Ο Φλώρος και οι εκ του ασφαλούς μαγκιές

Πάει καιρός που ο απόστρατος Κωνσταντίνος Φλώρος περιφέρεται με ένα υποβόσκοντα μιλιταρισμό και μία υπερχειλίζουσα… «στρατοστερόνη».

Σαν να έχει υιοθετήσει ένα ρόλο Παγκαλοπαπάγου από το πανέρι, σε σύγχρονη έκδοση όμως, ώστε να διαμορφώσει μία περσόνα εύπεπτη στα ακραία κοινά των σόσιαλ μίντια.

Άγνωστες και εν τέλει αδιάφορες οι στοχεύσεις του ή οι φιλοδοξίες του.

Σημασία έχει ότι η συμπεριφορά του είναι καταφανώς εκτός λογικών ορίων και πάντως ενοχλητική. Σαν να θέλει ένα ρόλο «στρατοπατερούλη»

Ωστόσο, το τελευταίο που χρειάζεται αυτή η χώρα και η κοινωνία είναι απόστρατους που να επιδίδονται σε πολεμοχαρείς κραυγές, να κηρύσσουν δήθεν την εφόρμηση σε ένδοξα παρελθόντα, να καλλιεργούν έναν ιδιότυπο σωβινισμό ως «απάντηση» τάχα μου στον τουρκικό επεκτατισμό. Και να πλασάρονται ως «σωτήρες» και αυτόκλητοι υπερασπιστές του «έθνους» με ένα πολιτικάντικο λόγο ψαρεύοντας στα θολά νερά της πατριδοκαπηλίας, εκμεταλλευόμενοι μία γενικότερη κρίση εμπιστοσύνης στην πολιτική και τους θεσμούς που επικρατεί σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου.

Υπάρχει η ιλαρή πλευρά αυτής της κατάστασης: Όπου ακούς πολλές μαγκιές, μάλλον κρύβεται αβάσταχτη «φλωρίαση». Και όπου κυκλοφορούν πολλοί «μάγκες», μάλλον «φλώρους» να περιμένεις στην πραγματικότητα.

Αλλά υπάρχει και η σοβαρή, που χρήζει προσοχής:

Αυτοί οι «Φλώροι», που έχουν εύκολο τον πολεμικό δεκάρικο, είναι τελικά και επικίνδυνοι. Γιατί είναι ακριβώς αυτοί που ενσταλάζουν εθνικιστικές ασυναρτησίες στις νεότερες γενιές των ενόπλων δυνάμεων, νομίζοντας ότι έτσι τους τονώνουν το… ηθικό.

Οι χθεσινές δικαιολογίες που εκστόμισε για τα υβριστικά συνθήματα των Σχολής Μόνιμων Υπαξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού απλά τον… πρόδωσε. Ο ίδιος και οι ανάλογων (μεγάλων) «ιδεών» υψηλόβαθμοι αξιωματικοί διαμορφώνουν το κλίμα και τη συμπεριφορά των νεοεισερχόμενων στις ένοπλες δυνάμεις.

Και προσπαθούν να διοχετεύσουν ανάλογα εθνικιστικά φληναφήματα και στην κοινωνία.

Αν θέλει όμως ο Φλώρος να φτιάξει το δικό του στρατό, ας τον φτιάξει. Ιδιωτικό όμως. Όχι τον Ελληνικό Στρατό. Και πάντως όχι με τα παιδιά των άλλων.

Αν θέλει να κηρύξει πόλεμο, ας κηρύξει. Για λογαριασμό άλλης χώρας όμως ή ακόμα καλύτερα σε τίποτα αυτοσχέδιες λέσχες ως άλλος Δελαπατρίδης.

Αν θέλει να επιβάλλει την αμυντική πολιτική της χώρας, καλό είναι να αντιληφθεί, ότι είναι σε λάθος χώρα.

Ο Φλώρος και ο κάθε Φλώρος μπορεί να ονειρεύεται ό,τι θέλει. Από χούντα και στρατιωτικό νόμο μέχρι ντου στην Αγιά Σοφιά και ρεβάνς στο Εσκί Σεχίρ. Να ονειρεύεται μόνο και να το κρατάει για τον εαυτό του. Στις Δημοκρατίες όμως και ειδικά στις αστικές, ευρωπαϊκές δημοκρατίες τον πρώτο και τελευταίο λόγο για την εξωτερική πολιτική, για το μήνυμα που εκπέμπει κάθε χώρα και για το πώς συμπεριφέρονται οι ένοπλες δυνάμεις τον έχει η πολιτική ηγεσία.

Η στολή δεν είναι εξουσία στις Δημοκρατίες – τόσο απλά.

Το μόνο που έχει να κάνει ο Φλώρος και ο κάθε Φλώρος είναι, αντί να πουλάει τζάμπα μαγκιά, να στέκεται προσοχή στις πολιτικές ηγεσίες όταν υπηρετεί. Ως πολίτης, αφού αποστρατευτεί ας κάνει κόμμα ή και ομάδα νοσταλγών της κόκκινης μηλιάς ή της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Αλλά όχι πολιτικές φιλοδοξίες ούτε τζάμπα μαγκιές στις πλάτες των ενόπλων δυνάμεων και της χώρας.

Όποιος πιστεύει ότι είναι πάνω από το σύνταγμα επειδή φοράει στολή γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Και πάντως καλύτερα να κοιταχτεί – όχι στον καθρέφτη. 

Διαβάστε επίσης:

«Μπαχτσές» καταστολής στην Τουρκία

Ώρα να μιλήσουν για πολιτική

Η έγχρωμη φενάκη της λιανικής του ηλεκτρικού ρεύματος