Οι 5+1 ταινίες που πρέπει να δεις αυτό το καλοκαίρι (Videos)

Καλοκαίρι σημαίνει θερινό σινεμά. Ή μάλλον σημαίνει ταινίες. Πολλές ταινίες. Πολλές αξιόλογες ταινίες έχουν βγει αυτό το καλοκαίρι και δεν πρέπει να τις χάσεις.

Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όπου κι αν βρίσκονται τα θερινά σινεμά αποτελούν σημείο συνάντησης και σταθμός ενός δροσερού ταξιδιού μακριά από την καθημερινότητα.

Έτσι, επιλέξαμε τις

5+1 ταινίες, που μας έχουν τραβήξει την προσοχή το φετινό καλοκαίρι, από τη γνωστή σε όλους μας… «Barbie», μέχρι τον κύριο Oppenheimer, αλλά και τον ισπανικό κινηματογραφό με τα μικρά «διαμαντάκια» του.

Οι 5+1 ταινίες που επιλέξαμε:

Barbie

Ξεκινάμε ίσως με το «best seller» του φετινού καλοκαιριού. Η γνωστή σε όλους μας «Barbie» ήρθε για να μείνει. Σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο σε εισπράξεις η ταινία της Γκρέτα Γκέργουικ τροφοδοτεί εδώ και μήνες τη σοσιαλμιντιακή σφαίρα με άπειρα memes, gifs και skins. Στο επίκεντρο της ιστορίας μας βρίσκεται η Μπάρμπι η ορθόδοξη, η ορίτζιναλ, η πατροπαράδοτη.

Με τις τέλειες αναλογίες της και την αφύσικη ομορφιά της, η «στερεοτυπική» Μπάρμπι, όπως την αποκαλούν, είναι η βασίλισσα της Barbieland, μιας πλαστικής ουτοπίας όπου κάθε Μπάρμπι διαπρέπει στον κλάδο της και όλοι οι Κεν ετεροπροσδιορίζονται, υπάρχουν για να είναι ωραίοι και να (εξ)υπηρετούν τις Μπάρμπι.

Κατά κάποιο τρόπο πρόκειται για μια αντεστραμμένη εκδοχή των αμερικανικών προαστίων και της κυρίαρχης δυναμικής ανάμεσα στα δύο φύλα στα τέλη των ‘50s, όταν γεννήθηκε η διάσημη κούκλα της Mattel.

Oppenheimer

Καμία ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν δεν είναι συμβατική. Από την ανάστροφη αφήγηση του «Memento» και τα αινίγματα του «Inception», ως την ανατριχιαστική αμεσότητα και το περιστρεφόμενο μοντάζ της «Δουνκέρκης», ο Βρετανός σκηνοθέτης αποτελεί εγγύηση ότι το κοινό θα δει στη μεγάλη οθόνη κάτι ανατρεπτικό, σαρωτικό, πνευματικά προκλητικό, συχνά αριστουργηματικό.

Αυτό είναι και το νέο status του «Οπενχάιμερ», διάρκειας ακριβώς τριών χορταστικών ωρών, που αναμένεται να συναρπάσει το ελληνικό κοινό.

Ο Indiana Jones και ο Δίσκος του Πεπρωμένου

Βρισκόµαστε στο 1969 και ο Indiana Jones (Harrison Ford) είναι έτοιµος να αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Έχοντας περάσει πάνω από µία δεκαετία διδάσκοντας στο Hunter College της Νέας Υόρκης, ο καταξιωµένος καθηγητής αρχαιολογίας ετοιµάζεται να αποσυρθεί στο ταπεινό και µοναχικό του διαµέρισµα.

Όλα αλλάζουν µε την απρόσµενη επίσκεψη της αποξενωµένης βαφτιστήρας του Helena Shaw (Phoebe Waller-Bridge), η οποία αναζητά ένα ανεκτίμητο αρχαίο εύρηµα που είχε εµπιστευτεί ο πατέρας της στον Indy πριν χρόνια. Πρόκειται για τον δίσκο του πεπρωµένου, έναν µηχανισµό του Αρχιµήδη που µπορεί να αλλάξει την ιστορία.

Ως έµπειρη απατεώνισσα, η Helena κλέβει τον µηχανισµό και αποχωρεί γρήγορα από τη χώρα για να το πουλήσει σε όποιον προσφέρει τα περισσότερα χρήµατα. Μην έχοντας άλλη επιλογή από το να την κυνηγήσει, ο Indy ξεκινάει µία τελευταία επική διαδροµή.

Εντωµεταξύ, ο παλιός εχθρός του Indy, ο πρώην Ναζί Jurgen Voller (Mads Mikkelsen), έχει τα δικά του τροµαχτικά σχέδια για τον µηχανισµό µε σκοπό να αλλάξει τη ροή της παγκόσµιας ιστορίας.

