο –να έχει συνείδηση του ιστορικού της ρόλου; Είναι δυνατόν να υπερασπιστεί την πατρίδα; Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο βασικός πλούτος της χώρας, ο αμύθητος θησαυρός της προέρχεται από την γλώσσα της και την ιστορία της. Αν όλοι αυτοί οι διαχρονικοί αγιογδύτες ήταν σε θέση να διαχειριστούν τον πολιτισμό μας – τον οποίο στην «προοδευτική» μεταπολίτευση ταύτισαν με μετριότατους κομματικούς συνθέτες και τραγουδιστές σε επικολυρικές συναυλίες – η χώρα μας σήμερα δεν θα ήταν συνώνυμο της χρεοκοπίας σε όλες της τις εκδοχές…

γλώσσαγλωσσικό ζήτημαΠαπαδιαμάντηςHas video: