Ο πόλεμος και ο σκύλος!

Πάει μήνας που ο πόλεμος στο μέτωπο της Ουκρανίας συνεχίζεται προκαλώντας μια πολύ ενδιαφέρουσα ποικιλία αντιδράσεων.

Η πραγματικότητα ενός πολέμου δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο αφού κατά καιρούς έχουμε συνηθίσει να παρακολουθούμε τους πολέμους ως ένα επεισόδιο μιας τηλεοπτικής σειράς με τη μόνη διαφορά ότι δεν παίζουν ηθοποιοί, αλλά πραγματικοί άνθρωποι στις σκηνές… Αυτό μας προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα, μας μπερδεύει  κάπως και νιώθουμε αμήχανα απέναντι στο «θέαμα». Είναι ίσως από τις σπάνιες φορές που δεν θα έβρισκε κανείς ελκυστική την ιδέα να ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές. Δηλαδή,

να βομβαρδίζουν την δική του πατρίδα, την δική του πόλη, το δικό του σπίτι, την δική του οικογένεια, το δικό του κατοικίδιο.

Σε αυτό τον πόλεμο, ωστόσο, για πρώτη φορά είδαμε ανθρώπους κυνηγημένους, ανθρώπους ξεριζωμένους από τις εστίες τους, με ένα – δυο υπάρχοντα παραμάσχαλα κι ένα σκυλί ή μια γατούλα στην αγκαλιά τους… Όχι, δεν τα εγκατέλειψαν στη μοίρα τους, δεν πρόδωσαν την άφατη αγάπη και αφοσίωσή τους! Αυτοί  οι άνθρωποι ανταπέδωσαν στα ίσια την αγάπη των ζωντανών δώρων του ουρανού που μαθαίνουν στον άνθρωπο τον άνθρωπο. Πρόκειται για την  πιο σπαρακτική εικόνα αυτού του πολέμου καθώς στρέφεται εναντίον της απόλυτης αθωότητας. Η εικόνα ενός ανθρώπου γονατιστού στον ρημαγμένο δρόμο μπροστά σε ένα σκυλί που έχει παραλύσει από το φόβο του, ενός ανθρώπου σκυμμένου που με αφοσίωση προσπαθεί να του δώσει κουράγιο, αυτή η εικόνα είναι που σώζει την τιμή της ανθρωπότητας ενώ ταυτόχρονα την αποτυπώνει και στην σκληρή της πραγματικότητα. Αυτή η εικόνα  είναι ακριβής φωτογραφία της ανθρώπινης φύσης: κάποιοι καταστρέφουν την ζωή και κάποιοι την ξανακτίζουν.

Αυτή και μόνο αυτή η σπαραχτική εικόνα απέναντι στον εγκληματία πολέμου, Βλαδίμηρο Πούτιν, γράφει την ιστορία των δυο πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα. Η ελπίδα ξαναγεννιέται από την απόλυτη φρίκη. Έτσι την βλέπω και την κρατώ στην καρδιά μου. Όλες αυτές τις μοναδικές εικόνες υπερβατικού ανθρωπισμού με ανθρώπους στο μάτι του κυκλώνα, τόσο ισχυρούς ηθικά, που, ναι!, μου δίνουν κουράγιο να πιστέψω, όπως ο Ύμνος στη Χαρά, ότι η ανθρωπότητα αξίζει, ότι αυτός ο κόσμος είναι ωραίος γιατί ένα δεκάχρονο αγόρι ξαναβρήκε το γατάκι του στα σύνορα της Πολωνίας και κλαίει μέσα στην χαρμολύπη του. Γιατί ένας στρατιώτης κουβαλά το σκυλάκι του στο σακ βουαγιάζ του. Μαζί θα δώσουν την μάχη για την ζωή. Μαζί θα δώσουν κι ένα μάθημα σε μας – πολύ μεγάλο!

Όλοι αυτοί οι μικροί και μεγάλοι άνθρωποι που πριν λίγες μέρες ζούσαν ανέφελα στις ζωές τους, στους τόπους και στα σπίτια τους, και μέσα σε μια στιγμή τα έχασαν όλα με τον πιο άγριο τρόπο βιώνοντας την απόλυτη βαρβαρότητα, τί κουράγιο έκρυβαν μέσα τους να ψάξουν στα συντρίμμια της ζωής τους, να πάρουν το γατάκι τους στο κόρφο και να προχωρήσουν μαζί στην άβυσσο; Από τι είναι φτιαγμένοι αυτοί οι άνθρωποι, πόσο περήφανοι είναι, πόσο μας ταπεινώνουν μέσα από τον απόλυτο κατατρεγμό τους με την αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά τους και τη δύναμή τους;

Αυτές οι εικόνες θα νικήσουν τον δικτάτορα Πούτιν, θα λιώσουν το τέρας, θα συντρίψουν το κτήνος. Αυτά τα μικρά θαύματα ζωής, τα γεμάτα τρυφερότητα, τα μεγάλα αινίγματα που αναδύθηκαν από τα μυστικά σκοτάδια της μήτρας στο γιορτινό φως του κόσμου για να βρεθούν στην κόλαση της ανθρώπινης βαρβαρότητας,  να βιώσουν τον απόλυτο τρόμο, την αποκάλυψη της ανθρώπινης κτηνωδίας, όσα δεν κομματιάστηκαν, όσα δεν παρέλυσαν από τον φόβο τους, όσα δεν τρελάθηκαν καταμεσής στη κόλαση, βρήκαν παρηγοριά σε ανθρώπινες αγκαλιές για να ενώσουν την φρίκη τους με αυτήν των δικών τους ανθρώπων! Τα κοριτσόπουλα, τα αγοράκια, οι νέοι και οι νέες, οι άντρες και οι γυναίκες που πήραν μαζί τους αυτά τα τρυφερά μπογαλάκια ζωής, θα κερδίσουν τον πόλεμο, θα καθαρίσουν για πάρτη μας!

Διαβάστε επίσης:

Πολιτική σταθερότητα και κρίση αντιπροσώπευσης

Επικίνδυνη για το λαό η εμπλοκή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η παγκόσμια επισιτιστική (αν)ασφάλεια