Όλα τα είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, οι συνεργασίες του έλειπαν…

Αν κάποιος ήθελε να προσδιορίσει τι περίπου ορίζει τη στοιχειώδη δημόσια παρουσία ενός κόμματος, θα σημείωνε σίγουρα τα εξής: διακριτή και συγκροτημένη πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα, παραγωγή και προβολή προγραμματικού λόγου, καθημερινή πολιτική παρέμβαση, στοιχειώδης ενότητα λόγου και πρακτικής, ομαλή εσωτερική κομματική λειτουργία, συνεργασία τομέων πολιτικής και στελεχών.

Λογικά όλοι συμφωνούμε με αυτά – ίσως κάποιοι να προσέθεταν ένα – δυο ακόμη. Ερώτημα λοιπόν: Σε πόσα και ποια απ’ αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ

σήμερα παίρνει βαθμό πάνω από τη βάση ή, έστω, κάτι που να μην είναι κοντά στο μηδέν;

Επειδή η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θα είναι, πιθανότατα, καταθλιπτική για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, ας πάμε στα αμέσως επόμενα:

● Χωρίς να έχουν εξασφαλιστεί τα περισσότερα – αν όχι όλα – από τα παραπάνω, ποια χρησιμότητα έχει η συζήτηση για πολιτικές συνεργασίες;

● Έχει οποιοδήποτε νόημα αυτή η προτεραιότητα όταν δεν έχει διασφαλιστεί ούτε η ταυτότητα ούτε η ενότητα ούτε η θέση του κόμματος στο πολιτικό σύστημα;

● Γιατί οποιοσδήποτε – ακόμη και αν ενδιαφερόταν για ένα είδος συνεργασίας μαζί του – να βάλει το κεφάλι του στον τορβά κινδυνεύοντας να μετατρέψει σε δικά του τα αμέτρητα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ;

Και πάμε ένα βήμα παρακάτω. Μια και ο αποδέκτης των σχετικών προτάσεων – για να μην πούμε οχλήσεων – είναι το ΠΑΣΟΚ, τα ερωτήματα πληθαίνουν:

● Με ποιους θα μπορούσε να συζητήσει το κόμμα του Ανδρουλάκη;

● Με την ηγεσία, η οποία περιτριγυρίζεται από πρόσωπα διόλου αρεστά στη Χαριλάου Τρικούπη, τα οποία έως πρόσφατα το λοιδορούσαν και επεδίωκαν τον εκμηδενισμό του;

● Με την εσωτερική αντιπολίτευση, η οποία είναι άγνωστο αν θα βρίσκεται και αύριο στην Κουμουνδούρου – και επίσης επεδίωκε την εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ;

● Και σε ποια βάση θα γινόταν η όποια συζήτηση, όταν η μόνη εκλογική συνεργασία που επιτρέπει ο εκλογικός νόμος για τις βουλευτικές προϋποθέτει τη συγχώνευση;

Επειδή λοιπόν και εδώ οι απαντήσεις είναι προφανείς, το συμπέρασμα είναι απλό:

Πρώτα φτιάχνεις το μαγαζί σου, μετράς τις δυνάμεις σου, διασφαλίζεις την ύπαρξή σου – που στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει πλέον –, συγκροτείς τον λόγο και την παρέμβασή σου, ομονοείς για τους στρατηγικούς σου στόχους και ύστερα συζητάς για τυχόν συνεργασίες.

Διαφορετικά απλώς ενισχύεται η αίσθηση του αντιπάλου – και όχι, βεβαίως, υποψήφιου εταίρου – ότι είσαι σε θέση τραγικής αδυναμίας και ήρθε η ώρα να πάρει τη ρεβάνς που ονειρευόταν επί μια δεκαετία…

Διαβάστε επίσης:

Ισχυρό το εκλογικό μήνυμα στη Ν.Δ.

Το ΠΑΣΟΚ να κεφαλαιοποιήσει το ισχυρό μήνυμα του β’ γύρου

«Και Δόξα Λαού Σου Ισραήλ»