O εχθρός δίπλα μου

Ο Ισπανός σκηνοθέτης, Ροντρίγκο Σορογκόγιεν έχει βρει έναν τρομερό κώδικα επικοινωνίας με το ελληνικό κοινό, το οποίο αγκάλιασε τα «Kανείς δεν μπορεί να μας σώσει» και «Έκπτωτος». Ο «Εχθρός δίπλα μου» αναμένεται να συνεχίσει αυτή την καλή σχέση, μεταφέροντας τη δράση σε ένα ορεινό επαρχιακό χωριό της Γαλικίας.

Ο Σορογκογιέν χωρίζει την ταινία σε δυο (άνισα) μέρη. Στο πρώτο κυριαρχεί ο Αντουάν και η βίαιη αντιπαράθεση, στο δεύτερο η Ολγκά και η ψυχολογική αγωνία. Η ένταση ανεβοκατεβαίνει, μα είναι διαρκώς παρούσα, η απειλή σταδιακά γίνεται «χειροπιαστή» και εμείς προχωράμε όλο και βαθύτερα στο βασίλειο του φόβου. 

Φόβου για τον Άλλο και μίσους για τον «ξένο» σε μια Ευρώπη διαταραγμένης ανθρωπογεωγραφίας και διαρκώς διογκουμένων ανισοτήτων, τις οποίες ο Σορογκογιέν υπογραμμίζει διακριτικά εστιάζοντας στις αντιθέσεις μορφωμένων-αγραμμάτων, αγροτικής και καπιταλιστικής οικονομίας, τοπικής ιδιαιτερότητας και παγκοσμιοποίησης, ενστίκτου και ορθολογισμού, αντρών και γυναικών.

Η Απόδραση του ’77

Πιστός στην παράδοση του σινεμά των ειδών και ειδικότερα σ’ αυτήν του αστυνομικού θρίλερ, ο βραβευμένος με τρία Γκόγια, Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ αφηγείται ιστορίες βγαλμένες από το πρόσφατο ισπανικό παρελθόν.

Σε πρώτο φόντο υπάρχει ένα πυκνό μυστήριο και μια σφιχτοδεμένη ίντριγκα, ενώ πίσω τους παραμονεύει στις σκιές μια ρευστή πραγματικότητα, αυτήν της μεταφρανκικής Ισπανίας, η οποία με το ένα πόδι στο παρελθόν και το άλλο στο παρόν προσπαθεί να βρει το βηματισμό της προς το μέλλον.

Ό,τι ακριβώς συμβαίνει και στην «Απόδραση του 77» όπου τρεις μήνες μετά το θάνατο του δικτάτορα Φρανσίσκο Φράνκο, ο νεαρός Μανουέλ, λογιστής ο οποίος κατηγορείται για υπεξαίρεση, οδηγείται στις φυλακές.

Η δικάσιμός του παραμένει διαρκώς άγνωστη, οι συνθήκες στο «σωφρονιστικό ίδρυμα» είναι άθλιες, και η ποινή που αντιμετωπίζει μπορεί να ανέλθει στα 20 χρόνια.

Μέσα στη φυλακή θα γνωρίσει τη βία των δεσμοφυλάκων, αλλά και των συγκρατουμένων του, θα κάνει όμως μερικές ενδιαφέρουσες γνωριμίες με πολιτικούς και ποινικούς φυλακισμένους, ειδικά με τον στωικό και «βετεράνο» Πίνο, προσχωρώντας σε μια μαχητική ομάδα, η οποία διεκδικεί από τη δημοκρατική πλέον ισπανική κυβέρνηση γενική αμνηστία.

Reality

Η Σίντνεϊ Σουίνι του Euphoria μάς αφήνει με το στόμα ανοιχτό με μια πολυεπίπεδη ερμηνεία, το μέγεθος της οποίας αντιλαμβάνεται κανείς μόνο μετά το φινάλε, σε ένα θρίλερ που αποτέλεσε μία από τις καλύτερες ταινίες που προβλήθηκαν στο περασμένο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε είναι ότι μια νεαρή γυναίκα γυρίζει από το μανάβικο και βρίσκει άντρες του FBΙ να την περιμένουν και να της ανακοινώνουν ότι έχουν ένταλμα έρευνας για το σπίτι, το αυτοκίνητο και το κινητό της.

Μια σχεδόν κρυπτική συνομιλία ξεκινά και η ζωή της Reality, αλλά και η ιστορία της αρχίζει να ξετυλίγεται. Γιατί η αλήθεια δεν περιορίζεται.

Διαβάστε επισης

Πέθανε ο σπουδαίος ζωγράφος Μανώλης Δραγώγιας

Ο Μπρους Σπρίνγκστιν απέτισε φόρο τιμής στον Ρόμπι Ρόμπερτσον

Έλβις Πρίσλεϊ: Σαν σήμερα πέθανε ο «βασιλιάς του Ροκ εντ Ρολ» – Τι είχε ειπωθεί για τον θάνατό του